Γυμνή Ποίηση | Σπυριδούλα Κακαβά

Έτσι είχα φανταστεί το όνειρό μου.
Νύχτα, με ένα μπουκάλι ημίγλυκο κρασί να βρέχει κάθε τόσο τα διψασμένα χείλη μου, να αναστατώνει τον απαιτητικό ουρανίσκο μου. Με χαμηλό φωτισμό και τον μελαχροινό, τετράποδο έρωτά μου να χουζουρεύει γουργουρίζοντας στη γάμπα μου.
Δεν έχω μεθύσει, έχω απλώς ζαλιστεί απ΄το νέκταρ.
Άλλη μιά γουλιά, κι αμέσως άλλη μία, κι άλλη μία.
Νιώθω τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ να πλημμυρίζουν τα ρουθούνια μου, να καίνε κάθε χορδή ευαισθησίας που μου έχει απομείνει.
Απόψε δεν σχεδίαζα να παρασυρθώ σε κανένα απ' τα μονοπάτια που έχω ήδη διασχίσει, γνωρίζοντας πως είναι όλα δύσβατα και εν τέλει αδιέξοδα, μα ο χείμαρρος των συναισθημάτων είναι πολύ πιο ισχυρός απ' το αδύναμο, κι ενίοτε επικίνδυνο μυαλό μου.
Το αποφάσισα! Αυτή τη νύχτα θα πιώ μέχρι το συκώτι μου να εύχεται να μπορούσε να αυτοκτονήσει!
Μιά τζούρα στριφτό και κατόπιν, αυτό το κατευναστικό, ρευστό θαύμα, σε μία γενναία γουλιά, που ακόμη κι ο πιο επίδοξος μπεκρής θα ζήλευε.
Τούτο το κρασί φέρνει μνήμες.. Τα βλέφαρά μου λύγισαν, κι ο νους μου βρήκε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε εκείνη τη νύχτα, την πρώτη νύχτα της αληθινής ζωής μου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη!
Σταγόνα σταγόνα, μάζευα το ίδιο ηδύποτο με τα χείλη μου από κάθε χιλιοστό του τρεμάμενου κορμιού σου.
Ωω, ναι, τώρα τα θυμάμαι όλα.. Την αρρενωπή κοιλιά να λικνίζεται ρυθμικά σε κάθε μου άγγιγμα, τους σμιλευτούς μύες να σκύβουν επάνω μου και να θωπεύουν το λαιμό μου, την υγρή θέρμη ανάμεσα σε δύο εφαπτόμενα σώματα, όλα!
Δεν ήταν έρωτας, το ξέρεις κι εσύ... Αυτό που ζήσαμε δεν μπορεί να στριμωχτεί σ' αυτή την άσκοπα χιλιοειπωμένη λέξη. Σε μιά τέτοια εμπειρία αξίζει ένας όρος πάνω από καθετί ικανό να συλληφθεί απ' τον ανθρώπινο νου. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν ήταν απλά έρωτας.. Ήταν "γυμνή ποίηση"! Και δεν έχεις ιδέα πόσο μου λείπει να νιώθω ποιήτρια.....
Η ώρα έχει περάσει, το γυάλινο μπουκάλι έχει, σχεδόν, αδειάσει...
Και όσο για τα τσιγάρα, νομίζω πως το φτηνό χόρτο ζάλισε το χνουδωτό μπόμπιρά μου, που τώρα περιφέρεται γύρω μου νιαουρίζοντας σαν τρελός.
Το πήρα απόφαση! Αυτό ήταν! Δεν θέλω... δεν μπορώ άλλο(!) τα βράδια μου να είναι έτσι, ήσυχα. Δεν με παίρνει να χάσω κι άλλες στιγμές από εμάς.
Κάτι μέσα απ'το στήθος μου με καίει! Κάτι εγκλωβισμένο.. εδώ και πολύ καιρό καταπνιγμένο.
Η καρδιά μου σφυροκοπά ζωηρά, η ψυχή μου φαντάζει σαν τον δυνατό άνεμο της ερήμου, σε μια νυχτερινή εξόρμηση της πανσελήνου!
Τίποτα δεν μπορεί να την περιορίσει πλέον!
Μία τελευταία τζούρα.. και πριν προλάβω να θυσιάσω στην πυρά τα πνευμόνια μου, η πρώτη αμυδρή ηλιαχτίδα τρύπωσε από μιά χαραμάδα.
Αντίθετα με τη διαύγεια των συναισθημάτων μου, που είναι πλέον πιο ξεκάθαρα από ποτέ, η σκέψη μου είναι θολή και τα όριά της ακαθόριστα, έξω από κάθε καλούπι, διαφορετικά από κάθε κανονικότητα! Έτσι ένιωθα και τότε, και πάλι "τότε", και σε κάθε" τότε" που έζησα μαζί σου.. το ίδιο κρασί, το ίδιο αποσταγμένο έδεσμα που απολάμβανα στωικά απ' το δέρμα σου..
Έρχομαι απόψε, για να σου πω ότι σε θέλω!
Δεν θυμάμαι να έχω θελήσει κάτι τόσο πολύ στη ζωή μου....
Σβήνω δίπλα μου το τελευταίο τσιγάρο, και σχεδόν σαν υπνωτισμένη κατευθύνομαι προς την εξώπορτα.. Η μικρή χνουδόμπαλα μπλέκεται στα βήματά μου, νιαουρίζει σαν να θέλει να μου θυμίσει κάτι..
Μα φυσικά! Έχει μείνει ακόμη λίγο κρασί στο μπουκάλι!
Ακόμη μία μικρή ποσότητα, που θα μου θυμίσει και πάλι τις στιγμές της γυμνής μας ποίησης, το λόγο που έρχομαι να σε βρω.
Αγάπη μου, αν δεν είσαι εσύ ποιητής, είσαι τουλάχιστον(!) η μούσα που με εμπνέει να γράψω.
Με μιά ρουφηξιά κατεβάζω ό,τι είχε απομείνει απ' το καυτό νέκταρ, αρπάζω ένα πρόχειρο φούτερ, κλειδιά, ανοίγω με ορμή την πόρτα του διαμερίσματος, και....
Και...
Θεέ μου...
Θεέ μου, εσύ;
Ναι.. εσύ!
Εσύ..
Πόσο μου έλειψαν τα μάτια σου, ο τρόπος που με κοιτούν, η έκπληξη που προδίδουν..
Κι αυτό το χαμόγελο που δειλά δειλά πάει να σχηματιστεί στη άκρη των υγρών χειλιών σου, τα οποία είναι θέμα χρόνου να φιλήσω!
Γυμνή ποίηση.
Θέλω να σε γευτώ, ξανά και ξανά, σαν μυστικό ή σαν περίπλοκη αίσθηση,
εγώ κι εσύ, βαριανασαίνοντας κάτω απ'τα σεντόνια μου χωρίς τάξη και κυρίως χωρίς ρούχα!
Συγχρονισμένοι, σαν ένα σώμα, να νιώθω κάθε λεπτομέρεια του κορμιού σου.
Και τέλος, όπως κι αυτή τη στιγμή, να γίνομαι πάλι μάρτυρας της θέρμης σου που κορυφώνεται και εκρήγνυται.
Έτσι ξεκίνησε ο κόσμος, θυμάσαι; Με μιά μεγάλη έκρηξη.. Και μετά ήρθε φως και ζωή.
Ζωή!
Και τώρα ναι.
Τώρα νιώθω πλήρης με τη ζωή μου!