Άτιτλα | Ανδρέας Κολλιαράκης

[...]
Μέσα στο βλέμμα μου φωλιάζουν γεγονότα
Σε μια φθαρτή ροή εισπνέω μουσικές
Στάζουν οι φράσεις μου σαν μεθυσμένα χνώτα
Χωρίς νερό σε τσιμεντένιες αλυκές
Πίσω απ' τη  σκέψη μου φωλιάζει η ουτοπία
Σε μια μικρή ζωή με τραύματα ανοιχτά
Στάζουν οι φράσεις μου μια μεθυσμένη ουσία
Χωρίς νερό φορώντας σάρκινα ριχτά


[...]
Και στη ζωή μου να 'ρχεσαι όποτε θέλεις
Σαν να βρισκόμαστε τυχαία στη γωνία
Κάθε μου μέρα μια βραχνή πολυφωνία
Όσα καλά κι αν σου συμβούν να μεταφέρεις


[...]
Αυτόν το χρόνο, πιό μισός, πιό κυνικός, πιό ευάλωτος
Αισιοδοξώ, με τα φτερά ξεριζωμένα από την πλάτη μου
Ακόμα πιό μόνος
Με τραβάει ο λήθαργος
Αισιοδοξώ, γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω
Οι στάχτες που γεμίζουν το τασάκι, χαμένα μεροκάματα και χαμένες αγκαλιές
Ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου
Στάχτες και χαμένες ευκαιρίες
Κι ο χρόνος που έρχεται;


[...]
Θέλω να γίνω αυτού του κόσμου η σιωπή
Θέλω να γίνω μετανάστης στα όνειρα σου
Κι όσα με κράτησαν καιρό από κοντά σου
Να μην υπήρχαν, να ήταν άλλη η τροπή
Θέλω να γίνω αυτού του κόσμου η αλλαγή
Θέλω να γίνω ενσαρκωμένη ουτοπία
Να αφεθώ μέσα σε άγνωστα τοπία
Να ήταν κι αλλιώς όλα τα πράγματα στη Γη
Θέλω να γίνω μια ερμαφρόδιτη αγκαλιά
Θέλω να γίνω όσα δεν έγινε να χτίσω
Να γκρεμιστώ κι απ' την αρχή να με γνωρίσω
Και να κερδίσω όσα στερήθηκα φιλιά