Είναι στιγμές που βυθιζόμαστε στο άπειρο και οι σκέψεις μας συνεπαίρνουν. Η συνείδηση μας αφήνεται στα ζοφερά μονοπάτια της ανυπαρξίας. Χάνονται οι επιθυμίες και τα όνειρα.
Μιλώντας για στιγμές, μέσα σε αυτές είναι και ένα, ασήμαντο για τον υπόλοιπο κόσμο μα σημαντικό για μένα, βραχιόλι. Δεν είναι ακριβό, αλλά είναι πολύτιμο. Είναι το βραχιόλι της αδελφής μου. Μου το είχε πάρει το καλοκαίρι του 2014. Είχα χαρεί με αυτό το δώρο. Ταίριαζε με μια πτυχή του χαρακτήρα μου έτσι όπως ήταν φτιαγμένο.
Βέβαια είμαι και άτομο με σκοτεινό στυλ, αλλά με παραμυθένιες πινελιές που τονίζω μέσα στην καθημερινότητα. Το βραχιόλι αυτό δεν έδειχνε την παραμυθένια νοσταλγική πλευρά, αλλά το ελεύθερό μου πνεύμα, το οποίο δεν αρέσκεται στη σκλαβιά και πολεμάει για το καλύτερο.
Βέβαια η μικρή μου αδελφή δεν θα μπορούσε αυτό να το καταλάβει μιας και βρίσκεται στην φάση της εκπαίδευσης και αναπροσαρμογής. Τότε ήταν μικρούλα και χαρούμενη και πάντα της άρεσε που κάναμε παρέα και μιλούσαμε για διάφορα πράγματα.Υπήρξε ένα διάστημα που απομακρύνθηκα για δικούς μου προσωπικούς λόγους. Αναζητούσα τον εαυτό μου μέσα από τις οικογενειακές καταστάσεις που με είχαν μπερδέψει. Ήταν μια χαώδης περίοδος. Όλο αυτό το διάστημα που ήμουν απούσα η αδελφή μου άλλαζε. Είχε μεγαλώσει πολύ. Η συμπεριφορά της δεν ήταν ίδια. Είχε
μπλεχτεί με κανόνες και υποχρεώσεις.
Έβλεπα ότι το σχολείο την πίεζε, αλλά πιο πολύ την πίεζε ο ίδιος της ο εαυτός. Έδειχνε τόσο σφιγμένη και απομακρυσμένη από την οικογένεια. Αισθανόμουν ότι βασάνιζε το μυαλό της για κάποιο λόγο που ίσως σε κάποιον μεγαλύτερο ο λόγος να φαινόταν γελοίος, αλλά για εκείνη να ήταν τεράστιος. Έχει σημασία που βρίσκεται ο καθένας μας και τι αντιμετωπίζει στη ζωή. Μεγαλώνοντας και άλλο η αδελφή μου πρόσθεσε επιπλέον δραστηριότητες που ναι μεν την γεμίζουν αλλά δε την κουράζουν πάρα πολύ. Νιώθει ότι θα «πουλήσει» κάποιον αν τυχόν αποφασίσει να διαλέξει ένα από αυτά. Της είχα πει όμως ότι με τον καιρό δεν θα το βλέπει έτσι αυτό. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος
ωριμάζει και οι αποφάσεις του είναι διαφορετικές.
Πριν φτάσω στο σήμερα είχε συμβεί κάτι που με απομάκρυνε γιαδεύτερη φορά από την αδελφή μου. Μια παρεξήγηση. Χάρηκα που λύθηκε γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ να περνούσαν τα χρόνια
και ποτέ της να μην μου ξαναμιλούσε. Δεν θα ξεχάσω που μετά από λίγους μήνες μπήκε μέσα στη κουζίνα που καθόμουν με τη μητέρα μου και ξαφνικά με χαιρέτησε. Την έσφιξα τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα σκάσει. Ήταν αμήχανη, αλλά δεν με πείραξε αυτό. Σημασία είχε ότι ο προηγούμενος τοίχος έσπασε. Δεν θα πιέσω να το συζητήσουμε αλλά θα περιμένω όταν θα είναι εκείνη έτοιμη.
Αυτό λοιπόν το βραχιόλι που μου είχε κάνει δώρο από τότε το φοράωσυνέχεια. Νιώθω όμορφα όταν τα φοράω. Ίσως κάποια στιγμή να χαλάσει, αλλά και να γίνει αυτό θα το φυλάξω κάπου και θα θυμάμαι εκείνο το γλυκό πρόσωπο όταν μου το δώρισε. Ένα πρόσωπο που το μεγάλωσα σαν μάνα και ας είμαι η μεγάλη της αδελφή. Το βραχιόλι αυτό είναι η απόδειξη της αγάπης και της παιδικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου