«Σ' αγαπώ παραπάνω, και περισσότερο, και τόσο, όχι λιγότερο.»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗΣ
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
Οι Εκδόσεις Διάπλαση, κυκλοφορούν το νέο βιβλίο του Γιώργου Γλυκοφρύδη
που σίγουρα θα γοητεύσει τους αναγνώστες με ένα διαχρονικό ταξίδι από το παρελθόν στο εγγύς μέλλον... Ο αγαπημένος συγγραφέας Γιώργος Γλυκοφρύδης με το νέο του μυθιστόρημα Το Τρίτο Αστέρι εμπλουτίζει τη νέα σειρά «Ελληνική Λογοτεχνία» των Εκδόσεων Διάπλαση.
«Σ' αγαπώ παραπάνω, και περισσότερο, και τόσο, όχι λιγότερο.»
Το 1984, ένας νέος 20 χρονών, ξεκινά από την Δονούσα για την Αθήνα όπου εκεί σπουδάζει ήδη δύο χρόνια. Στο ΕΜΠ.
Το 1986, ένας καθηγητής του, γνωρίζοντας την ιδιοφυΐα του και συγκεκριμένα ενδιαφέροντά του, τον συμβουλεύει να συνεχίσει στην Γαλλία.
Το 1995, στην Γαλλία, εργαζόμενος πια στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος γνωρίζει την γυναίκα της ζωής του.
Το 2012, δανεισμένος από την Γαλλία στην Αμερική για να εργαστεί σε ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα, καταφέρνει να κατασκευάσει το απόλυτο όπλο. Αυτό, τον εμπλέκει σε μία ιστορία τρόμου, θανάτου, και ψυχασθένειας.
Το 2070, όμως, τρεις γενιές μετά, το παρελθόν είναι ακόμη ζωντανό. Κυριολεκτικά. Όχι μεταφορικά.
Μια κεραυνοβόλα και αδιανόητη ιστορία αγάπης που διαπερνά τον Χρόνο και το Διάστημα. Πιθανόν για να σώσει τον κόσμο.
Δημοσιεύουμε σήμερα εδώ, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο :
2012, Ιούλιος, Παρίσι
΄Εβρεχε καταρρακτωδώς. Αν και τα πέτρινα πεζοδρόμια δεν ήταν καλυμμένα με νερό, τα γυμνά με γόβες πόδια βούταγαν ως τις φτέρνες. Ιδίως αν κατέβαιναν γρήγορα το καλντερίμι.
Το ξενοδοχείο Ritz στην πλατεία Βαντόμ να λάμπει, αλλά κλειστό. Σε συνολική ανακαίνιση. Η πλατεία τεράστια και λευκά κατάφωτη, τριπλοί φανοστάτες σπαρμένοι παντού, κηροπήγια υψηλής τεχνολογίας, να κάνουν τη νύχτα περισσότερο από ημέρα. Οι άνθρωποι μικροί στο χάος του χώρου, αν και όχι μηδαμινοί. Στο κέντρο η στήλη που έχτιζε o Nαπολέοντας για τέσσερα χρόνια πανύψηλη να δεσπόζει, λες και γιορτάζει ακόμη τη νίκη της Γαλλικής Αυτοκρατορίας στο ΄Αουστερλιτς. Μαύρες λιμουζίνες παρκαρισμένες μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου. Το αστικό σπίτι του 18ου αιώνα, που πάνω του χτίστηκε το Ritz, να υπενθυμίζει ένα από τα ομορφότερα σημεία της Ευρώπης, αν όχι την καρδιά της.
Η Φρανσουάζ έβγαλε τις μαύρες γόβες της, που είχαν κυριολεκτικά μουλιάσει, και μπήκε στο ταξί που είχε ήδη σταματήσει στο σήμα της. Μετακινήθηκε στην αριστερή πλευρά του πίσω καθίσματος.
"Στο Δημαρχείο. Θα σταματήσουμε να παραλάβουμε έναν φίλο. Στην πλατεία του Δημαρχείου. Στο κέντρο, εκεί μπροστά".
"Μάλιστα, βεβαίως".
΄Αρχισε να στραγγίζει τα μαλλιά της με δύναμη.
"Πω πω... Τι χάλι...."
Ρούφηξε τη μύτη της. Συνέχισε το μονόλογο.
"Πού να τη φανταστείς τέτοια καταιγίδα... ΄Επρεπε να έχω κοιτάξει τον καιρό".
Πίεσε τις πατούσες της κάτω ελαφρά, να ρουφήξει η μοκέτα του αυτοκινήτου την υγρασία τους.
"Παπούτσια... Τουλάχιστον να είχα βάλει παπούτσια...."
'Ανοιξε την τσάντα της, μια μαύρη δερμάτινη τόσο μικρή που τι χώραγε εκεί μέσα ένας Θεός ήξερε, έβγαλε ένα χαρτομάντιλο, σκούπισε το πρόσωπό της έντονα, και τα μάτια· λάθος αυτό, αλλά τι να κάνει, το είχε κάνει· μαύρη μάσκαρα έβαψε μέχρι και το μέτωπο.
"Αδιάβροχη ... Δήθεν...."
Μάζεψε και τις γόβες και τις τακτοποίησε στον χώρο του καθίσματός της.
"Ωχ... Θεέ μου...."
Ρούφηξε πάλι τη μύτη της κι έτριψε το σώμα της με τα χέρια. Τυλίχτηκε μόνη της. Κρύωνε. Το μαύρο μεταξωτό φόρεμά της να στάζει. Οι ώμοι της γυμνοί. ΄Εκανε τα μαλλιά της πίσω, τα έστρωσε, όπως όταν έβγαινε από το μπάνιο.
Το ταξί σταμάτησε.
"Ο φίλος σας; Τον βλέπετε; Μήπως να πάω σε άλλο σημείο;"
H βροχή είχε γίνει τόσο καταρρακτώδης, που οι σταγόνες επέστρεφαν αναπηδώντας. Αν τολμούσες ν΄ανοίξεις την πόρτα του αυτοκινήτου, θα βρεχόσουν από κάτω προς τα πάνω, κι αν υπολόγιζες και το νερό που ερχόταν από τον ουρανό....Τίποτε δεν φαινόταν σε απόσταση άνω των πέντε μέτρων, πόσο μάλλον το αν περίμενε κάποιος στην απέναντι πλευρά της πλατείας του Δημαρχείου.
H βροχή είχε γίνει τόσο καταρρακτώδης, που οι σταγόνες επέστρεφαν αναπηδώντας. Αν τολμούσες ν΄ανοίξεις την πόρτα του αυτοκινήτου, θα βρεχόσουν από κάτω προς τα πάνω, κι αν υπολόγιζες και το νερό που ερχόταν από τον ουρανό....Τίποτε δεν φαινόταν σε απόσταση άνω των πέντε μέτρων, πόσο μάλλον το αν περίμενε κάποιος στην απέναντι πλευρά της πλατείας του Δημαρχείου.
Η Φρανσουάζ στένεψε τα μάτια της.
"Μα δεν βλέπω τίποτε !"
"Ναι, ούτε εγώ. Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε".
Το αυτοκίνητο ανέβηκε στο πεζοδρόμιο της πλατείας. Αλλά ο οδηγός πάτησε το φρένο. Αμέσως. Ούτε εκατοστό δεν πρόλαβε να κάνει. Ακινητοποιήθηκε.
Η πίσω πόρτα άνοιξε απότομα και μπήκε ο Μιχάλης. Κι έκλεισε την πόρτα τόσο άξαφνα όσο την είχε ανοίξει.
Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε κατάπληκτη.
"Α! ΄Ηρθες; Σε ψάχναμε απέναντι".
"Βλέπεις; Μια ζωή εκπλήξεις".
Ξέδεσε λίγο το πορφυρό φουλάρι του, αλλά δεν το έβγαλε. Και τίναξε την μπεζ γκαμπαρντίνα του. Ελαφριά γκαμαρντίνα, σαν από φανέλα λεπτή αλλά εμφανώς αδιάβροχη. Λες και το ήξερε για τη βροχή. Κι από μέσα ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι. Μπλε με λευκές ρίγες μάλλον, δεν φαινόταν και τόσο καλά. ΄Εκλεισε στα δάχτυλά του τον ώμο της.
Το αυτοκίνητο κατέβηκε από το πεζοδρόμιο κι έμεινε ακίνητο πάνω στη λεωφόρο.
Στον οδηγό μίλησε εκείνη.
"Στην πλατεία Γκαμπετά, παρακαλώ".
Ο Μιχάλης την κοίταξε.
"Τρέμεις..."
"Στον Θεό να το πεις, που αποφάσισε να ρίξει τον ουρανό στο κεφάλι μας. Τουλάχιστον δεν μπορούσε να το πει στη Μετεωρολογική Υπηρεσία να πάρουμε τα μέτρα μας; Εγώ φταίω που δεν την κοίταξα να μου πεις."
Την πήρε αγκαλιά. Την πέταξε πίσω τόσο άξαφνα κι άγαρμπα, στο κλάσμα του δευτερολέπτου, που και ηλεκτρική εκκένωση να ήταν θα είχε αντιδράσει πιο ήρεμα.
"Θεέ μου, Φανή!".
Η Φρανσουάζ ξέσπασε σε σιγανά γέλια.
"Ανήκω στα πολύ σοβαρά όπλα. Μην το ξεχνάς αυτό, εντάξει; Αυτό που ένιωσες ήταν ...."
"Αυτό που ένιωσα ήταν ένα ψάρι σ΄ένα ταξί ! Είσαι μούσκεμα, καλή μου ! Είσαι λες και βγήκες από τη θάλασσα μόλις τώρα!"
Η Φρανσουάζ συνέχισε να γελά.
"Κι εσύ τι είσαι; Ζαχαρωτό και θα λειώσεις:"
"΄Οχι, αλλά. Μήπως να πηγαίναμε απευθείας σπίτι σου;"
Την κοίταξε πλάγια.
"Εκτός του ότι τα ψάρια είναι για τη θάλασσα και όχι για τις πόλεις, θα πάθεις πνευμονία έτσι όπως είσαι. Πάμε σπίτι".
Μάζεψε ξανά τα μαλλιά της. Τα έστρωσε ξανά.
"Σπίτι πάμε έτσι κι αλλιώς".
Η βροχή είχε σταματήσει, αλλά οι δρόμοι ήταν καθρέφτες ακόμη. ΄Αλλοτε παραμορφωμένοι από τα καλντερίμια και τα υποκίτρινα φώτα κι άλλοτε κρυστάλλινοι, καθαροί από την άσφαλτο και τον λευκό φωτισμό. τα σπίτια ψηλά, ηλικιωμένα όσο η Ευρώπη τα περισσότερα, μέχρι και γυρτά κάποια, θα ξεκολλούσαν τα παράθυρά τους έλεγες, κι άλλα ολοκαίνουργια ή έστω καινούργια. Ιούλιος αλλά ψύχρα. Πόσο Βορράς και πόσο Δύση.
Το ταξίμετρο έγραφε πολλά λεφτά, γιατί εκτός της απόστασης ήταν και ο χρόνος. Το Παρίσι είχε πάντα κίνηση. Ακόμη και αργά τη νύχτα.
Τα μαλλιά της είχαν αρχίσει να στεγνώνουν. Την αυλή της πολυκατοικίας την περπάτησε ξυπόλητη. Ακόμη και αργά τη νύχτα.
Εκείνος, αφού πλήρωσε κι έδιωξε το ταξί, τη χάζευε. Ακίνητος όρθιος μπροστά στη μεγάλη καγκελωτή πόρτα της αυλής, τη χάζευε να κατεβαίνει το κατηφορικό πλατύσκαλο για την πόρτα της εισόδου.
Η Φρανσουάζ στάθηκε με το κλειδί στο χέρι και στράφηκε σ΄εκείνον.
"Τι κάνεις; Θα έρθεις;"
Κατηφόρισε γρήγορα κι έφτασε δίπλα της. ΄Εβαλε όλο της το κεφάλι στη χούφτα του κι η γλώσσα του ήταν ως και να τη φάει. Τα φίδια πρέπει να έτρωγαν έτσι. Η βροχή μύριζε στο δέρμα της. Ολόκληρη μύριζε βροχή. Την έγλειφε παντού. Βυθιζόταν στο στόμα της.
Η Φρανσουάζ αναστέναξε αλλά τον έσπρωξε απαλά.
"Ποιος σου έδωσε την άδεια, καλέ μου;"
Εκείνος σταμάτησε. Σκουπίστηκε με το μανίκι της γκαμπαρντίνας του. Λες κι είχε πιει νερό ήταν τα χείλη του.
"Αφού τα κάνεις όλα επίτηδες".
Η Φρανσουάζ ξεκλείδωσε και πήγε προς το ασανσέρ.
"Τίποτε δεν κάνω επίτηδες ! Τα φαντασιώνεστε όλα, κύριε !"
Μπήκαν στο ασανσέρ κι εκείνος ξεκίνησε πάλι.
"Φτάσαμε στο σπίτι. Περίμενε λίγο", τον σταμάτησε.
Το επόμενο ήταν το φως του ήλιου το πρωί. Αργά το πρωί να έρχεται τεράστιο από μπροστά. Σχεδόν εκτυφλωτικό. Να περνά πάνω από τα χαμηλά κτίρια της πόλης και να κάνει διάφανους τους Πύργους.
΄Εξω από το παράθυρο, αν και μακριά, οι Mercuriales, να φαίνονται ολόκληροι. Ως άλλοι Δίδυμοι Πύργοι.
Ταυτόχρονα, το Empire State Building, ακριβώς μπροστά στα πόδια του, συμπαγές αλλά από χαρτόνι, παζλ τρισδιάστατο. Το κοίταζε συνεχώς. Και δεξιά κι αριστερά, φωτογραφίες κι αντικείμενα απ΄όλο τον πλανήτη και δυο μαλακοί καναπέδες, κι ένα γραφείο και μια χαμηλή βιβλιοθήκη. Και πιο πέρα, χωρισμένη από το σαλόνι μ΄ένα λεπτό πάγκο, η κουζίνα. Το μπαλκόνι και η μπαλκονόπορτα αρκετά μεγάλη. Να μπαίνει φως πολύ. Κι αφού σταμάτησε να περιπλανά το βλέμμα του στο σπίτι, μετά που αποφάσισε να σηκωθεί από το κρεβάτι, κατάλαβε πως η Φρανσουάζ είχε φύγει.
Το σημείωμα το βρήκε στριμωγμένο κάτω απ΄τη μηχανή του καφέ.
Καλημέρα !
Εδώ, πιασμένο κάτω απ΄το θερμός της καφετιέρας, είναι το μόνο σημείο όπου αν άφηνα αυτό εδώ το χαρτί θα το διάβαζες σίγουρα.... Τς τς τς....
Λοιπόν αγαπημένε μου, ήθελα να σου πω, πριν ξεκινήσεις ν΄απολαμβάνεις τη μοναδικότητα του να είσαι στο σπίτι μου μόνος σου (ελάχιστοι άντρες στη ζωή μου είχαν τούτο το προνόμιο, αν και βέβαια, θα μου πεις, εσύ είσαι ο πρώην άντρας μου, αλλά εντάξει, λέμε τώρα.... χα χα χα!) και να πίνεις τον καφέ σου, να θυμηθείς ν΄ανοίξεις τον ήχο στην τηλεφωνική συσκευή ! Να μπορείς να την ακούς όταν καλούν, για να απαντάς ! Ναι; Να απαντάς καλέ μου, μέχρι να έρθω ! Θα με περιμένεις, ε; Σε παρακαλώ ! Μπορεί να είναι από την Εφορία. ΄Εχουν κάνει λάθη και θέλω να δω τι θα έχουν να σου πουν. Δεν θέλω απλά να αφήσουν μήνυμα στον τηλεφωνητή. Ποιος τους ξαναβρίσκει μετά...
Και δεν θ΄απαντάς μ΄εκείνο το "Μισέλ Ρουσό. Παρακαλώ". Που σ΄έχω ακούσει να λες, σαν να είσαι Αμερικάνος. Ναι; Που μου πήγες εκεί πέντε μήνες κι έγινες Αμερικάνος, ψώνιο ! Χα χα ! Θα λες απλά ένα "Ναι, παρακαλώ", κι αφού με ζητήσουν, θα λες πως δεν είμαι εκεί. Εντάξει;
Σ' αγαπώ, πολύ. Φιλιά, παντού.
Φανή
Υ.Γ. Μίλησα με τον ΄Αγγελο πριν φύγω. ΄Ολα μια χαρά. Αν θέλεις να τον πάρεις κι εσύ, πάρε τον. Μοναχογιό έχουμε. Λίγο ακόμη κανάκεμα από τη γιαγιά και θα παρατήσει το Παρίσι να μείνει στο νησί. Χα χα !
Ο Μιχάλης άφησε το σημείωμα στην άκρη· ήθελε να της πει: "Δεν θα δώσει αναφορά σ΄εμένα η Εφορία, αγάπη μου. Απλά θέλεις να είμαι εδώ όταν επιστρέψεις. Να σε περιμένω. Εντάξει. Δεν χρειαζόταν όλο αυτό". Θα την περίμενε. Ούτως ή άλλως.
΄Εβαλε τον καφέ του, άνοιξε τον ήχο στη συσκευή και κάθισε να χαζέψει τους Πύργους στο Παρίσι.
------
O Γιώργος Γλυκοφρύδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Ξεκίνησε εργαζόμενος στις ταινίες και στα τηλεοπτικά σίριαλ του πατέρα του Πάνου Γλυκοφρύδη κι αργότερα εργάστηκε ως β΄ βοηθός σκηνοθέτη στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στην Deutsche Film- und Fernsehakademie στο τότε Δυτικό Βερολίνο.
Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμο La Sapienza της Ρώμης, αλλά είχε ήδη ανακαλύψει την πληροφορική, την οποία και ακολούθησε ως επαγγελματική καριέρα. Έτσι, άρχισε να αρθρογραφεί σε περιοδικά κυρίως ειδικού τύπου, δημοσιεύοντας παράλληλα και διηγήματα, με σημαντικότερη τη σειρά με τον τίτλο «Utopia» στο περιοδικό Ο κόσμος του Internet (1995-1996).
Η νουβέλα του «99,9% αληθινή ιστορία» κέρδισε το Α΄ βραβείο σε διαγωνισμό διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας της Anubis το 1996. Συμμετείχε με διηγήματά του στα συλλογικά έργα Α, όπως Αμερική (Το Μαγικό Κουτί, 2007), Το βιβλίο του κακού (Το Μαγικό Κουτί, 2009) και Έρως 13 (Ψυχογιός, 2011).
Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Ο Επιβάτης (Νεφέλη, 2006, υποψήφιο για βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου στο περιοδικό Διαβάζω), 10 ώρες Δυτικά (Ελληνικά Γράμματα, 2008) και Hotel Chelsea (Ψυχογιός, 2012). Επίσης, διηγήματα, άρθρα και νουβέλες του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Έθνος και στα ηλεκτρονικά περιοδικά, blogs και websites literature.gr, fractalart.gr, toparathyro.com και dimartblog.com.
Το Τρίτο Αστέρι, Γιώργος Γλυκοφρύδης
ISBN 978-960-567-144-0, Σελίδες 328
Στη ιστοσελίδα του glykofrydis.net, μπορείτε να βρείτε πλούσιο υλικό για το συγγραφικό του έργο, καθώς και ελεύθερες προς ανάγνωση και χρήση νουβέλες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου