Ένα συναίσθημα πιο δυνατό και πιο μεγάλο απ'τον έρωτα | Ιφιγένεια Σταμπουλή

Θυμήθηκες πάλι τον παλιό σου έρωτα. Εκείνον τον μεγάλο, για τον οποίο μου είχες μιλήσει και ήταν σαν να σείεται ολάκερη η γη κάτω απ'τα πόδια σου, ενώ εγώ ένιωθα την καρδιά μου να θρυμματίζεται σε χιλιάδες μικρά και αιχμηρά κομμάτια. Για άλλη μια φορά. Καθώς στέκω παρατηρητής σε όλες τις περιπτώσεις του έρωτα σου για διάφορα άλλα πρόσωπα. Και δεν μιλώ.
Έτσι και τώρα. Δεν μίλησα, ούτε θα μιλήσω. Απλά με ένα μικρό και θαμπό χαμόγελο, προσπάθησα να κρύψω και να βάλω ένα εμπόδιο στον χείμαρρο που ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και να διαλύσει το σύμπαν.

Καμιά φορά σκέφτομαι: "ας διαλυθεί αυτό το αναθεματισμένο το σύμπαν επιτέλους!"
Να δούμε τι θα γίνει. Ας δούμε.
Απ'το να σέρνομαι σαν καταδικασμένη σκιά, πίσω απ'τα βήματα σου, ελπίζοντας πως κάποτε θα στραφούν προς το μέρος μου.
Απ'το να στέκομαι σαν νεκρό σώμα, πίσω από μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την ζωή με το τίποτα.
Ας μου γυρίσει το μυαλό και ότι όριο βάζω στον εαυτό μου, να το διαλύσω.
Όπως επιλέγω καθημερινά να διαλύω τις μυριάδες συναισθημάτων και λέξεων, μέσα στο καυτό νερό της σιωπής, λες και είναι απλά αναβράζοντα δισκία για τον πονοκέφαλο.

Μέρες, έρχονται
Μέρες φεύγουν

Μήνες φτάνουν και
μήνες αποχωρούν

Και έτσι χτίστηκαν χρόνια, μέσα στα οποία, θα χαρακτήριζα ως "αχαριστία" το γεγονός ότι με τίποτα δεν νιώθω πλήρη χαρά και ευφορία, παρά μόνο με εσένα να υπάρχεις στην ζωή μου.
Χτίστηκαν χρόνια, μέσα στα οποία σκηνοθέτησα όλα τα πιθανά σενάρια μεταξύ μας και σαν παράσταση που συνεχώς αναβάλλεται, σε περιμένω να έρθεις και παίξεις τον ρόλο σου. Έτσι όπως εγώ, ένας τρελός σκηνοθέτης, τον φαντάστηκα και τον έπλασα.

Κατάλαβα και παραδέχτηκα
ότι είμαι δειλή

Δειλή, γιατί αφήνω να σ'ακουμπούν χέρια, τα οποία δεν σε αγαπούν και δεν σε αισθάνονται.
Δειλή, που σε αφήνω να αναπολείς έναν έρωτα που μόνο έρωτας δεν ήταν, από την στιγμή που χάθηκε και δεν επέστρεψε ποτέ, ενώ θα μπορούσα να σου δείξω πως είναι να νιώθεις και να φλέγεσαι από ένα συναίσθημα πιο δυνατό και πιο μεγάλο απ'τον έρωτα. Από ένα συναίσθημα, που καμιά λέξη στον κόσμο δεν είναι ικανή και δεν έχει την δύναμη να το εκφράσει.

Αυτό το συναίσθημα με κυριεύει.
Και με αυτό το συναίσθημα πορεύομαι στην ζωή.
Και όλες οι τροχιές μου γυρίζουν γύρω από εσένα,
με μάτια κλειστά προς τις γύρω φιγούρες και χείλη σφραγισμένα , εγώ. 

Εγώ,
που διαλύομαι και συναρμολογούμαι
πάλι από την αρχή.