Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Να υπάρχει φρέσκια η αίσθησή μου μόλις γύρισα από την παρουσίαση ήθελα, να μη χαθεί. Να μην ξεθωριάσει η εντύπωση. Να διατηρηθεί η συγκίνηση, πριν "στεγνώσει το δάκρυ" και "γίνει νησί".
Να μπορούσα να έμενα εκεί, σ΄αυτό το τραπεζάκι, κατακλυσμένη από την εκφώνηση των ονομάτων των εκτοπισμένων. Από τη θυσία μιας γυναίκας και την ελπίδα της τη μάταιη πως όλα θα φτιάξουν κι όλα αύριο θα είναι καλύτερα.
Να μη σβήσει απ΄τα αυτιά μου ο ήχος της φωνής της Ρούλας Πατεράκη που διάβαζε αποσπάσματα, όχι δε διάβαζε ερμήνευε, συγκλονιστική ήταν. Να μην αντέχω να καθυστερήσω ν΄αρχίσω να το διαβάζω. Ν΄ακούω τη συγγραφέα να διαβάζει κομμάτια και να δακρύζω. Να θησαυρίζω τις λέξεις, τη μουσική των φάντος που έντυνε την αίσθηση της πατρίδας και το χάσιμο της, ως χους στον άνεμο είπαν, χώμα είπαν είναι, χάος γίνεται, η γλώσσα λιώνει είπαν.... Για την πατρίδα μίλησε ο Αριστοτέλης Σαϊνης. Για τη γυναίκα η Τίνα Μανδηλαρά.
Το βιβλίο γεμάτο ντοκουμέντα που σκοτώνουν τις βεβαιότητες, ο Θανάσης Βαλτινός στην πρώτη σειρά. Ο Θανάσης Βαλτινός που διδάχτηκα κείμενά του, που βούτηξα στις λέξεις του. Σκέψου. Αντίκρυσα το Θανάση Βαλτινό...
Φάνηκε από την παρουσίαση ότι έχει προηγηθεί ενδελεχής έρευνα, κι η μέθοδός της όπως αποτυπώνεται καθαρά εδώ, μπορεί να γίνει εργαλείο για εκπόνηση διδακτορικού, ειδικά στον τομέα των ανθρωπιστικών επιστημών.
Κι η Βίκυ Τσελεπίδου, μια λαμπερή γυναίκα, ένα βλέμμα όλο σπίθα, μια περιπατούσα εσωτερική ευγένεια. Και το δάκρυ μου που έβρεξε το υπέροχο εξώφυλλο, γιατί δεν το κράτησα. Δεν πρόλαβα. Το άφησα να βγει.
Στο σπίτι, στο δωμάτιο πια, το βιβλίο κοιμήθηκε δίπλα μου. ΄Ανοιξα τα μάτια μου και το είδα το πρωί. ΄Εβγαλα το χέρι μου απ΄τα σκεπάσματα και έκανα το πρώτο χρέος : ξήλωσα το barcode αυτοκόλλητο που του πλήγωνε το κορμί. Προσεκτικά.
Γιατί αυτό το βιβλίο το έχω ήδη αγαπήσει πριν το διαβάσω. Κι ήθελα να το μοιραστώ.
[...]Τελευταίο τηλεγράφημα της Επικτροπής επί της ανταλλαγής στη Σινασό προς την Αντιπροσωπεία της Πόλης: "Σήμερα 2 Οκτωβρίου του 1924 φεύγουμε από την πατρίδα οριστικά".
Φάνηκε από την παρουσίαση ότι έχει προηγηθεί ενδελεχής έρευνα, κι η μέθοδός της όπως αποτυπώνεται καθαρά εδώ, μπορεί να γίνει εργαλείο για εκπόνηση διδακτορικού, ειδικά στον τομέα των ανθρωπιστικών επιστημών.
Κι η Βίκυ Τσελεπίδου, μια λαμπερή γυναίκα, ένα βλέμμα όλο σπίθα, μια περιπατούσα εσωτερική ευγένεια. Και το δάκρυ μου που έβρεξε το υπέροχο εξώφυλλο, γιατί δεν το κράτησα. Δεν πρόλαβα. Το άφησα να βγει.
Στο σπίτι, στο δωμάτιο πια, το βιβλίο κοιμήθηκε δίπλα μου. ΄Ανοιξα τα μάτια μου και το είδα το πρωί. ΄Εβγαλα το χέρι μου απ΄τα σκεπάσματα και έκανα το πρώτο χρέος : ξήλωσα το barcode αυτοκόλλητο που του πλήγωνε το κορμί. Προσεκτικά.
Γιατί αυτό το βιβλίο το έχω ήδη αγαπήσει πριν το διαβάσω. Κι ήθελα να το μοιραστώ.
[...]Τελευταίο τηλεγράφημα της Επικτροπής επί της ανταλλαγής στη Σινασό προς την Αντιπροσωπεία της Πόλης: "Σήμερα 2 Οκτωβρίου του 1924 φεύγουμε από την πατρίδα οριστικά".
[...] Την πρώτη φορά που τσακωθήκαμε με τον Λευτέρη, δε σταθήκαμε ιδιαίτερα σ΄αυτό. Είπαμε πως είναι φυσιολογικό καμιά φορά τα ζευγάρια να μαλώνουν μεταξύ τους. ΄Οταν άρχισε ο ένας καβγάς μετά τον άλλον, πήγαινα και κλεινόμουν στο μπάνιο κι άφηνα τη βρύση να τρέχει, οι διπλανοί άκουγαν τη βρύση να τρέχει, κοίταζα βαθιά στον καθρέφτη, κολλούσα τη μύτη μου. Δεν έκλαιγα, κοίταζα. Η βρύση έτρεχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου