Ό,τι αγαπάς να σε σκοτωνεί | Πράξια Αρέστη

Ό,τι αγαπάς να σε σκοτώνει
Κοίτα με λίγο.
Έχω πνιγεί μες το δικό μου το αίμα.
Κομμάτια από αίμα πέφτουν από το σώμα μου και σκύβω με τα χέρια μου να τα μαζέψω.
Κοίτα με λίγο, μη φοβάσαι.
Δεν είμαι κάποιο τρομακτικό, μυθικό πλάσμα.
Είμαι αυτή που κάποτε αγάπησες κι ύστερα άφησες μόνη να παλεύει μ' έναν κόσμο που ακόμη δεν έχει καταλάβει.
Κοίτα με, καθώς φεύγεις.
Είναι το τελευταίο αδιάφορο βλέμμα που θα μου ρίξεις κι αυτό που για πάντα θα κρατήσω για να μην ξαναγυρίσω.
"Έτσι είναι", ακούω μέσα μου μια φωνή να λέει. "Ό,τι αγαπάς να σε σκοτώνει κι εσύ να το αγαπάς ακόμη πιο πολύ. Να τρέμεις μην το χάσεις. Να προσπαθείς με τα δάχτυλά σου να κλείνεις τις πληγές σου και να μην προλαβαίνεις. Πρέπει πιο λίγο ν' αγαπάς, πιο λίγο να νοιάζεσαι. Πρέπει να σκοτώσεις αυτό το παιδί που αγαπάς, γιατί το έχουν σακατέψει. Δεν υπάρχει πια. Η ζωή ξαναγεννιέται κι ας έχει άλλο πρόσωπο. Δε θα κάνεις ξανά τα ίδια λάθη".
Κοίτα με, είμαι τόσο μόνη.
Πάρε ένα χαρτί και κάτσε δίπλα μου. Αν καθαρίσεις το αίμα θα δεις τις πληγές μου κι αν δεις τις πληγές μου θα δεις εμένα.
Αυτή είμαι! Νεκρή και ζωντανή μπροστά σου. Να σου ζητάω να μ' αγαπήσεις κι ας μην ξέρω πώς ν' αγαπώ.  Να σου ζητάω να μείνεις κι ας ξέρω πώς αυτό θα με σκοτώσει.
Κοίτα με, μόνο εσύ μπορείς.