Querencia| Σπυριδούλα Κακαβά.

Πάνε σχεδόν τέσσερις μήνες από το τελευταίο μου ταξίδι.. Και τώρα, πάλι μαγεία! Πάλι Βαρκελώνη!
Νιώθω πως έχω ξαναβρεί επιτέλους το σπίτι μου. Αν άνηκα κάπου, τότε σίγουρα θα ήταν εδώ!
Χθες τα μεσάνυχτα άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα φώτα.. Τα κοιτούσα εκστασιασμένος. Μαγεμένος.
Μέσα στης νύχτας το σκοτάδι, η Βαρκελώνη έμοιαζε με πολύτιμο κόσμημα, που συγκέντρωνε και ακτινοβολούσε όλο το φώς. Σαν το δικό μου ματωμένο, ακατέργαστο διαμάντι!
Πώς είναι δυνατόν να σπαταλάται τόση ομορφιά για έναν μόνο τόπο; Πόση γοητεία ξοδεύτηκε γι΄αυτό το αποτέλεσμα; Έβλεπα τους δρόμους της από μακριά και αναρωτιόμουν σε ποιό σημείο της, σε ποιά κρυφή γωνίτσα κάπου εκεί μέσα, βρίσκονται όσα αγαπώ, όσα έχω ζήσει, όσα έχω ονειρευτεί.
Πόσο μου έλειψε αυτό το μέρος, Θεέ μου...
Όλη η λάμψη της ημέρας είναι εδώ!!
Ξέρω πλέον ότι δεν χρειάζονται απαραιτήτως δύο άνθρωποι για να υπάρξει έρωτας. Εδώ είμαστε μόνο εγώ και μία πόλη, η πόλη που δεν θα άλλαζα με καμία άλλη, όσο μεγαλύτερη, όσο ομορφότερη κι αν ήταν.
Με αυτά τα φώτα είμαι ερωτευμένος.
Με όλη τη μαγεία.
Με όλα όσα συνεπάγεται το να ζεις εδώ.
Την κοιτώ..
Όπως κοιτάς κάποιο εραστή.. Με λαγνεία, με ανυπομονησία.
Είναι ό,τι πιο αληθινό έχω ζήσει!
Κάτι συμβαίνει στα γρανάζια του εγκεφάλου μου, το νιώθω..
Ίσως να είναι κι εδώ λουλιμπερίνη, η ορμόνη του έρωτα.
Έτσι τη θέλω αυτή την πόλη.
Νύχτα!
Κοιτούσα το συσσωρευμένο φως, το τέλειο χάος... κι ευχήθηκα..
Ο παράδεισος που μας τάζουν,
να είναι
(τουλάχιστον)
κάπως έτσι!
Το ξέρω πως δεν θα με νιώσεις, μα.. σου λέω αλήθεια.. Είναι παράξενη πόλη η Βαρκελώνη. Περίεργη. Όποτε την περπατάς είναι σαν να ζεις ένα όνειρο, μαζί και τον μεγάλο σου έρωτα!

Κι ας μην τον έχεις βρει...