Μάς είπαν πως όταν κληθούμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, αυτή δεν είναι κάτι απρόσωπο και αόριστο, αλλά είναι οι φίλοι μας, οι γονείς κι οι φίλοι μας, σώματα δηλαδή αγαπημένα, με τη δική τους φύση κι έξη και τις δικές τους ιδέες, το δικό τους χάδι πάνω μας, το δικό τους γέλιο και το δικό τους σώμα που μάς έμαθε και το δικό μας σώμα.
Είπα πως όταν κληθώ να υπερασπιστώ την πατρίδα, αυτή είναι πράγματα και άνθρωποι πολύ συγκεκριμένα, με αγωνίες και βάσανα, η ελευθερία είναι μια ελευθερία σπουδαία, να μπορείς να σκέφτεσαι ό,τι θες, να λες ό,τι θες, ν' αγαπάς και να ερωτεύεσαι ό,τι θες, να θες ό,τι θέλεις να θες, να κάνεις αυτό που θες.
Ἔστιν οὖν ἔρως μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι' ἀπαγγελίας, δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.
Έμαθα, το λοιπόν, πλέον, έστω και καθυστερημένα να Σε υπερασπίζομαι.
Σαν υστερόγραφο όλο αυτό, έτσι πάει κάποιες φορές, μέτα την μέγιστη ήττα να έχεις τον χρόνο και την όρεξη να συνθηκολογήσεις στην ειρήνη που μας έπεται.
Ας είναι.
Έμαθα και στο λέω. Έμαθα να στο λέω. Έμαθα να λέω. Έμαθα, λέω. Αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου