String Demons : Κλασσική παιδεία είναι το να ξέρεις να δουλέψεις για να φτάσεις σε ένα άρτιο αποτέλεσμα.

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Στην σκηνή είναι οι «String Demons» ή στα ελληνικά «Δαίμονες των εγχόρδων» , κάτω από αυτήν είναι τα εξαιρετικά ταλαντούχα αδέρφια Λυδία και Κωνσταντίνος Μπουντούνη. Η πρώτη μου συνάντηση μαζί τους έγινε το καλοκαίρι του 2016 όταν είχαν κυκλοφορήσει τον δίσκο «Fear of Bach», σχεδόν ενάμιση χρόνο από τότε ξανασυναντιόμαστε ενόψει των επερχόμενων εμφανίσεών τους στο Half Note Jazz Club την Πέμπτη 8 και την Πέμπτη 15 Μαρτίου, λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου με τίτλο «Rise of Strings» για να δούμε τι άλλαξε από τότε, πως ωρίμασαν και τι καινούριο ετοιμάζουν.

Αρχικά θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο Pause, θα θέλατε να μας πείτε κάποια πράγματα για εσάς;

Λυδία: Είμαστε οι String Demons, ή στα ελληνικά «Δαίμονες των εγχόρδων» έχουμε μία έγχορδη μπάντα , εγώ παίζω βιολί ο Κωνσταντίνος βιολαντσέλο και διασκευάζουμε και συνθέτουμε μουσική αναλόγως με την αισθητική που έχουμε στο κεφάλι μας η οποία περιλαμβάνει ακούσματα από Μπαχ και Βιβάλντι μέχρι Iron Maiden , Metallica , Jimmy Hendrix , Τσιτσάνη και Χατζηδάκι. Όλα τα ακούσματα λοιπόν, που έχουμε μες το κεφάλι μας και την ψυχή μας τα εξωτερικεύουμε με τον δικό μας τρόπο έχοντας ως μέσο τα όργανά μας.

Συναντηθήκαμε πρώτη φορά το 2016, ενάμιση χρόνο μετά πάνω στην κυκλοφορία του νέου σας δίσκου “Rise of Strings” τι έχει αλλάξει από τότε; Ποιες οι εσωτερικές ζυμώσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο για τους String Demons;

Λ:Τότε ουσιαστικά μετρούσαμε δύο χρόνια ως String Demons , είχαμε βγάλει τον δίσκο “Fear of Bach” πλέον έχουμε μία πορεία τρεισίμησι χρόνων, κάνουμε κάτι που απαιτεί πολλές ώρες δουλειάς, ως μουσικοί παίζουμε από τα έξι και γι’αυτό όπως είπε και ο Μίλτος Πασχαλίδης που συνεργαστήκαμε πρόσφατα , γνωρίζουμε τα όργανά μας απ’έξω και ανακατωτά. Θέτουμε στόχους και τους πετυχαίνουμε και προσπαθούμε γενικά να κάνουμε την κλασσική μουσική πιο λαϊκή και την λαϊκή μουσική πιο κλασσική.

K: Προσπαθούμε να κάνουμε τον άνθρωπο που θα έρθει να πιει ένα ποτό να περάσει όμορφα , το κάνουμε με απλό τρόπο. Εξακολουθούμε να είμαστε το ίδιο πορωμένοι με τη μουσική, πλέον όμως παίζουμε με ηλεκτρικά όργανα στα live μας , είναι σαν να παίζεις με ένα κλασσιό όργανο απλά βοηθούν για τις μεγαλύτερες εντάσεις στου μεγαλύτερους χώρους.

Πόσο εύκολο είναι να παίρνεις ένα όργανο πιο εκλεπτυσμένο όπως το βιολί και το τσέλο και να προσπαθείς να κάνεις κάτι πιο λαϊκό, πιο προσιτό στον μέσο ακροατή;

Λ: Έχουν βρεθεί αρκετές φορές άνθρωποι σε συναυλία μας, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα δύο όργανα και μας λένε πόσο όμορφα πέρασαν, πόσα έμαθαν ακούγοντας κάτι διαφορετικό που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα άκουγαν. Άνθρωποι που δεν θα πήγαιναν ποτέ σε ένα ρεσιταλ στον Παρνασσό , να ακούσουν Βιβάλντι γιατί θα φοβόντουσαν. Έχει γεννηθεί ένας φόβος για την μουσική που μας αρέσει να τον σπάμε. Θεωρούμε ότι η μουσική είναι σοβαρή από μόνη της .

Κ: Φυσικά όλα αυτά απαιτούν πολλές ώρες πρόβας, τεχνικής και γνώση γιατί το ζήτημα είναι να το παρουσιάζεις όμορφα και σωστά. Έχει τύχει να παίξουμε Μπαχ και Ιron Maiden και να έρθουν να μας μιλήσουν άνθρωποι, οι οποίοι βλέπω στο βλέμμα τους ότι δεν γνωρίζουν αυτά τα μουσικά χωράφια και να μας μιλήσουν με λόγια που θα μιλούσαν σε έναν μουσικό που κάνει λαϊκή μουσική.

Αλλά όλα αυτά για να γίνουν απαιτούν κλασσική παιδεία, η οποία για εμάς δεν είναι το να κάνεις απλώς κάτι, αλλά το να ξέρεις να δουλέψεις για να φτάσεις σε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Και ο ξυλουργός που μπορεί να φτιάξει μία πανέμορφη πόρτα, η οποία θα κλείνει όμορφα και εσύ θα την θαυμάζεις έχει κλασσική παιδεία . Κλασσική παιδεία είναι ο τρόπος λοιπόν που μελετάει ή που φτιάχνει κάτι κανείς έτσι ώστε αυτό να είναι άρτιο.

Θέλω να μου πείτε μία ιστορία από  κάποια live εμφάνιση σας που θυμάστε πολύ έντονα.

Λ: Εγώ θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ένα βράδυ, που είχε ακούσει σε ένα διάλειμμα στο Βόλο ο Κωνσταντίνος έναν κύριο να μιλάει στο τηλέφωνο στη γυναίκα του- μάλλον- και της έλεγε «ναι ναι πάρε την γιαγια΄και τον παππού και το μωρό κι έλατε γρήγορα θα περάσετε όμορφα έχει λίγο ακόμα» και αυτός ο ενθουσιασμός μας έκανε να χαρούμε πολύ.


Κ: Εγώ θυμάμαι και κάτι που είχε γίνει πρόσφατα. Ξεκινάω να κάνω μία εισαγωγή για ένα κομμάτι πριν το παίξουμε ,ότι μπλέκουμε τη κλασσική μουσική με την παράδοση και ακούγεται μία φωνή από το κοινό αγανακτισμένη επειδή μίλαγα αρκετή ώρα και φώναξε «Παίχ’το παίχ’το» .

Από τη  συνεργασία με την Κατερίνα Στανίση , στη συνεργασία με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν αυτή η μετάβαση από το πιο λαικό στο έντεχνο για εσάς;

Λ:Η συνεργασία με την κ. Στανίση ήταν κάτι πολύ ειδικό και συγκεκριμένο, ήταν μία παράσταση του πολύ αγαπημένου μας φίλου και συνεργάτη του Ηλία του Καρελλά, ήταν ένα υπερθέαμα θεάτρου σκιών ,όπου εμείς είχαμε τον μουσικό μας ρόλο και η κ. Στανίση έβγαινε στη σκηνή και υπογράμμιζε τα πάθη του θεάτρου σκιών. Εξελισσόταν πχ το σενάριο ότι ο Καραγκιόζης απατά την γυναίκα του και έβγαινε η κ. Στανίση και τραγουδούσε το «έρωτά» μου.

Κ:Ήταν η πιο ανατρεπτική συνεργασία που έχουμε κάνει και πέτυχε. Θυμάμαι ότι ζούσα για το βλέμμα του κοινού, το οποίο περιελάμβανε και κοινό δικό μας και κοινό της κ.Στανίση και του Ηλία  Καρελλά . Ήταν άρτιο το αποτέλεσμα της παράστασης και ήταν κάτι που θα το θυμόμαστε για πάντα. Κάναμε κάτι που άλλοι θα το συζητούσαν με την παρέα τους και θα έκαναν πλάκα «Για φαντάσου να έπαιζες με τη Στανίση» εμείς πήραμε την τρελή αυτή ιδέα και την πραγματώσαμε. Και χαιρόμαστε ιδιαίτερα, γιατί απαλλαχτήκαμε από ταμπέλες και στεγανά , συνεργαστήκαμε με μία πραγματική επαγγελματία πράγμα που έκανε και εμάς να αισθανόμαστε καλά.

Όσον αφορά τον Μίλτο Πασχαλίδη, η γνωριμία μας έγινε σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ, είχαμε παίξει και ξεκουραζόμασταν , συζητούσαμε με την Λυδία κάποιους προβληματισμούς μας και μας πλησιάζει τον χαιρετίσαμε μας λέει «Γουστάρω πολύ, θέλετε να κάνουμε κάτι μαζί;» τότε η πρόταση έμεινε στον πάγο, αλλά με το πλήρωμα του χρόνου ήρθε η ευκαιρία να συνεργαστούμε. Εκτιμάμε πολύ κάποια πράγματα που έχει πει ο Μίλτος Πασχαλίδης για εμάς, όπως το ότι «είναι πολυτέλεια να έχεις στη σκηνή μαζί σου τους String Demons» ενώ είναι σημαντικό πως στα καμαρίνια υπήρχε πολύ καλό κλίμα μεταξύ μας.

Λ: Για εμάς δεν έχουν σημασία οι ταμπέλες , αν το κάποιος είναι έντεχνος ή λαϊκός αλλά το κατά πόσο καλοδουλεμένο είναι κάτι και το κατά πόσο διάθεση έχει ο συνεργάτης να δουλέψει για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Θέλουμε οι ακροατές μας να βλέπουν μία παράσταση μας, μία συναυλία μας και να απολαμβάνουν οι αισθήσεις τους, μας αρέσουν οι αντιθέσεις , το παράδοξο φτάνει να είναι προσεγμένο και όλα αυτά τα στηρίζουμε ακόμα και αν μας κακολογούν κάποιοι. Γενικά έχουμε ακούσει αρκετό κράξιμο.

Όταν λέτε κράξιμο, τι ακριβώς εννοείτε;

Έχουμε πειστεί πως σε αυτή τη ζωή, στην Ελλάδα ό,τι και να κάνεις, μα ο ίδιος ο Θεός να είσαι και να κατέβεις να παίξεις τη μουσική σου- και δεν το λέω για εμάς- πάλι κάτι θα βρουν να σου πουν. Υπάρχει η φούγκα του Μπαχ για παράδειγμα, σε κάποιους δεν αρέσει και είναι μεν σεβαστό να μην αρέσει. Απλά η αρνητική κριτική από το κράξιμο απέχει. Ο νέος μας δίσκος προκάλεσε κάποια σχόλια λόγω της αφίσας όπου ουσιαστικά κάνουμε την χειρονομία της heavy metal μουσικής.

Λ:Κράξιμο είχαμε όταν είχαν βγει και τα καγκέλια, η διασκευή που είχαμε κάνει και τότε ήταν ο πόλεμος από δύο πλευρές, δηλαδή από τη μία ακούσαμε «πως προσεγγίζετε με τέτοια αναίδεια την παραδοσιακή μουσική;» και από την άλλη είχαμε ένα περιστατικό που μας έχουν κατεβάσει από τη σκηνή επειδή ακριβώς είχαμε παίξει τα καγκέλια – και ανέβηκε η διοργανώτρια και είπε «να ευχαριστήσουμε τους String Demons» και εκείνη τη στιγμή ο Κωνσταντίνος ρώτησε «θέλετε κι άλλο;» και έγινε χαμός και συνεχίσαμε.

Κ:Ακόμα και για τον νέο μας δίσκο υπάρχουν κάποιες έντονες αντιδράσεις, επειδή κάνουμε την χειρονομία της heavy metal, τα horns , και με το κομμάτι της Lady Gaga μας ασκήθηκε κριτική επειδή το παίξαμε στο Ηρώδειο. Σεβόμαστε εξίσου όλους τους χώρους που παίζουμε από το Ηρώδειο και τον Σταυρό του Νότου μέχρι και μία πλατεία και προσεγγίζουμε κάθε δουλειά μας και το κοινό που μας ακούει με σεβασμό.

Μιας και μιλάμε για συνεργασίες, θεωρείτε την οικειότητα απαραίτητη για να μπορέσετε να παίξετε με κάποιον;

Λ: Γενικότερα θεωρούμε ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη, δηλαδή θα μιλήσεις με κάποιον για να συνεργαστείτε, εκεί θα τον συναναστραφείς και εφόσον υπάρχει καλό κλίμα αυτό είναι σημαντικό και για τη δουλειά αλλά ακόμα και αν δεν υπάρχει αυτό πάλι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.

Κ: Αν πρέπει να παίξουμε κάπου, θα παίξουμε , αν έχουμε κάποιον φίλο και δε μας αρέσει η δουλειά του δεν θα παίξουμε μαζί του, επίσης αν υπάρχει κάποιος είναι απροσέγγιστος αλλά μας αρέσει η δουλειά του, θα παίξουμε μαζί του.

Ετοιμάζετε αυτό το διάστημα κάποια διασκευή;

Κ:Αυτό τον καιρό έχουμε μπει σε επικίνδυνα χωράφια, γιατί κάνουμε μία ένωση που είναι πάρα πολύ ακραία, δεν θα σου αποκαλύψουμε τι, αλλά για να στο κάνω κατανοητό με ένα παράδειγμα σκέψου – μιας και συναντηθήκαμε στα όρια Εξαρχείων Κολωνακίου-ότι θα θέλαμε να φτιάξουμε ένα κομμάτι που ενώνει το Κολωνάκι με τα Εξάρχεια που είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι. Και θα ρισκάρουμε και αυτή τη φορά στο Half Note να κάνουμε κάτι ανατρεπτικό.

Έχετε όμως και δικές σας συνθέσεις. Από πού προκύπτει η έμπνευση για αυτές;

Λ:Aπό τα πάντα. Από μία συζήτηση, από μία ατάκα, από την ενέργεια που εκπέμπει κάποιος, από μία ανάμνηση, από κάτι που θα μας εκνευρίσει, από πρόσωπα.

Κ: Εγώ έχω γράψει κομμάτι για πρόσωπο και η Λυδία πολλές φορές παίρνει στιγμές και τις μετουσιώνει σε κομμάτι.

Πως είναι να εργάζεται κανείς σήμερα σαν μουσικός; Υπήρχε ποτέ κάτι που σας αποθάρρυνε;

Λ:Έχουμε συναντήσει δυσκολίες, αλλά ποτέ κάτι δεν μας αποθάρρυνε. Παρ’όλ’αυτά δεν έχει καμία διαφορά το να είσαι μουσικός ή αρχιτέκτονας ή λογιστής και να έχεις άγχος για κάτι που μπορεί να έχεις αναλάβει- εμείς αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Μας αρέσει να παίζουμε και να διδάσκουμε στο ωδείο Ραζή και προσπαθούμε να μεταγγίσουμε και στα παιδιά την όρεξη για τη μουσική. Πρέπει να έχει κανείς καλή γνώση του αντικειμένου του για να καταφέρνει να μην αποθαρρύνεται.

Κ: Για να μην σε αποθαρρύνουν οι δυσκολίες είναι σημαντικό να υπάρχει και ένας πυρήνας , η οικογένεια , όπου μπορείς να συζητήσεις και να μοιραστείς κάποια πράγματα και να έχεις την δυνατότητα να επιστρέφεις στη βάση σου.

Εκτός από το να παίζετε πλέον διδάσκετε κιόλας, πως σας φαίνεται η διδασκαλία σαν διαδικασία και αν έπρεπε να επιλέξετε την διδασκαλία ή το να παίζετε τι θα επιλέγατε;

Σίγουρα το να παίζουμε.

Κ: Έχουμε κάνει συμβόλαιο ότι θα παίζουμε μαζί μέχρι τα εκατόν δύο, μετά μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Προσπαθούμε να μεταφέρουμε τη φιλοσοφία, της πειθαρχίας και της δουλειάς, όλο αυτό που εμείς θα κάνουμε λοιπόν στο Half Note  στην τάξη. Το κόλπο είναι στον μαθητή, στο πόσο αποφασισμένος είναι εκείνος να μάθει, θέλω να πω ,ακόμα και κακός να είναι ένας δάσκαλος το παιδί  που θέλει να μάθει θα βρει τρόπο,θα ψάξει.

Το επικίνδυνο βέβαια με τους δασκάλους είναι ότι μπορούν είτε να σε ενθουσιάσουν περισσότερο είτε να σε κάνουν να αφήσεις τη μουσική .

Από το δίσκο «Fear of Bach” το καλοκαίρι του 2016 στο «Rise of Strings» το 2018, τι θα ακούσουμε στην καινούρια σας δουλειά;

Έχει ανατρεπτικά ενώματα, εκείνες τις αντιθέσεις που μας αρέσουν, έχει ολοδικά μας κομμάτια, έχει συνθέσεις γνωστών και αγαπημένων κλασσικών συνθετών αποτυπωμένα με το δικό μας τρόπο, , έχει διασκευές που αφορούν δικά μας θέματα που είναι αντίθετα προς την ίδια τη φύση του πρωτότυπου κομματιού. Rise of Strings λοιπόν, η ανατολή η άνοδος των εγχόρδων , ενώ υπάρχει και λίγη πρόζα.

Στο εξώφυλλο του δίσκου κάνετε μία χειρονομία, τα «horns» των μεταλλάδων. Πόσο κακοί είστε; Να σας φοβόμαστε;

Κ: Είμαστε πολύ κακοί είναι η αλήθεια. (γέλια) Είμαστε σατανιστές και κάνουμε τελετές καθημερινά (γέλια). Είμαστε πορωμένοι πιο πολύ από ποτέ με τη μουσική γι’αυτό και η χειρονομία και όσοι πάνε να παρεξηγηθούν θα τους αφιερώσουμε ένα πολύ ωραίο κομμάτι. Τώρα για το πόσο κακοί είμαστε , είμαστε καλοί σε όσους μας συμπεριφέρονται καλά και αντίστοιχα προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας, σε όσους μας συμπεριφέρονται άσχημα.

Λ: Είναι μία χιουμοριστική φωτογραφία και τίποτε άλλο. Θα σου διηγηθώ για μια μέρα που είχαμε κάποια εμφάνιση, έχω διαβάσει κάπου ότι μας κατηγορούν ότι τρομοκρατούμε μικρά παιδιά και το βράδυ έρχεται μια μαμά και μας ζητάει να της υπογράψουμε κάτι για το γιό της γεμάτη ενθουσιασμό. Είναι λίγο ειρωνικό όλο αυτό αν το σκεφτείς.

Τι ετοιμάζετε αυτό τον καιρό;

Έχουμε δύο εμφανίσεις στο Half Note Jazz Club, ετοιμάζουμε κάποια πράγματα που πολύ πιθανόν να ηχογραφηθούν, με πολύ ιδιαίτερους γκεστ, η πρώτη στις 8 Μαρτίου με guest τον Βαγγέλη Μπουντούνη και χαιρόμαστε πολύ γιατί αποτέλεσε φάρο για εμάς στον κόσμο της μουσικής, πιο εσωτερικές στιγμές επί σκηνής μαζί του σε μία πολύ ιδιαίτερη σύμπραξη, και στις 15 Μαρτίου την Αρετή Κετιμέ με την οποία παίζουμε πρώτη φορά. Σύντομα έρχεται και μία εμφάνιση στο Μέγαρο με τις εκατό κιθάρες του Βαγγέλη Μπουντούνη και στη συνέχεια θα συνεργαστούμε ξανά με τον καλό μας φίλο Ηλία Καρελλά που ετοιμάζει τους Όρνιθες όπου θα γράψουμε την πρωτότυπη μουσική για την παράσταση που θα τραγoυδήσουν η Τζώρτζια από τους Μπλέ και ο Χρήστος Θηβαίος.

Είμαστε σε δημιουργικό πυρετό, όπως καταλαβαίνεις και  πολύ χαρούμενοι για όλο αυτό που συμβαίνει.

Πως είναι να κάνεις μουσική που δεν ακολουθεί την πεπατημένη στην Ελλάδα;

Λ:Είναι κάτι που μας βγαίνει πάρα πολύ φυσικά και αυθόρμητα.

Κ: Κοιτάζουμε να είναι απλό για τον ακροατή , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολο. Θέλουμε μέσω της μουσικής μας να κάνουμε παρέα ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το είδος που παίζουμε. .

Ένα μήνυμα που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας ή μία φιλοσοφία ζωής.

Λ: Λευτεριά στη μουσική, ωραίες παρέες

Κ: Ερασιτέχνης που το παίζει επαγγελματίας είναι ψωνάρα. Ο επαγγελματίας που το παίζει ερασιτέχνης είναι καλλιτέχνης.(γέλια)

·        * Οι String Demons θα εμφανιστούν στο Half Note Jazz Club, για δύο βραδιές 8 Μαρτίου και 15 Μαρτίου με γκεστ τον Βαγγέλη Μπουντούνη και την Αρετή Κετιμέ και πολλές εκπλήξεις.