Επόμενη στάση | Ανδρέας Κολλιαράκης

Τόσο νερό σε αέρια μορφή
Απόψε δεν διψάνε τα αστέρια
Χαζεύω τις σκιές που επιστρέφουν με τη νύχτα
Μοιράζομαι εικόνες
Οι μέσα μου σιωπές ματώνουν τις λέξεις μου
Σκεπασμένος πάντα με την ίδια κουβέρτα
Φωνές πεθαμένων γλυστράν από τα ηχεία στο δωμάτιο
Λίγα σκουπίδια και σκόνη
Οι γάτες αφήνουν σημάδια της παρουσίας τους
Πόσο μικρός νοιώθω απόψε;
Πότε γεννήθηκα ξανά;
Τρώω επιτέλους κι αλλάζει το χρώμα μου
Τα χέρια μου γίνονται λίγο πιό κόκκινα
Τόσα τσιγάρα σβησμένα στο τασάκι
Τόσες αδιάφορες αναπνοές
Να σου πω τι πεθύμησα;
Μια αυθόρμητη αγκαλιά
Ένα φιλί
Να γύρω το κεφάλι μου στα πόδια σου
Να ανακατέψεις λίγο τα μαλλιά μου
Δεν ζητιανεύω χάδια πιά
Λίγη ζωή
Αυτό ποθώ
Βαρέθηκα να συζώ με φαντάσματα
Χτες είδα πάλι τον νεκρό μου γάτο στην καρέκλα
Τον είδαν και τα άλλα γατιά
Τον μύρισαν
Να μη σου πω τι βλέπω στο μέσα δωμάτιο
Τα μεσημέρια ετοιμάζω τον καφέ της
Κάπως θα μου δείξει πως τον ξέχασα
Δεν έχω πάει στο νέο της σπίτι
Αφού την βλέπω ακόμα εδώ
Κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ βρίσκω τους μόνιμα χαμένους αναπτήρες της
Να σου πω τι άλλο μου λείπει;
Το φαΐ
Χωρίς νερό έμαθα τόσους μήνες
Άσε με να βάλω το κεφάλι μου στα πόδια σου
Πότε δεν ξέχασα το άρωμα σου επίσης
Στο τέλος του μήνα γιορτάζω όπως πάντα τα πρώτα μου γενέθλια
Τα δεύτερα είναι την άνοιξη/Αυτά που ξέρουν όλοι
Άσε με να βάλω τη γλώσσα μου στα πόδια σου
Κι ας μη μιλήσουμε άλλο για σήμερα
Κι ας μη μιλήσουμε για τίποτα για μέρες
Ας μοιραστούμε ένα τσιγάρο/Θα βγούμε έξω όπως θες
Μη μείνει ο καπνός στο σαλόνι
Από παιδί αγαπούσα τα βιβλία
Έβγαλα κι εγώ ένα τελικά
Μα οι λέξεις δύσκολα μένουν στο χαρτί
Και τα ονόματα μικρές καρφίτσες στο κεφάλι μας
Μικρές πληγές
Ας τα ξεχάσουμε κι αυτά
Τόσα ξεχασμένα ονόματα μετράει η ιστορία
Η μόνη σημαία που αγάπησα κόκκινη από το αίμα συντρόφων
Συνήθισε το βλέμμα μου το σκοτάδι
Θα κοιμηθώ με το πρώτο φως ξανά
Αρκεί σε βλέπω να χαμογελάς
Θα γίνει ο κόσμος δικός μας
Είναι υπόσχεση