Σύνδρομο | Άντριου Σάλιβαν

Φοβάμαι μήπως τελικά υπάρχει κάποιο κρυφό νόημα.
Φοβάμαι ένα βράδυ που θα ανατείλουν δυο σελήνες
(η μια δίπλα στην άλλη)
και ακόμα χειρότερα
φοβάμαι ένα πρωινό με κατακόκκινο ουρανό και μωβ εκρήξεις.
Φοβάμαι το αναπάντεχο και αναπόφευκτο γεγονός.
Φοβάμαι μη κάποιο ζαλισμένο ελικόπτερο
που επιπλέει στον αθηναϊκό ουρανό υπό την επήρεια του ηλιου
και της βαρύτητας
πέσει πάνω στο κεφάλι μου.
(Και αν όχι εντελώς στο κεφάλι μου, τότε στην πολυκατοικία που μένω)
Φοβάμαι την υπνική παράλυση και την νάρκωση πριν μ’ανοίξουν.
Φοβάμαι τους σεισμούς (τα ζώα που ουρλιάζουν, καταλαβαίνουν)
και φοβάμαι τις μεγάλες αποστάσεις κολυμπώντας (η καρδιά μου είναι αδύναμη).
Φοβάμαι την αυτόφωτη και αλαζονική πόλη.
Φοβάμαι τα πληγωμένα και χαμένα αδέρφια μου.
Φοβάμαι τα κίτρινα μπουντρούμια και την εικονική συντροφιά.
Φοβάμαι τα λαϊκά γλέντια και τους χορούς πάνω στο τραπέζι.
Φοβάμαι τα ξεσπάσματα λόγω τύψεων,
φοβάμαι τις απέλπιδες προσπάθειες αφηρημάδας.
Φοβάμαι την ύπαρξη κάποια νίκης που περιμένει να κερδηθεί.
Φοβάμαι το παρελθόν που είναι πάντα κλειδωμένο.
Φοβάμαι τις αστρικές καταιγίδες και τους καθρέπτες στο σκοτάδι.
Φοβάμαι την αναζήτηση Θεού σε κάθε ανθρώπινη δημιουργία,
φοβάμαι την λήθη μιας αρχαίας και υπέροχης δυνατότητας.