Μην κοιτάς απλά τη θάλασσα από μακριά. Μην τη φοβάσαι. Μην ακούς μόνο τον ήχο των κυμάτων, όρμα μέσα τους. Η ζωή θέλει να παλεύεις με τα κύματα κι όχι να μένεις θεατής. Μόνο έτσι θα γευτείς την αλμύρα της αλλά και τη δροσιά της και μόνο έτσι θα εκτιμήσεις τη στεριά. Κολύμπα κόντρα στον αέρα για να φτάσεις όσο πιο μακριά μπορείς.
Που και που βρες κανένα βράχο να ξαποστάσεις. Όμως μην αφεθείς. Δεν υπάρχει ζωή αν μείνεις στην ασφάλεια και στο βόλεμα. Δεν ζεις, αν σταματήσεις να κινείσαι.
Αν αφήσεις την ορμή της θάλασσας να σε παρασύρει, αν κουραστείς και παραιτηθείς θα σε ξεβγάλει ξανά και ξανά στη στεριά σαν νεκρό ψάρι.
Βγάλε τα παπούτσια και τα ρούχα σου χωρίς να το καλοσκεφτείς. Η πολλή σκέψη φέρνει αναβλητικότητα. Όρμα στα κύματα, στη ζωή σχεδόν γυμνός. Μην σκέφτεσαι το κρύο ούτε τη βροχή. Σκέψου μόνο την αναζωογόνηση που θα νιώσεις το τέλος. Την ικανοποίηση του μαχητή, του νικητή. Μην φοβάσαι. Είναι καλύτερα, παρά να αργοπεθαίνεις με ασφάλεια στο μικρό σου νησί, να ορμήσεις στη θάλασσα για ν’ ανακαλύψεις νέους κόσμους, νέους ανθρώπους και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Μόνο έτσι θα μάθεις να ζεις κι ας πληγωθείς. Μόνο έτσι θ’ ακούσεις την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά στα στήθια σου στο πάθος της έντονης στιγμής.
Άσε τα δάκρυά σου να γίνουν ένα με το νερό της θάλασσας. Κράτα για λίγο την αναπνοή σου και άσε τον εαυτό σου να βυθιστεί μέσα στα νερά της. Τι ακούς; Τίποτα. Παρά μόνο τις σκέψεις σου. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και ο θάνατος. Τόσο σιωπηλός και τόσο γαλήνιος. Μην τον φοβάσαι.
Κάπως έτσι είναι κι ο έρωτας όταν τελειώνει. Θες να πνιγείς ή να συνεχίσεις να κολυμπάς μόνος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου