Λόγια γλυκιάς αγάπης | Χρήστος Αθανασίου

Καλώς ήρθες αγάπη σε σχήμα καρδιάς με όλο το φως που υπάρχει
Αγάπη σε καλώ να έρθεις
Αγάπη σε καλώ να μείνεις
Αγάπη σε καλώ αν φύγεις να με πάρεις μαζί σου όχι εκεί που ονειρεύομαι, μα εκεί απ’ όπου έρχεσαι
Φυσώντας επάνω μου Αγάπη τον καθαρό αέρα με παρακαλάς λαχανιασμένη και μουσκεμένη να νιώσω κάποια ανθρώπινη παρουσία. Να διαρρήξω από ψηλά τον ουρανό ρίχνοντας μια πινελιά ηλιαχτίδα φωτός ως εκεί που μπορεί να κρατήσει για πάντα η θύμηση της αφής των χειλιών.
Αγάπη διάφανη - σαν φτιαγμένη από λευκό μετάξι με τυλίγεις μ’ έναν ψαλμό, με σκεπάζεις σαν ένα μικρό παιδί, μου ψιθυρίζεις κάτι τρυφερό, ένα « σ’ αγαπώ », ένα νανούρισμα παιδικό. Ακολουθώ με μια καρδιά στην παλάμη τους δρόμους της καρδιάς που δεν έχουν διευθύνσεις και ονόματα. Μου ζητάς να προσέξω αυτές τις ζώνες ανταλλαγών και εντάσεων, όπου ξεπροβάλλει μια κουλτούρα και αργοσβήνει μια άλλη.
Ύστερα από κάποια ώρα, έχοντας κουβαλήσει μια βαλίτσα γεμάτη φιάλες οξυγόνου, σου απαντώ Αγάπη προχωρώντας στα τυφλά κάτω από εκείνους τους λευκούς προβολείς των μεγάλων φωτιστικών εντάσεων, τίποτα δεν διακρίνει μια γαλακτερή θάλασσα από μια άλλη.
Αγάπη γλυκιά, ευγενική και σιωπηλή - μα πάντα ντροπαλή, κλαις για σένα και για μένα, για το φόβο που σπέρνουν στη ζωή μας οι ρίζες, για το δέντρο που δεν έγινε στον κήπο σου, για τον κήπο που χάθηκε και έπαψε πια να υπόσχεται λουλούδια και πεταλούδες.
Αγάπη σε μια στιγμή και σε μια ματιά σε σκέφτομαι. Σου δίνομαι ολόκληρος στην επιστροφή του ειδώλου από τον καθρέφτη. Ξαπλώνω στο μαξιλάρι απόψε και ονειρεύομαι τα αστέρια να αλλοιώνουν τα σχήματα και να αμβλύνουν τις γωνίες στις απότομες θερμοκρασίες που χαμηλώνουν ραγδαία.
Κρύβοντας με κλειστά πατζούρια τον μοναχικό γλάρο που πετάει ξυστά μπροστά μου, ως την λιωμένη επιφάνεια του νερού, μου δόθηκε η ευκαιρία Αγάπη να φύγω σ' έναν ειρηνικό πλανήτη μακριά από τη χώρα. Να επανακτήσω τον πυρήνα της ευχάριστης ζωής σε απόσταση μιας σκέψης ή μιας ανάσας και να μην εμφανιστώ σε κάποιο συγκεκριμένο ήρεμο και ανεξάρτητο τρόπο ζωής, που μου προκαλεί δέος, αλλά που ταυτόχρονα με ελκύει και με απωθεί.
Γιατί εδώ αφημένος χωρίς φόβο στα γυμνά χέρια σου Αγάπη με το ρολόι στον τοίχο να συλλαβίζει ρυθμικά τις κινήσεις σου, δεν υπάρχει κάτι που να δεσμεύει τη σωτηρία μου, να χαρίζει την ελευθερία μου και να δυναμώνει την νοσταλγία και τον πόθο μου για την απέραντη θάλασσα.