Notturno III | Βαγγέλης Ρουσσάκης

σου γράφω αυτές τις λέξεις, απόψε, που δεν θα τις διαβάσεις, αλλά εγώ ήθελα να στις γράψω, αυτή τη νύχτα, που η βροχή πέφτει βαρύθυμα στις κλειδωνιές της ψυχής μου, σαν μια μεγάλη θλίψη ή ένα άχρωμο τέλος. στις γράφω γιατί δεν είχα άλλο τρόπο να φανώ μεγαλόπνοος απέναντι στη δική σου έλλειψη αγάπης. υπήρχε μια στιγμή, μια εποχή αν προτιμάς, που νόμιζα πως εσύ, πως μόνο εσύ, ένιωθες περισσότερο, τις λέξεις μου, απ' οποιονδήποτε άλλο σ' αυτήν την πλάση. και ήταν μια εποχή αγάπης, όμορφη. αλλά εκείνη πέρασε. τη μικρή στιγμή που κατάλαβα πως ήθελες να νιώθεις, όλες τις λέξεις των ανθρώπων, και οι δικές μου είχαν μερίδιο από αυτές τις λέξεις. αλλά δεν ήταν ποτέ κατ' αποκλειστικότητα. και δεν θα ήταν γιατί δεν θα μπορούσες να κλείσεις τις πόρτες και τα παράθυρα του μεγάλου σπιτιού σου δίπλα στη θάλασσα. μόνο, μόνο για να περιμένεις μια λέξη μου, ένα γράμμα. υπήρξα ένα σημείο στίξης μακριά σου. νόμιζα πως ήταν αρκετό. μα δεν ήταν. δεν ήταν, γιατί ήταν πολλά τα όσα δεν ήξερα. ας πούμε δεν ήξερα πως θα μπορούσες να με ξεχάσεις, από τις σειρήνες κάποιας άλλης λέξης ή κάποιου χρώματος. και δεν είναι πως πρόλαβα να σ' αγαπήσω. όχι δεν είναι. μα που προσευχήθηκα βλάσφημα να επιζητούσες κάποτε μόνο τις λέξεις μου. δεν έχω άλλες λέξεις να γράψω για σένα. σε σένα. γιατί εσύ δεν θα τις διαβάσεις και γιατί εγώ στέρεψα από λέξεις για σένα. έγραψα ήδη πολλές λέξεις, σε σένα, που θα έμεναν αλλιώς ανείπωτες. άλλωστε, εσύ δεν θα τις διαβάσεις και απόψε, μοιάζει αρκετό, για να μην γράψω άλλες λέξεις. σαν μια μεγάλη συνειδητοποίηση. σαν μια μεγάλη παρερμηνεία ενός πάθους. ενός πόθου, απέναντι σ' όλες τις λέξεις που βγαίνουν βαθύπνοα από μια ψυχή. αλλά όχι μόνο, μόνο από τη δική μου. και εγώ μόνο, μόνο αυτό ήθελα. τη δική σου προσμονή για κάποιες λέξεις μου. ξέχασα βέβαια, πως οι άνθρωποι, μπορούμε πάντα να βρίσκουμε, ότι επιζητούμε, εκείνη τη στιγμή, που το επιζητούμε, από τον πρώτο πιθανό δότη. όμορφες λέξεις υπάρχουν πολλές. μα εγώ έψαχνα την αλήθεια. και πίστεψα, την είχα βρει σε σένα. μόνο σε σένα. μια ακόμη ανείπωτη παρερμηνεία στο βάθος του κόσμου. που είναι πάντα αναλώσιμος. ξέχασα για μια νύχτα, πως ουδείς αναντικατάστατος, και έμεινε εκεί για να με στοιχειώσει.