{Η επίγνωση των ικανοτήτων είναι για δημοσκοπήσεις.
Εγώ τρώω
και πίνω. Πίνω και καπνίζω. Τελείωσα και πάω.
Σκιά από φως που πέφτει από φως πιο ισχυρό
από το φωτεινό.}
σελ. 33
Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Η ανάγνωση αυτή με οδήγησε, αντί άλλης γνώμης διατυπωμένης σε συμβατικό λόγο, στο ακόλουθο κείμενο, ως αίσθησή μου από το βιβλίο, το οποίο και παρατίθεται :
[Συναντώ το βαθύ Παρίσι.
Συναντώ τα μονοπάτια της σκέψης.
Συναντώ τη βεβαιότητα πως θα βρω ερωτήματα
που ευτυχώς
θα παραμείνουν αναπάντητα.
Συναντώ τον εαυτό μου που δεν παύει
Να εκπλήσσεται
Να αυτοαναιρείται
Να αρνείται
Να πελαγοδρομήσει σε φτιαχτά μονοπάτια άλλων
Που όχι μόνο δεν έχουν βήματα
Αλλά με αφήνουν στάσιμη.
Συναντώ την άρνηση
Στο συμβατικό
Στο αποδεκτό
Στο κοινωνικά σωστό
Συναντώ την εσωτερική μου πάλη
Που σκοπό έχει να μου δείξει
Πόσο δε θα σταματήσει ποτέ.
Πως η πάλη σκοπό έχει να συνεχίζεται
Αενάως
Ως μόνος τρόπος να κρατηθώ
Σε υψηλά επίπεδα ακεραιότητας.
Συναντώ την υψηλή συγκίνηση
Στα χρώματα
Στις εικόνες των πραγμάτων
Που διαρκώς παρατηρώ
Και διαπιστώνω ότι εξακολουθούν
Να μου φαίνονται καινούργια.
Διατηρώ την έκπληξη άθικτη
Για όσα γνωρίζω
Και κυρίως για όσα αναγνωρίζω
΄Οτι δε γνωρίζω.
Αφήνομαι να νιώσω
Πεπερασμένη
Για να μπορέσω να προχωρήσω
Να χωρέσω κάπου
΄Εστω για λίγο.
Μα δε σταματώ
Να επιμένω
Να μη γίνω
Να μη μοιάσω
Να μη μασήσω
Να είμαι κι όχι να φαίνομαι
Να ρίχνω γροθιά στο μαχαίρι
Της αδικίας
Του δήθεν
Του επίπλαστου
Γιατί η πιο απειλητική σκουριά
Είναι η συντήρηση ενός παρελθόντος
Σε σκλήρυνση
Και η αμφισβήτηση
Του ποια είμαι
Δε θα μ΄αφήσει ποτέ
Να λιμνάσω
Να υποδυθώ.
Θα είμαι, θα μιλώ κι όσοι μ΄ακούνε
Θα συντροφεύουν την καλή απολογία
Της ύπαρξής μου
Που δεν στερήθηκε
Ποτέ
Την αλήθεια της.]
{Λυπάμαι μόνο που κι αυτό
Το αναπάντεχο
Ουσιαστικό
Βαθύ
Ταξίδι έφτασε στην τελευταία
Πορτοκαλιά σελίδα.
Περιμένω άλλο χρώμα.
Πάλι}
{Αυτός που φορτίζει την κόλασή του στις φλέβες,
έχει τις φλέβες.}
σελ. 12
Κενά Τεκμαιρόμενα, Γιάννης Λειβαδάς, Εκδόσεις κουκούτσι, 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου