Η εκπλήρωση | Δημήτρης Δράκος

Το Αντικείμενο που ποθούσα έγινα Υποκείμενο! Η φωνή μου ηχεί παθητική. Όλα τώρα αρχίζουν όλα τώρα νόημα αποκτούν αφού τέλος δεν υπάρχει εδώ ούτε καμιά άλλη προοπτική. Δεν χορταίνω να αγγίζω το καμπυλωτό σώμα μου. Βυθίζω επαναλαμβανόμενα ολοένα και με λιγότερη δειλία τα δάχτυλά μου σε καθεμιά από τις εσοχές του. Απαιτείται υπομονή η απόλαυση είναι σημαντική. Έρχεται δύσκολα και αραιά μα όταν επιτέλους καταφθάνει είναι απελευθερωτική είναι καθαρτική. Ο συμβιβασμός μοιάζει απαραίτητη προϋπόθεση που πασχίζω να αγνοήσω χωρίς να τα καταφέρνω. Το αίμα δεν είναι η ξεχασμένη πατρίδα μου δεν είναι η αλυσίδα της καταδίκης μου. Είναι το καθαγιασμένο προϊόν του πόνου μου το ελιξίριο της νεότητας ο προκαθορισμένος προορισμός μου. Η καρδιά μου ανασκιρτά συχνά δίχως προφανή λόγο. Χορεύω με περίσσια φυσικότητα όταν κλείνω τα μάτια μου με φαντάζομαι ευτυχισμένη. Κλείνω τα μάτια μου σφυρίζω μια άγνωστη αλλά πολύ ευχάριστη μελωδία.
Κλείνω τα μάτια μου τα ανυπόμονα μάτια σου εμφανίζονται. Φλόγες ξεπηδούν από το στόμα σου αντί για ερωτικές προσευχές.
Τα ανυπόμονα μάτια σου απομακρύνονται τώρα εγώ αναπνέω όταν αιμορραγώ. Ο λευκός πανικός καταλαγιάζει στη θέση του μια μαύρη συνωμοσία το δέος μου εφοδιάζει μα τίποτα δεν αλλάζει μόνο ο λευκός πανικός καταλαγιάζει τώρα εγώ αναπνέω όταν αιμορραγώ. Τα ανυπόμονα μάτια απομακρύνονται μέσα μου μονάχα υποκρίνονται ως είδωλα κάτι τάχα το φανταχτερό.
Κοίτα ποια είμαι τώρα
Μπορείς να μου πεις μπορείς να μου πεις πριν φύγεις μπορείς;
Αναγνωρίζεις το δημιούργημά σου;
Μην μου πεις ότι δρούσες τυχαία Σε ικετεύω Πες μου πως
η απελπισία έχει κάποιο αντίκρισμα αφανέρωτο έστω
σε ηλίθια μυαλά ή σε άπειρα μάτια
Σε παρακαλώ Διαβεβαίωσέ με Πείσε με πως δεν είμαι απλά ένα εξάρτημα από λάσπη που ψήνεται κάτω από τον καυτό ήλιο ώσπου να στεγνώσει να θρυμματιστεί από τον άσπλαχνο άνεμο του χρόνου
Μαρτύρησέ μου τον σκοπό μου εξανέμισε κάθε υπόνοια σκοπιμότητας
Επινόησε κάτι αν δεν έχεις οργανωμένο σχέδιο
Μίλα μου πριν ξεθωριάσω
Παρηγόρησέ με προτού σε εξαφανίσω
Τόση πίστη δεν μπορεί να πάει χαμένη εθελοντικά θα αιμοδοτούσα ως και τις τελευταίες σταγόνες της αν υπήρχε η παραμικρή ελπίδα πως κάποτε θα ξανασμίξουμε στο ίδιο κούφιο σώμα ψιθύρισέ μου όπως παλιά ό,τι δεν είπες ποτέ όχι την αλήθεια μα κάτι απατηλό από ευσπλαχνία.