Όταν το ρομαντικό σινεμά έχει κέφια | Αγγελική Ρουμελιώτη

Τέσσερις ατμοσφαιρικές ταινίες που αφιερώθηκαν στον έρωτα μετά μουσικής και τα κατάφεραν πολύ καλά.

Τέσσερις έντονες ταινίες που σου γεννούν πολλά συναισθήματα.

Τέσσερις ταινίες, άσχετες μεταξύ τους, που σε σκανδαλίζουν και σου φυλακίζουν το μυαλό με την ομορφιά τους.

Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί (2013)

Από το Ντιτρόιτ, στο Μαρόκο , ένα ρομαντικό ειδύλλιο δρόμος.

Δύο εκκεντρικά βαμπίρ, ο Αδάμ ( Tομ Χίντλεστον) από το Ντιτρόιτ και η Ιβ (Τίλντα Σουίντον) από το Μαρόκο ζούνε παντρεμένοι σε ξεχωριστά μέρη του κόσμου.Αγοράζουν προμήθειες αίματος, ο μεν από ένα γιατρό και η δε από έναν άλλο βρικόλακα. H καθημερινότητα τους φαίνεται να κυλάει ομαλά μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται η μικρή αδερφή της Ιβ, η Άβα, η οποία θα φέρει τα πάνω κάτω.

 Παντρεμένοι για αιώνες, έχουν επηρεάσει τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες και επιστήμονες που έχουν περάσει.Τα βαμπίρ τρέφονται με  αγνό αίμα, ομάδας μηδέν αρνητικό. Ο Αδάμ είναι εμφανώς κουρασμένος και απογοητευμένος από το ανθρώπινο είδος που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του. Ανησυχεί για τη σαθρότητα των πράξεων του ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον και στον κόσμο τον οποίο ζει. Βαθειά συναισθηματικός, διαθέτει το πορτρέτο του σκεπτόμενου,μποέμ τύπου που ζει μέσα στα βιβλία και ανάμεσα στις  κιθάρες του.  Από την άλλη, η Εύα, ένα ιδιαίτερο, δυναμικό και εξωκοσμικό πλάσμα διατηρεί τις ισσοροπίες με την αισιοδοξία της και στέκεται πάντα στο πλάι του αγαπημένου της Αδάμ, ειδικά όταν πρόκειται να υποκύψει στις αυτοκαστροφικές του τάσεις.

Ο Τζάρμους , όντας πολιτιστικό σφουγγάρι όπως τον αποκαλεί ο συνεργάτης του Βαν Γουίζεμ συνθέτει ένα παιχνίδι εναλλαγής του ρεαλιστικού με τη μυθοπλασία, στο οποίο ξεπηδούν οι πολλαπλές επιρροές του από μία μεγάλη γκάμα επιλογών από τη λογοτεχνία και τη μουσική. Ο Τζάρμους φαίνεται να αντιστρέφει τους ρόλους και να μιλάει με παραβολές και κωμικούς συμβολισμούς. Οι άνθρωποι αποκαλούνται "ζόμπι" λόγω της εγωπαθούς καταστρεπτικής μανίας που διαθέτουν.Οι βρικόλακες από την άλλη διαθέτουν μία μεγάλη ευαισθησία απέναντι στη φύση και θα δυσκολευτούν πολύ, τελικά για να σπάσουν τον άγραφο κανόνα περί δολοφονίας λόγω της πείνας  τους. Ο Αδάμ και η Εύα είναι χαρακτήρες, βαθειά επηρεασμένοι από τη ζωή του ίδιου του σκηνοθέτη. Διαθέτουν κάποια βασικά στοιχεία του δημιουργού.Παίρνει το πολυπαιγμένο μοτίβο των ερωτευμένων βρικολάκων και του δίνει μία πρωτότυπη αισθαντικότητα και έναν ιδιαίτερο ερωτισμό, αποτυπώνοντας το μεγαλείο του έρωτα.

O Τζόζεφ Βαν Γουίζεμ είναι υπεύθυνος για το μουσικό background. Το Rock a billy της Wanda Jackson έρχεται σε σύγκρουση με το λαούτο του Ολλανδού συνθέτη και αποδίδουν ένα καθηλωτικό αποτέλεσμα , κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των προθέσεων του Τζάρμους.

Η ταινία ολοκληρώνεται με την Γιασμίν Χαμντάν να τραγουδάει σε ένα μπαρ το "Hal", ένα ερωτικό κομμάτι για το χωρισμό.

Τα φτερά του έρωτα (1987)

Μιας και αναφερόμαστε στη συμβολή της μουσικής στο κινηματογραφικό αποτέλεσμα δεν θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε με ένα από τα ομορφότερα "ερωτικά ποίηματα" του σινεμά. Από τον ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογράφο του Τζάρμους, ο ευρωπαικός έρχεται να μας αποδείξει πόσο ανθρώπινο αίσθημα είναι ο έρωτας. Ακόμη και, ανάμεσα σε έναν άγγελο και έναν θνητό. Από τη Γιασμίν Χαλ και τη διασκευή της Wanda Jacson  στον Νικ Κέηβ.

Βερολίνο,1987, δύο χρόνια πριν τη ένωση .
Δύο άγγελοι,  Μπρούνο Γκανζ) και ο Κασιέλ ( Ότο Σάντλερ ) παρατηρούν την πόλη του Βερολίνου από ψηλά και ακούνε τις σκέψεις των ανθρώπων , τις ανάγκες και τις βαθύτερες επιθυμίες τους. Η θεική υπόσταση τους επιτρέπει να βλέπουν τον κόσμο μόνο στις αποχρώσεις τους άσπρου και του μαύρου.Συζητούν τις εμπειρίες τους από τη "συνύπαρξη" με τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους. Τη μία στιγμή αναρωτιούνται αν τελικά ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει μέσα στην όλο και περισσότερο απογοητευτική πραγματικότητα του. Την άλλη, όντας φυλακισμένοι στην αιωνιότητα τους ελπίζουν να ζούσαν λίγο μέσα στο χρώμα και το συναίσθημα.

Μία γυναίκα που γεννάει, μία πόρνη και ένας άνδρας που αισθάνεται προδομένος από τη σύζυγο του είναι μερικά δείγματα ανθρώπων και καταστάσεων που έρχονται σε επικοινωνία
Οι άγγελοι είναι ορατοί μόνο στα παιδιά και είναι ανίκανοι για οποιαδήποτε επαφή και αλληλεπίδραση με τον πραγματικό κόσμο.

Ο Νταμιέν ερωτεύεται μία καλλιτέχνη που εργάζεται σε ένα τσίρκο, τη Μαριόν.Ο ήρωας της ιστορίας επιθυμεί να γίνει θνητός επειδή αισθάνεται πώς ελλείπει εμπειριών που αποκτά ο θνητός καθώς έχει τη δυνατότητα να ζει, να πράττει και πρωτίστως να ερωτεύεται. Αιμορραγεί, πίνει καφέ, έρχεται σε επαφή με τα απλά, καθημερινά πράγματα. Απαρνείται την άυλη υπόσταση του για να μπορέσει να εκδηλώσει και να ζήσει τον έρωτα του με τη Μαριόν. Μέσα στο αστικό τοπίο του Βερολίνου ο Νταμιέν γίνεται ο επί γης άγγελος της Μαριόν.

 Η ταινία λειτουργεί σαν κινηματογραφική μελέτη πάνω στην συνύπαρξη του θεικού και του θνητού, του απτού και του άυλου. Οι εναλλαγές ανάμεσα στο πολύχρωμο και το ασπρόμαυρο αναδεκνύουν το παιχνίδι του δημιουργού με το ορατό και το αόρατο.  Το 1987, ο Βιμ Βέντερς συνθέτει ένα κινηματογραφικό ποίημα, που αποτέλεσε εικονική ελεγεία στον έρωτα. Και εδώ ακριβώς συμπληρώνει αυτό το αριστούργημα ο Νικ Κέηβ και να το αποθεώσει. Από τη γειτονιά των αγγέλων στο  80's Πανκ υπόγειο μπαρ και το "From Her To Eternity.


Ο Αστακός (2015)

Ο  Λάνθιμος, έχοντας στο ιστορικό του γύρω στις εννιά ταινίες, γνωστός στο κοινό του για τις αντισυμβατικές δυστοπικές του ιστορίες, έρχεται να αφηγηθεί μία ρομαντική ιστορία. Το 2015, επέστρεψε με την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, τον Αστακό. Πιστός στο προσωπικό, κινηματογραφικό του παίξιμο, πραγματεύεται για άλλη μία φορά τις ανθρώπινες σχέσεις.

Το σουρεαλιστικό του σύμπαν αποτελείται από τρία μέρη. Στην Πόλη, όποιος άνθρωπος δε μπορεί να επιβιώσει σε μία σχέση και χωρίζει , εξορίζεται στο Ξενοδοχείο. Στο Ξενοδοχείο όποιος δεν βρει το ταίρι του σε 45 μέρες μεταμορφώνεται σε ένα ζώο που θα επιλέξει αυτός. Υπάρχει και το Δάσος.  Εκεί ζουν οι μοναχικοί, όπου απαγορεύεται να έχεις ερωτικό σύντροφο διότι διώκεσαι ή σκοτώνεσαι.

Ο Ντέιβιντ (Κόλιν Φάρελ) χωρίζει και διώκεται από την Πόλη και στέλνεται στο Ξενοδοχείο.  Επιλέγει λοιπόν να γίνει αστακός σε περίπτωση που δεν κατορθώσει να βρει σύντροφο.Όμως, δεν αντέχει την καταπίεση των αυστηρών κανόνων και αποδρά στο Δάσος των Μοναχικών όπου ερωτεύεται μία γυναίκα. Το ζευγάρι προσπαθεί  να μην γίνει αντιληπτό από τους υπόλοιπους.

Μία υπόθεση , τοποθετημένη στο εγγύς μέλλον. Οι άνθρωποι υπακούν αυστηρά στους φαινομενικά παράλογους νόμους. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να ταιριάζει με τον άλλο επειδή έχει ρινορραγία ή μυωπία. Ο Λάνθιμος δίνει μεγάλη σημασία στους κανόνες. Διαθέτουν μία υπερβολή και υποθάλπτουν ένα μεγάλο συμβολισμό. Πρόκειται, στην ουσία, για μία κριτική, του ίδιου του δημιουργού, στις κοινωνικές νόρμες. Πέραν αυτού όμως, δημιουργεί μία αφοπλιστικά ρομαντική ταινία. Υμνεί με το δικό του, μοναδικό τρόπο τον έρωτα. Στο Ξενοδοχείο αδυνατεί να βρει σύντροφο που να του αρμόζει. Όταν ξεφεύγει στο Δάσος, πάλι αδυνατεί να παραμείνει μόνος του αφού
γνωρίζει μία γυναίκα και την ερωτεύεται.

Μία βαθειά συναισθηματική ταινία, στιλιζαρισμένη βέβαια, στα πρότυπα του λανθιμικού κινηματογράφου. Συνηθισμένος στις πρωτότυπες προσθήκες του, ο Λάνθιμος μας επιφυλάσσει μία έκπληξη. Μία έκπληξη , από τα παλιά. Ντύνει τις πιο έντονες σκηνές με τη μουσική του Αττίκ στο " Από μέσα πεθαμένος", με τη μαγευτική φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου. Ενώ τέλος, αναρωτιέται και εξηγεί " Τι είναι αυτό που το λεν' Αγάπη" ( Σοφία Λόρεν )

Ψυχή και Σώμα (2018)

Ο έρωτας αποτελεί ένα από τα κυριότερα ερεθίσματα του δημιουργού ( ανθρώπου-καλλιτέχνη). Μία έμπνευση διαχρονική και καθολική. Ολοκληρώνω με μία ταινία που δεν έχει ένα μήνα που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους!

Το 2018 μπαίνει και μας κάνει ένα δώρο ένα ρομάντζο, διαφορετικό από τα άλλα. Η  Ιλντικο Ενιέντι κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο, βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την ουγγρική ταινία " Ψυχή και Σώμα ", παραγωγής του 2017. Μία υπόθεση που σπάει τους ρυθμούς της κανονικότητας και δημιουργεί μια αντισυμβατική ερωτική ιστορία.

Ο οικονομικός διευθυντής, Εντρέ (Μορσάνι Γκέζα) και  η επισταμένη ποιοτικού ελέγχου, Μαρία (Αλεξάντρα Μπορμπέλι), , μίας βιομηχανίας βόειου κρέατος συνηδειτοποιούν ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο. Κάθε βράδυ υποδύονται  στα όνειρα τους έκαστος ένα ελάφι που αποζητά την συντροφιά του άλλου. Η σκηνοθέτης επιλέγει ένα χιονισμένο τοπίο , βαθειά επηρεασμένο από τα παραμύθια.

Ο Εντρέ , έχει περάσει τα 55-60, γοητευτικός και συνάμα λίγο μυστήριος με παράλυτο το αριστερό του χέρι,  έχει αποσυρθεί από το ερωτικό παιχνίδι. Στις πρώτες του επαφές εκείνος προσπαθεί να την προσσεγγίσει πιο άμεσα διαθέτοντας μία πιο μεγάλη δυνατότητα στην επικοινωνία από εκείνη. Η Μαρία από την άλλη, ένα πρόσωπο , γλυκό, όμορφο και αρκετά εσωστρεφές, με σύνδρομο άσπεργκερ,υπολογίζει την κάθε της κίνηση.΄Όταν επιστρέφει σπίτι της, αναπαριστά με τα playmobil τις συζητήσεις που προηγήθηκαν με τον Εντρέ. Οι προσπάθειες τους να βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν καταλήγουν άκαρπες , πράγμα το οποίο τους απογοητεύει.

Δύο άτομα που προέρχονται από φαινομενικά διαφορετικούς κόσμους συναντώνται και στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο. Στο όνειρο είναι δύο ελάφια σε ένα χιονισμένο σκηνικό που αποζητούν την συντροφιά , το ένα του άλλου ενώ στην πραγματικότητα είναι δύο άνθρωποι με συμβατό επάγγελμα στο οποίο βιώνουν καθημερινά τη βιαιότητα της σφαγής του κρέατος.Εδώ ακριβώς είναι η  αντίθεση. Από τη μία ο λυρισμός και από την άλλη η σκληρή , ρεαλιστική καθημερινότητα συγκρούονται. Η σκηνοθέτης προσδίδει αυτά τα χαρακτηριστικά στην ταινία "όσο πρέπει" , "τόσο, όσο" και επιτυγχάνει την απόλυτη ισορροπία. Ο τίτλος της ταινίας υποδηλώνει  την πρόθεση της σκηνοθέτη να υποδείξει τη διάσταση μεταξύ του σώματος και της ψυχής. Τα ελάφια που ζουν ελεύθερα με τις αγελάδες που καταλήγουν στη σφαγή, το ονειρικό με το ρεαλιστικό και τέλος τη σωματική αδυναμία-με την ψυχική αναπηρία.Εκεί που ο νατουραλισμός αδυνατεί να φέρει κοντά τους δύο αντικοινωνικούς ανθρώπους έρχεται το ανεξήγητο-ασυνήθιστο και κάπως  φαντασιακό να τους συνδέσει.

Aξίζει να σημειωθεί, πώς η ταινία δε διαθέτει μουσική υπόκρουση, παρά μόνο σε μία συγκεκριμένη σκηνή. Και αυτή η σκηνή είναι αρκετή για να γεμίσει την ταινία. Τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο. Η κορύφωση της ταινίας εμπλουτίζεται με το "What he wrote" της Λόρα Μάρλιν που αποτελεί, στιχουργικά ψυχική εναπόθεση. Αντίστοιχα η μελωδία του κομματιού περιγράφει απολύτως την ατμόσφαιρα που επικρατεί , αναπαριστώντας την ψυχολογία της Μαρίας.

Τέσσερις διαφορετικοί σκηνοθέτες προσσεγγίζουν το μεγαλείο του έρωτα.

Τέσσερις διαφορετικές μουσικές επιλογές που εξυμνούν τον έρωτα και εμβαθύνουν σε όλες του τις εκφάνσεις.

Τέσσερις πτυχές που ισσοροπεί το πραγματικό με το φαντασιακό και δημιουργούν, έκαστη, μία ρομαντική ιστορία.