Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Ν΄αρχίσω με μια παραδοχή σχετικά με το είδος του βιβλίου που μόλις τελείωσα : Δεν είμαι καθόλου φαν του αστυνομικού μυθιστορήματος. Ευτυχώς, γιατί το βιβλίο μου άρεσε ακριβώς επειδή δεν είναι μόνο αυτό : ΄Ενα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Στη δομή του και στη μορφή του κρατάει και υπακούει με τιμιότητα στους κανόνες αυτού του είδους, όμως. ΄Εχει πλοκή καθαρά νουάρ απ΄την αρχή, κινηματογραφική ματιά, εναλλαγές σκηνών, μυστήριο. Το σασπενς κρατιέται μέχρι την τελευταία ώρα αμείωτο. Για τη ακρίβεια ανεβαίνει ώρα την ώρα, σελίδα τη σελίδα.
Το Καταφύγιο στη Βροχή που ο συγγραφέας του ο Κώστας Σιμενός μας πρόσφερε απλόχερα, είναι ένα άρτιο αστυνομικό μυθιστόρημα με αρχή μέση και τέλος. Οι χαρακτήρες του είναι δομημένοι. Δεν έχουν μόνο χαρακτηριστικά ρόλων φιλμ νουάρ. ΄Εχουν υπόσταση, αδυναμίες, αντιδράσεις φυσιολογικές, δεν είναι καρικατούρες. Είναι κανονικοί ήρωες, κανονικοί άνθρωποι, με στοιχεία Ελλήνων, δηλαδή, αναγνωρίσιμων στην Ελληνική πραγματικότητα, παρότι δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει η αχλύ του από ένα ξένο αστυνομικό μυθιστόρημα, παραδοσιακό ή όχι.
Η ιστορία είναι ένας καμβάς στημένος σύμφωνα με τους όρους του είδους που θα περίμενε κανείς : ΄Ενας συγγραφέας συναντά ένα βροχερό βράδυ σ΄ένα μπαρ μια γυναίκα της "νύχτας" και η σχέση του μαζί της τον μπλέκει σ΄ένα γαϊτανάκι παράνομων δραστηριοτήτων, φόβου, εξαρτήσεων και παιχνιδιών με το νόμο, που δεν έχει συνηθίσει. Στην ιστορία δένεται όμορφα και η φιλία του μ΄έναν αστυνομικό της Δίωξης που εμπλέκεται άμεσα με την υπόθεση και θα παίξει καταλυτικό ρόλο στα πράγματα.
Το βιβλίο με κέρδισε σιγά-σιγά και γι΄αυτό βγάζω το ..... γούνινο μου καπέλο στη μαεστρία του γνωστού από παλιά ως καταξιωμένου ηθοποιού και σεναριογράφου της τηλεόρασης Κώστα Σιμενού. Το ταλέντο του στο γράψιμο τον κάνει να υφάνει έξυπνα το γαϊτανάκι της ιστορίας και να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς να βαρεθεί ο αναγνώστης ούτε στιγμή.
Και κάπου εκεί, όπου υποψιάζεσαι ότι έχεις περίπου καταλάβει την έκβαση ή τέλος πάντων, κατά πού οδεύει η ιστορία στο περίπου, λέγοντας μέσα σου "τώρα θα γίνει ό,τι γίνεται πάντα στο τέλος", έρχεται η ανατροπή : Τα ηνία της ιστορίας παίρνει ο πανδαμάτωρ ΄Ερωτας, η ιστορία γεμίζει ξαφνικά φως, και το νουάρ βιβλίο γίνεται ξαφνικά νουβώ ρομάν. Με όλους τους όρους : του ονείρου, της πλοκής, της εξέλιξης. Διότι όπως γράφει "το "πάντα" σε μια σχέση είναι ανυπόφορο, αν δεν ξέρειες να το αδειάζεις και να το ξαναγεμίζεις". ΄Ετσι, η αγωνία κρυφομπαίνει κατά διαστήματα, αλλά ο συγγραφέας Κώστας Σιμενός, έχει καταφέρει να μας δώσει ένα Καταφύγιο στη Βροχή, να μας κάνει να χαλαρώσουμε και για λίγο να ζήσουμε μια όμορφη αλλά και συγκλονιστική στη δύναμη της ιστορία αγάπης.
Λίγο πριν το τέλος, εκεί που είμαστε σίγουροι ότι η ιστορία αγάπης θα τελειώσει και ένα νουάρ τέλος θα κορυφώσει τις εξελίξεις, συμβαίνει κυριολεκτικά το αναπάντεχο. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για ένα τέτοιο φινάλε, γεγονός που δείχνει πόσο έξυπνα έχει στήσει ο συγγραφέας το γαϊτανάκι της αφήγησης για να μας αφήσει άναυδους στις τελευταίες είκοσι σελίδες.
Το Καταφύγιο στη Βροχή είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Και μας αφήνει τα διδάγματά του ως τέτοιο : "Η μετάλλαξη γιατί να είναι κόλαση κι όχι λύτρωση ή αναγέννηση; Γιατί ο πόνος και η απώλεια να μην είναι η πύλη για το πέρασμα στη φωτεινή και ασκίαστη πλευρά;". Τη ρήση αυτή, με το χειρισμό της πλοκής και την εναλλαγή στην ιστορία του, ο συγγραφέας την κάνει πράξη.
Το βιβλίο αυτό, έτσι γραμμένο, με τέτοιο ύφος, τιμιότητα και εσωτερικό ρυθμό, αλλά κυρίως συγγραφικό ήθος, μου δίδαξε κι αυτό : πως κι αν ακόμα στο τέλος ενός βιβλίου είμαστε σίγουροι για το θάνατο, μπορεί με έκπληξή μας να βρεθούμε πάλι στο ίδιο αενάως ζητούμενο κι ανομολόγητο θαύμα : το θρίαμβο της Ζωής. Και στο πόσο πιστά την αντιγράφει η Τέχνη. ΄Η μήπως είναι αντίστροφα ;
Καταφύγιο στη Βροχή, Κώστας Σιμενός, εκδόσεις άνεμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου