Αν θα μ' αγγίξεις, να με νιώσεις | Πράξια Αρέστη

Πόσο κοντά μπορούν να έλθουν δύο άνθρωποι; Για το μακριά το ξέρω, το έμαθα πια.

Μα δε με νοιάζουν οι γενικολογίες. Δε με νοιάζουν και τόσο οι άνθρωποι πιο για να μιλώ γενικά και εκ μέρους τους. Με νοιάζεις εσύ. Με νοιάζει το "εμείς". Μπορεί να υπάρξει "εμείς"; Απάντησε μου αυτό. Να ξέρω αν υπάρχει κι έστω μια μικρή πιθανότητα για να χαμογελώ.

Ένα "εμείς" μπορεί να σημαίνει τόσα πολλά κι ας είναι μία τόσο απλή και μικρή λέξη. Μα εγώ θέλω ένα δυνατό "εμείς" με κεφαλαία, χωρίς να το ακολουθεί πάντα ένα "αλλά". Θέλω ένα "εμείς" που να στέκει μόνο του χωρίς βαστάγματα.

Θέλω αν μ' αγγίξεις, να με νιώσεις. Να με πλησιάσεις αργά, να βάλεις το χέρι σου στο στήθος μου για ν' ακούσεις το καρδιοχτύπι μου και να με επεξεργαστείς σα να βλέπεις μπροστά σου κάτι μαγικά ελκυστικό. Θέλω προτού με κάνεις δική σου να με νιώσεις. Να με φιλήσεις με πάθος και να μπλέξεις τα χέρια σου με τα δικά σου. Να δώσεις χρόνο στα σώματά μας να έλθουν όσο πιο κοντά γίνεται. Να σμίξουν οι ιδρώτες και τα σάλια μας, οι μυρωδιές μας να γίνουν μία. Να μου μιλάς για σένα και για όλα όσα ονειρεύεσαι.

Θέλω αν έρθεις, να έρθεις για να νιώσεις αυτά που με καμία άλλη δεν μπορείς να νιώσεις. Θέλω να με θες μοναδικά και θέλω να νιώσεις την αγάπη μου για σένα. Όσο μπορείς να τη νιώσεις κι όσο μπορείς να την καταλάβεις. Θέλω να μου σκουπίσεις τα δάκρυα της ηδονής και να με πάρεις πριν φύγεις στην αγκαλιά σου. Θέλω όσο πιο κοντά γίνεται. Μόνο την αλήθεια σου θέλω γυμνή μπροστά μου για να την αγαπήσω.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δε νιώθουν. Φοβάμαι εσένα όταν λες ότι δε νιώθεις. Φοβάμαι τη μετριότητα στον έρωτα και φοβάμαι ότι δε θα σε ξανανιώσω ποτέ.

Χωρίς εσένα δε θα ξανανιώσω ποτέ....