Η φυγή | Οδυσσέας Νασιόπουλος

Νὰ φύγουμε, λές, νὰ ξεφύγουμε,
γιὰ κάπου, κάπου ἀλλοῦ,
ἀργυροί μετανάστες πουλιά
δυτικά ἤ βοριοανατολικά πια ἡ σημασία,
πουθενά μην σταθοῦμε,
σ’ ἕνα μέλλον ἄγνωρο,
σ’ ἕνα αὔριο ἐπίδοξο,
στήσουμε ἄλλες ζωές,
ν’ ἀπαρνηθοῦμε τις ψεύτικες προδιαγραφές,
τα ἀναξιομνημόνευτα γιατί και ἐπειδή,
τους γεμάτους δρόμους ἀκυβέρνητες ψυχές,
τις πλατείες με τις ἄνεργες ἡθικές,
τις καφετέριες με τα ἄεργα χασμουρητά
τα ἄχ, βάχ, την ἄλογη φλυαρία,
και δεν ἄντεχεις, λές, ἄλλη ὀνείρου προδοσία,
ἄλλο μεσίστια να ‘χεις την λευκογάλανη σημαία,
σαν σταυρική θυσία,

να φύγουμε, λές, ν’ ἀποφύγουμε
τὸν ζόφο τῶν ἡμερῶν,
μια νύχτα κλεμμένη ἀπ’τις σκιές
τὰ φώτα ἐξόδου, και τον σήμα στην ἄγνωστη ὁδό,
πόσα χιλιόμετρα δίνεις,
πόσα δάκρυα ποτίζεις
νὰ φυτρώσει ἡ λευκόπετρα τῆς ἐπιστροφῆς,
μορχομυρίσει ὁ μενεξές,
το γιασεμί στην αὐλή,
και ποῖος θα σταθεί στο τέλος ἀντίμαχος στις ἐπιβουλές,
κι ποῖος θα σηκώσει ἀνάστημα θαρρετό ἐλευθερία ἡμῶν,
σαν προγονικὴ θυσία.