Κυριακή, ανοιξιάτικο πρωινό του Μάρτη. Η γλυκιά ζεστασιά του ήλιου μπαίνει από το άνοιγμα της κουρτίνας και με καλεί να σηκωθώ. Φοράω τη ρόμπα μου και περιπλανιέμαι στο άδειο σπίτι. Σκέφτομαι πόσο μου αρέσει αυτή η ησυχία. Πόσο εθιστική είναι η μοναξιά.
Κοιτάζω τα όμορφα λουλούδια στο τραπέζι που ένας θαυμαστής έστειλε λίγες μέρες πριν. Τα ποτίζω λίγο παθητικά. Είναι όμορφα όμως, η ομορφιά τους δε με αφορά. Αν τα έστελνες εσύ θα ήταν τα πιο όμορφα λουλούδια στον κόσμο και θα τ' αντίκριζα κάθε πρωί μ' ένα πλατύ χαμόγελο.
Ετοιμάζω τσάι, πιάνω από το ράφι της βιβλιοθήκης ένα μικρό βιβλίο με αγγλική ποίηση και αναγεννησιακούς πίνακες που πήρα από ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη. Χάνομαι στους στίχους του Σαίξπηρ και του Ουγκώ.
"Μιλάει. Ω, μίλα πάλι, ολόφωτε άγγελε γιατ’ είσαι
δόξα λαμπρή της νύχτας πάνω απ’ το κεφάλι μου,
και σε θωρώ σαν φτερωτόν ουράνιον άγγελο,
που οι άνθρωποι με τ’ άσπρο των ματιών τους από
θαμασμό
ανατρανίζουν να τον δουν που δρασκελάει
τ’ αργοκίνητα νέφη κι αρμενίζει επάνω
στο στήθος του αέρα".
Σκέφτομαι ότι αν ο Ρωμαίος κι η Ιουλιέτα τελικά παντρεύονταν κι έκαναν παιδιά, ίσως να μη μιλούσαμε για ένα αθάνατο έρωτα αλλά γι' ακόμη ένα διαζύγιο ή μίζερο γάμο. Αναρωτιέμαι, αν σ' είχα στη ζωή μου θα σε ήθελα όπως τώρα; Πώς θα ήταν άραγε να ξυπνούσαμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι κάθε πρωί; Πώς θα ήταν η ζωή μου αν αυτή την Κυριακή ξυπνούσα και σ' έβλεπα να κοιμάσαι δίπλα μου; Μια εικόνα που μοιάζει μ' όνειρο μακρινό.
Εσύ δε μου 'στειλες καν ένα μήνυμα μετά την τελευταία μας συνάντηση. Οι συναντήσεις μας για σένα είναι μάλλον μία ακόμη υποχρέωση της δουλειάς. Κι εγώ που περνάω τόσο ωραία κοιτώντας σε να μιλάς και να χαμογελάς, μένω μετά μ' ένα πόθο ανεκπλήρωτο στα στήθια, να φαντάζομαι πώς θα ήταν αυτή η Κυριακή μαζί σου.
Πώς να είναι η μυρωδιά σου άραγε τα κυριακάτικα πρωινά; Δεν ξέρω καν τι σου αρέσει να τρως για πρωινό, όμως, θα σου ετοίμαζα το αγαπημένο σου. Θα σε κοίταζα, περιμένοντας σε να ξυπνήσεις για να σου δώσω το πρώτο φιλί της ημέρας. Θα έβαζα το χέρι σου κάτω από το νυχτικό μου και θα κολλούσα το σώμα μου πάνω στο δικό σου μέχρι να νιώσω ότι ερεθίστηκες αρκετά για να βγω από πάνω σου. Ύστερα, θα κάναμε ντους και θα ετοίμαζα καφέ για να συζητήσουμε πώς θα περάσουμε το υπόλοιπο της μέρας.
Θα ήθελα μια Κυριακή μαζί σου. Να σε 'χω μια μέρα χωρίς να υπάρχει κανείς τριγύρω. Έτσι για να δω πώς θα ήμασταν τελικά εμείς οι δυο. Κι ας μην είχα άλλη. Έτσι, για να 'χω να λέω για έναν έρωτα που κράτησε λίγο και δεν πρόλαβε ποτέ να φθαρεί από το πέρασμα του χρόνου και τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ένα έρωτα φευγάτο σαν κυριακάτικο όνειρο, όπως αυτόν του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου