Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Καναρίνια στο Κιλιμάντζαρο | Πίτερ Τζαζόπουλος



Χωρίς σκλάβους,
θα μας κλότσαγαν τα πόδια στο μετρό
μονάχα καταλάθος.

Δεν-υπάρχει-τίποτα-το-ωραίο-σε-αυτό-κύριΟΙ

Χωρίς πόδια από την άλλη
θα είχαμε ανάγκη άλλους
για να μας κατεβάσουν στο μετρό
και τα προβλήματά μας θα αναλώνονταν
στο πως θα πάμε στο περίπτερο απέναντι να πάρουμε τσιγάρα.


               -Σώστε και εσείς μια Μάγισσα-
                     -Βρείτε της μια θέση σε δημόσιο πανεπιστήμιο-

Διαφύγαμε απ' τα ναρκοπέδια με τα πόδια
στον ουρανό
διαφύγαμε απ' την λιγοψυχία
μιας εξωφρενικής εισβολής//
πόσες ανατολές διατρέχουμε σε κάθε στάση
καθώς κυλάνε βδομάδες
στα μάτια του επιβάτη στο απέναντι κάθισμα,
καθώς σκαρφαλώνουν τα 60sec
στον ήλιο με τα παγόβουνα στη πλάτη του.

Όπως και να 'χει:
ανήκουμε στα φαντάσματα από πάνω μας
ανήκουμε στο Τέλος της Διαδρομής
ανήκουμε στην επιβίβαση που επίκειται

με την καρδιά στα ποδιά
και τους αγκώνες στον ουρανό

Αλήθεια ε;

    χωρίς ανοιχτά φαρμακεία
 ο ήλιος θα τέλειωνε και τις καλύτερες παρέες,
                                            απ' τις προθέσεις μας
θα φύτρωναν μπάτσοι.
Οι κακοί δε θα 'ταν πια φυλακή
κι οι άνθρωποι δε θα αγαπούσαν πια τα γκαζάκια που σκάνε
αλλά
ένα τσούρμο ηλίθια καναρίνια.

Χωρίς αδιάκριτες ερωτήσεις
θα αποκαλυπτόταν η γλίτσα των διακριτικών
κι οστά θα κοσμούσαν
τα μπαρ που ελέγχει η μαφία στην Κ.

Κανείς δε θα 'χε λεφτά για να αγοράσει ένα ματωμένο δόντι
από τον πρώτο άστεγο που θα συναντούσε στη Νέα Υόρκη.

Δεν υπάρχει λόγος.                                                                                                Δεν υπάρχει κόσμος.
Μα υπάρχει μια έμφυτη κοσμογονία
και μια έμφυτη ανάγκη ερμηνείας
και τελεολογίας
όσον αφορά όχι το σκοπό
μα την αιτία
και καμία μα καμία σημασία
στο αν αυτά έχουν ουσία
ή περιουσία
μα μόνο αν πρακτικά μπορούμε να εκμεταλλευτούμε
τη δυνατότητα μας για εκμετάλλευση
των πόρων
και των πρωτοπόρων

(μα γιατί ομοιοκαταληξία;)

Διεστείλαμε το κατανοητό σε
4 πεδία///
καλπάζοντας για την χειμερινή ινδοκίνα που έρπει
κάτω απ' τις μασχάλες μας:
αν μπορούσες να καταλάβεις
θα έλειωνε η επιδερμίδα σου,
αν μπορούσε να καταλάβεις:
τυλιγμένος με επιδέσμους, αποφάσισες να δεθείς
στο πρώτο κανόνι με θέα το κιλιμάντζαρο.

Διεστείλαμε το κατανοητό σε
4 πεδία
που ήταν 3:
η ποίηση και η αποκάλυψη.

Φαντάσματα και τέρατα αυτού του κόσμου, ελάτε να μας σώσετε απ' τα οικογενειακά δείπνα!

Μονάχα ένα σοβαρό έντομο
μπορεί να υπερασπιστεί με συνέπεια
το ελεύθερο γαμήσι.

                 αυτή την υπέροχη
                 ελευθερία
                 να πυροβολείτε μαζί εκκλησίες
                 από ένα αμάξι που οδηγεί ο Ιησούς. Κράτα με να σε κρατώ.
                                                                            Αν τα μακαρόνια ήξεραν
                                                                            γιατί τα τρώμε,
                                                          
                                      Ποιος ξέρει πόσες επαναστάσεις θα ξεσπούσαν;        

Τόσες
κι άλλες τόσες.

Αλλά δεν έχει στην τελική και τόσο νόημα το αν και το πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό που δεν
συμβαίνει
γιατί εξάλλου αν συνέβαινε δε θα μπορούσε να μην είχε συμβεί κι αν δεν είχε συμβεί δε θα γινόταν να συμβαίνει.

Αλλά
ο χρυσός κλόουν της αποφράδας ημέρας
σκαρφαλώνει το φαντασιακό ανήφορο
όχι του Κιλιμαντζάρου
ή κάποιου άλλου βουνού της Σιβηρίας
μα του εγκεφαλικού νευρώνα
της αποκεφαλισμένης κόρης του
μετά το τελευταίο γενέθλιο της πάρτι
με απώτερο μοναδικό σκοπό
να βρει την χημική ουσία στην επίφυση
για να την πιει
και να κερδίσει την αθανασία.
Άρα που υφίσταται το νόημα;

 Στην επιστήμη, στα μαθηματικά,
σ' αυτούς τους δαίμονες που πρέπει διαρκώς να εξηγώ
πως όταν
καίγομαι
καίγομαι
καίγομαι
για σένα
δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν αριθμό που να έχει νόημα
για μένα.

καθώς τα θερμόμετρα βυθίζονται
καθώς οι λέξεις επεκτείνονται
καθώς αδειάζουμε από τα πρώτα οστά

η 3η πτήση
αιμορραγεί
στα χέρια μας

και είναι πλέον στ' αλήθεια αργά
και είναι πλέον η ευκαιρία να πούμε:
αντέξαμε σα πτώματα σε ψυγείο /
 ο καιρός έφευγε με ποιήματα και χαστούκια.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου