Παιδί του έρωτα | Έλλη Πράντζου

Αν θέλεις, μάτια μου, κατάλαβέ με.
Εγώ γεννήθηκα από τη λαχτάρα δυο ανθρώπων
που δε λογάριασαν τίποτε προκειμένου να είναι μαζί.
Δε θα μπορούσα να είμαι αλλιώς.
Παιδί του έρωτα με είπανε κάποτε.
Πώς θα μπορούσα να βάζω τις επιθυμίες μου
σε δεύτερη μοίρα;
Άκου.
Με νοιάζει να είμαι απλώς ελεύθερη
κι ας με ονομάζουν αγρίμι οι γραφικοί.
Δε με δελέασαν ποτέ τα χρυσά τους κλουβιά
ούτε τα μεγάλα λόγια
που ζητάνε ως αντάλλαγμα την ιδια την ψυχή μου
για να γίνουν, λέει, πράξεις αγάπης ανιδιοτελούς.
Καλύτερα να την πουλήσω στον διάβολο
παρά να τη χαλαλίσω σε τέτοιες “αγάπες”
μικροπρεπείς.
Ξέρεις, οι πιο δικοί σου άνθρωποι
είναι εκείνοι που τις πιο πολλές φορές
μπορούν να σε βλάψουν περισσότερο κι από τους ξένους.
Φταίει, βλέπεις, το συναίσθημα.
Κι αυτό κατά περιπτώσεις παγίδα είναι.
Δε σε αφήνει να δεις καθαρά
από πού πρέπει να φύγεις
και που θα ήταν καλύτερο να πας.
Γι' αυτό σου λέω.
Ο έρωτας σε έσωσε κι εσένα.
Μόνο αυτός στο πρώτο κλάμα του
σαρώνει σαν νεογέννητο θρασίμι τα πάντα.
Πάντα αυτός τολμάει για σένα
όσα χωρίς αυτόν δε θα τολμούσες ποτέ.
Πώς μου ζητάς, λοιπόν, να μη δηλώνω
ερωτευμένη με ό,τι γουστάρει η ψυχή μου;
Μη διανοηθείς να μου ζητήσεις να παραβλέψω τον έρωτα
στο όνομα κάποιας ανθρώπινης σύμβασης, μάτια μου.
Θα πάψεις να είσαι στη ζωή μου εκπρόσωπός του
όσο κι αν κάποτε τον έβλεπα στα μάτια σου.
Παιδί του είμαι, όντως, βλέπεις.
Κι αυτός δε σε μεγαλώνει μέσα σε περιορισμούς.
Όσο εγωιστής κι αν είναι.

Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου