Καταφυγή | Χριστόφορος Τριάντης

Πάνω από τη στέρφα θάλασσα

κρεμνιούνται οι λέξεις,

μερίδια πόνου

σαβανωμένα με πηλό.

Το τέλος είναι μια σκέψη

απελπισίας ( όπως όλες τις φορές ),

πασαλειμμένη με ημέρες,

ίδιες και απαράλλακτες με τις νύχτες

( από παλιά ).

Οι ηδονές νικούν τα σώματα,

ντύνοντας τις επιθυμίες

με χλωμές μαρμαρυγές.

Ω, οι ολοστρόγγυλες

περηφάνιες μασκαρεύονται

σε ακροάματα

για κοπάδια και φτωχομεία

και οι προσευχές

μυρίζουν αποσύνθεση.

Μα συνεχίζουν ν’ ακούγονται

κάτω απ’ τους πέτρινους σταυρούς,

αόρατα σήμαντρα

για επανάληψη κι οδύνη.

Ω , οι πορείες

σταματούν στα ρήγματα,

όπου οι πεθαμένες εποχές

ακόμα ελπίζουν.

Αλλά η πλήρωση τέτοιων ψαλμών

δεν έρχεται.

Σβήνουν (άπαξ).

Μια στάλα ευλογίας

είναι η ζωή,

καταφυγή σε λέξεις

και μνήμες, 

λίγο πριν νικήσουν οι σκουριές.