Βουβή έκρηξη | Ντέμη Λεϊλάχα

Έτσι τρυφερά να μετουσιώνεις τις βουβές εκρήξεις μου.
Με απόσταση ανυπόστατη, μη και σε τραυματίσουν.
Να νιώθεις τις ανάσες μου να γλιστράνε στο λαιμό σου καθώς σχηματίζουν τη φραση "Σε θέλω μέσα μου."
Να θυμάσαι εκείνο το βλέμμα που μας ταξίδεψε σε μέρος οπου ο χρόνος  δεν υπάρχει μήτε κι ο χώρος.
Ο μόνος τόπος και ο μονος χρόνος ηταν οι γραμμές που κινούνταν μέσα στις κόρες των ματιών μας καθώς βουτούσαμε στα βλέμματα μας.
Σιωπηλά να είναι τα άγγιγματα μας, τόσο σιωπηλά όπου αυτή η πορεία του χεριού σου όταν αγκάλιαζε το κορμί μου σφιχτά, ακουγόταν σαν ουρλιαχτό: Η απεγνωσμένη κραυγή του ανθρώπου που αποζητούσε τρυφερότητα.
Και τα είδωλα μας στους καθρέφτες που μας περιτρυγίριζαν
δεν είχαν μορφή. Ηταν ύφασμα από μετάξι που χόρευε με τον αερα στο κενό.
Έτσι βουβές να είναι οι εκρήξεις μας.
Να ενώνονται τα συντρίμμια των ζωών μας.
Να συναντιούνται και να σπάνε σε άπειρα κομμάτια.
Να αναγεννιόμαστε μέσα από το χάος.
Να φεύγουμε
Να εξαφανιζόμαστε αλλά να μη χανόμαστε.
Να υπάρχουμε σε εκείνη τη στιγμή αέναα.