Με είχες ρωτήσει αν είμαι ρομαντικός, δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση που σου έδωσα. Μια απάντηση που βγήκε μέσα από έναν αυθορμητισμό, γεμάτος από απρόσμενες ελπίδες της ζωής, γεμάτος από «κούφια» όνειρα. Κι όμως, το θυμάμαι. Σου είχα δώσει την πιο ποιητικά αισιόδοξη απάντηση που είχα δώσε ποτέ σε άνθρωπο.
«Ρομαντικός; Ναι είμαι ρομαντικός. Δεν ξέρω ποιον θεωρείς εσύ ρομαντικό, μα εγώ θα σου πω τη δική μου εκδοχή ρομαντισμού. Θα σου πω που ανήκω εγώ. Εγώ δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν τον κόσμο ένα χρυσαφένιο, ροζ παλάτι γεμάτο ευτυχία και καλοσύνη. Εγώ δεν είμαι από εκείνους που αρνούνται την καθημερινή κατάντια και υποβίβαση που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος. Δεν είμαι εκείνος που θεωρεί πως όλα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Γιατί; Γιατί, αγάπη μου, γνωρίζω τον άνθρωπο, είμαι σίγουρος πως ο κύκλος της απληστίας δε θα σταματήσει ποτέ, η απάτη των δήθεν ευτυχισμένων θα αποτελεί για πάντα τη φυλακή τους.
Εγώ, που λες, είμαι από εκείνους που ενώ γνωρίζουν τη σαπίλα των αξιών και των ανθρώπων, επιμένει να ζει στον δικό του κόσμο. Δεν αρνούμαι την κακία, μα περνά από δίπλα μου χωρίς να με αγγίζει. Δεν φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή γίνω και εγώ σαν τους άλλους, όχι. Δεν φοβάμαι να είμαι διαφορετικός. Στέκομαι απέναντι στη βρωμιά με καθαρά παπούτσια και όχι δεν κάνω τον κόπο να την ποδοπατήσω. Δεν την ακουμπάω καν. Όχι, μην με πεις δειλό. Δες με σαν έναν ρομαντικό ρεαλιστή που δεν θέλει παρτίδες με τον σάπιο ρεαλισμό των άλλων.
Ναι, αυτό είμαι, ένας ρομαντικός ρεαλιστής!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου