Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Βράδυ Παρασκευής. Δυο νυχτερινές βόλτες στην πόλη. Δυο βουτιές στα βιβλία για τις οποίες θα γράψω. Δυο εμπειρίες που θα τις κυνηγούσα να τις ζήσω μακάρι και να με πηγαίναν με φορείο. Ευγνωμοσύνη. Και ψυχική αγαλλίαση. Οκλαδόν στη μια. Στην άλλη όρθια. Κι εξηγούμαι :
To Κουτσό - Χούλιο Κορτάσαρ - Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης. Εκδόσεις Opera.
΄Εφτασα κατά τις 8 και 10. Η Εκδήλωση είχε αρχίσει. Το πάνελ ζεστό, με εκπρόσωπο της Bibliotheque, των εκδόσεων και φυσικά παρόντα το μεταφραστή της, τον Αχιλλέα Κυριακίδη.
Δεν έπεφτε καρφίτσα, δεν υπήρχε θέση στο κατάμεστο μελίσσι στο οποίο είχε μεταβληθεί το βιβλιοπωλείο. ΄Ετσι κάθισα κάτω. Οκλαδόν. ΄Ακουγα να μιλάνε και να λένε για το πόσο ο Κορτάσαρ είχε και έχει επηρρεάσει τα λογοτεχνικά πράγματα. Και τη ζωή την ίδια. Των ανθρώπων που τον προηγούμενο αιώνα ως έφηβοι ή νέοι ενήλικες τον ανακάλυπταν. ΄Ηταν στο κύρος σου, τότε, να τον έχεις διαβάσει, να τον έχει γνωρίσει. Δεν είχαν καταλάβει, παρά αργότερα, πόσο τους ζύμωσε κιόλας. Εσωτερικά. Ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα και ιδιαίτερα ο τρόπος που τα περιέγραφε.
΄Οπως αναφέρεται στη σελίδα των εκδόσεων opera, το Κουτσό, έχει χαρακτηριστεί "«Αντιμυθιστόρημα», «Xρονικό μιας τρέλας», «Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά», «Κάτι σαν ατομική βόμβα», «Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία», «Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα», «Ένα ψέλλισμα». Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το Κουτσό, το μυθιστόρημα που ο Χούλιο Κορτάσαρ άρχισε να ονειρεύεται το 1958, που εκδόθηκε το 1963 κι από τότε άλλαξε την ιστορία της λογοτεχνίας και συγκλόνισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανά τον κόσμο. Γεμάτο λογοτεχνική φιλοδοξία, σπαρταριστό, με καινοτόμα συγγραφικά εργαλεία, κατεδαφιστικό του κατεστημένου και αναζητητικό της ρίζας της ποίησης, το Κουτσό, πάνω από μισό αιώνα τώρα, συνεχίζει να διαβάζεται με περιέργεια, με δέος, κατάπληξη, με ενδιαφέρον ή αφοσίωση."
Είπαν λίγα ακόμα για τη ζωή του, για τους έρωτές του, για το άδικο τέλος του σε νεαρή ηλικία από λευχαιμία. Κι ύστερα διάβασαν....
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης, δηλαδή. Ο μεταφραστής του. Κι ο τρόπος που διάβαζε έδειχνε πόσο πολύ είχε αγαπήσει το κείμενο. Πόσο είχε μπει σ΄αυτό και το είχε κάνει βίωμά του σχεδόν. Ο βέβαιος τρόπος ενός μεταφραστή να διαχειριστεί και να αποδώσει το κείμενο, ώστε να τον κάνει κι ο αναγνώστης μετέπειτα, βίωμα.
΄Οσο για μας, για μένα.... Πρώτη φορά να έρχομαι σ΄επαφή με το θαυμάσιο αυτό βιβλίο, ακούγοντας απόσπασμα. Τόσο όμορφη στιγμή. ΄Εκλεισα τα μάτια μου κι απολάμβανα τις λέξεις να μπαίνουν βαθιά στις ίνες μου όπως λίγες φορές μου συμβαίνει με βιβλίο.
Διαβάστε το οπωσδήποτε για να μετέχετε. Να μεθύσετε. ΄Η ό,τι άλλο μας φυλάει το Κουτσό και δεν το ξέρουμε ακόμα.
(Φωτογραφία δεν έβγαλα. Ούτε το σκέφτηκα έτσι όπως με πήρε το κείμενο μαζί του. Συγγνώμη).
Μετά δυσκολίας εγκατέλειψα το χώρο που συνέχισε να γεμίσει από κόσμο που όλο ερχόταν, για να διακτινιστώ ή έστω να βαδίσω με τα πόδια τη μικρή απόσταση μέχρι τον επόμενο σταθμό :
2. Εκδήλωση στο μπαρ "Ο ξένος"
Η Γραφομηχανούλα - Κρακάουερ, Νίτσε - Μετάφραση Νικήτας Σινιόσογλου. Εκδόσεις Κίχλη.
Στο συμπαθέστατο μπαρ που θα το επέλεγα και για ποτάκι-στέκι ανεξαρτήτως παρουσίασης, δεν έπεφτε καρφίτσα, όταν μπήκα. ΄Ολοι ευγενικοί, σχεδόν ευλαβικοί, αλλά και χαλαροί. Ο Γιώργος Λαμπράκος και ο Νικήτας Σινιόσογλου μιλούσαν για το βιβλίο με τρόπο κατανοητό και καθόλου περισπούδαστο κι ας πρόκειται για μεταφρασμένα από το Νικήτα Σινιόσογλου αφηγήματα του Κρακάουερ και του Νίτσε.
Δίπλα τους ο Φοίβος Δεληβοριάς. Και γύρω το κοινό που συμμετείχε όλη την ώρα. Πιο πολύ συζήτηση ήταν, δημιουργικό brainstorming ή ανταλλαγή αισθήσεων και απόψεων από ανθρώπους που είχαν ή δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο. Πάντως, θα τους χαρακτήριζα "δημιουργικούς αναγνώστες".
Το καθαρά αναλυτικό μέρος της παρουσίασης πέρασε στο άλλο πιο χαλαρό, με ένα τραγούδι καταπληκτικό για τη Γραφομηχανούλα, που συνέθεσε ο εμπνευσμένος μπάρμαν (καθόλου ξένος) του Ξένου και το ερμήνευσε με έγχορδο συνοδεία ακορντεόν... Μαγική στιγμή.
Στην εκδήλωση ανακοινώθηκε ότι θα παρουσιαστεί και σε δυο εκπομπές στο Τρίτο Πρόγραμμα. Λεπτομέρειες για την εκπομπή της Αφροδίτης Κοσμά εδώ.
΄Ομως εγώ, το μεταφραστή και τη Γραφομηχανούλα, όπως και πολλά άλλα βιβλία και τους συγγραφείς ή μεταφραστές τους, το γνώρισα αλλού. Στα ερτζιανά. Στο Καντράν, όπου αποτυπώνεται κάθε Κυριακή βράδυ με τη φροντίδα του Γιώργου-΄Ικαρου Μπαμπασάκη, ο λυρικός βίος της πόλης.
Κι έτσι, με μια αλληλουχία ανθρώπων που λειτουργούν ως κρίκοι μιας αενάως ανανεούμενης αλυσίδας, γνώρισα το Νικήτα Σινιόσογλου, τη γραφή του και τη σπουδαία του μετάφραση. Χτες γνώρισα και τον ίδιο και τώρα η Γραφομηχανούλα περιμένει να την κάνω βίωμα. Και κτήμα. Μέσω της ανάγνωσης.
΄Οπως αναφέρεται στο goodreads, "Στη Γραφομηχανούλα του Ζίγκφριντ Κρακάουερ (1889-1966) ο αφηγητής ερωτεύεται τη γραφομηχανή του. Η παράδοξη σχέση τους διανύει όλα τα στάδια μιας τυπικής ερωτικής συνύπαρξης: μια τυχαία συνάντηση, ενθουσιασμός και ερωτική μανία, απομάγευση και χωρισμός.
Ό, τι περιγράφει ο Κρακάουερ προσομοιάζει με την εμπειρία του Φρίντριχ Νίτσε γύρω στα 1882, όταν, έχοντας χάσει την δράση του, έγινε για λίγο ενθουσιώδης κάτοχος μιας από τις πρώτες γραφομηχανές. Σε αυτήν "χτύπησε" ποιήματα και επιστολές, όπου φανερώνεται πότε πότε ο ψυχικός εκτροχιασμός, όπως και στο αφήγημα του Κρακάουερ.
Ο Νίτσε υπήρξε ο πρώτος στοχαστής που επισήμανε τη γοητεία μιας ενδεχόμενης ώσμωσης διανοητή και μέσου. Οι συμπτώσεις ανάμεσα στα δύο κείμενα είναι τέτοιες, ώστε συνίσταται η παράλληλη ανάγνωσή τους εν είδει λογοτεχνικού παιχνιδιού. "
Είναι πολύ όμορφο, όπως το αναλύσαμε με το Νικήτα : Κανείς μας δε θέλει να είναι σκλάβος των κοινωνικών δικτύων, όμως στην υπόθεση της Τέχνης και του Βιβλίου ειδικά, όταν το χειριστούμε καλά, βοηθάει πολύ.
Σ΄αυτό ελπίζω να συνέβαλλα κι εγώ και να το διαπιστώσετε και σεις όταν διαβάσετε το βιβλίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου