Αυτή είναι μάτια μου η δική μας η μοίρα
Που μέρα τη μέρα σιωπηλά δημιουργούμε
Δεν τη ξηραίνει του κόσμου η αλμύρα
Το δικό μας το χρώμα στην άκρη θα βρούμε
Τη ψυχή μας θα βάψουμε με λάβρα πινέλα
Αστεία, φρικτά, γοερά να πνιγόμαστε
Και ύστερα πάλι στην ιερή μας τη τρέλα
Συντριπτικά κι ανέλπιστα ν’ αναγεννιόμαστε
Σφιχτά αγκαλιασμένες στων άστρων τη ράχη
Καλπάζουν του είναι μας οι ακτινοβόλες σκιές
Μέθυσοι άγγελοι μας κλείνουν το μάτι
Στα συντρίμμια χορεύουμε ενός άχρωμου χθες
Με χείλη και βλέμμα ηλίου λαμπρότερα
Πορευόμαστε αδέσποτοι από φαύλες αξίες
Στ’ ουρανού τις αλάνες ανθίζουμε ενδότερα
Ζυγώνουμε ακάθεκτα στις κοινές ουτοπίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου