Αγαπητοί γονείς | Έλλη Πράντζου

Αυτό το κείμενο απευθύνεται σ’ εσάς και την πραγματική, αναμφισβήτητη αλλά πάνω απ’ όλα ανιδιοτελή αγάπη σας. Δεν πρόκειται να κρατήσω τίποτε μέσα μου και δεν υπάρχει περίπτωση να εξωραΐσω τον τρόπο έκφρασής μου με σκοπό να μην ενοχλήσω την καθεστηκυία τάξη πάνω στην οποία βασίζονται οι άγραφοι νόμοι αυτού που πολλοί θεωρούν ιερό. Κι εδώ αναφέρομαι στην οικογένεια.

Αγαπητοί γονείς. Γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι εκεί έξω έχουν καταλήξει δυστυχισμένοι επειδή κάποτε δε βρήκαν το θάρρος ν’ αντιταχθούν στα θέλω που τους επιβάλλατε ακόμη και με άμεσους ή έμμεσους εκφοβισμούς, αρνούμενοι έτσι δικές τους επιθυμίες; Ξέρετε μήπως πόσοι άνθρωποι κουβαλούν το βάρος απωθημένων και κατάλοιπων εξαιτίας δικών σας συμπεριφορών; Γνωρίζετε πόσα παιδιά εκεί έξω φοβούνται να σας μιλήσουν για όσα πραγματικά σκέφτονται γιατί το πρώτο πράγμα που θα τους έρθει στο μυαλό αντί για στήριξη είναι τα χίλια-δυο σενάρια βάσει των οποίων θα τους γίνει η ζωή πατίνι κι η ψυχολογία μαύρη εξαιτίας των αντιδράσεών σας; Ξέρετε πόσα παιδιά αντί για στήριγμα σας νιώθουν εμπόδιο; Σας έχει ποτέ περάσει από το μυαλό ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχουν φτάσει ως και στην αυτοκτονία λόγω βάρβαρης απόρριψης της διαφορετικότητάς τους από τους ίδιους τους τούς γονείς; Δηλαδή από εσάς;

Ξέρετε μήπως πόσα παιδιά, έφηβοι, ακόμη και νεαροί ενήλικες ακούνε καθημερινά εξωφρενικές κι απορριπτικές εκφράσεις για τις επιλογές τους, πόσο έντονη κατάκριση βιώνουν για τον ίδιο τους τον εαυτό και τι ψυχολογικούς πολέμους υφίστανται πίσω από τους οποίους κρύβονται οι «αγνοί» κατά τα άλλα συναισθηματικοί εκβιασμοί σας; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν καταλήξει ν’ απολογούνται για το ποιοι πραγματικά είναι αντί να νιώθουν αυτοπεποίθηση και περηφάνια για την ξεχωριστή προσωπικότητά τους; Κι όλα αυτά επειδή εσείς με τη στάση σας τους περνούσατε πάντα ακόμη κι υπογείως μηνύματα για το πόσο «λάθος» τα κάνουν όλα αν δεν τα κάνουν σύμφωνα με τις δικές σας υποδείξεις.

Προτιμάτε να πιστεύετε εθελοτυφλώντας πως για κάθε τους κίνηση που δε σας είναι αρεστή φταίει πάντα κάποιος άλλος. Πιο επιτήδειος, πιο έξυπνος, πιο πανούργος, κάποιος δαιμόνιος άλλος που παρέσυρε τα αθώα τέκνα σας λες κι εκείνα δεν είναι τίποτε περισσότερο από πειθήνια όργανα στα χέρια τους καθενός ενώ θα προτιμούσατε φυσικά να είναι πειθήνια όργανα στα δικά σας χέρια.
Αλλά όχι αγαπητοί γονείς. Τα παιδιά σας δεν είναι πρόβατα. Και δε θα έπρεπε να είναι τέτοια ούτε μπροστά σας. Δεν έχετε το δικαίωμα αγαπητοί γονείς να υποτιμάτε κανέναν τρίτο αν εσείς δεν ξέρετε πώς να αγαπάτε το παιδί σας καταλογίζοντας του ένα σωρό ραδιούργες προθέσεις προκειμένου να αποφύγετε την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή το παιδί σας ούτε αγνώριστο έγινε αν τόλμησε να σας πει κάτι διαφορετικό από όσα είχατε συνηθίσει, ούτε έπεσε στην παγίδα κάποιας κακιάς μάγισσας ή κάποιου δράκου που τρύπωσε ξαφνικά στις ακατάλληλες για τα δικά σας άγια πρότυπα παρέες του. Απλώς τόλμησε επιτέλους να σταθεί απέναντί σας και να σας πει μια αλήθεια για το ίδιο που μέχρι πρότινος φοβόταν να παραδεχτεί. Και μαντέψτε αγαπητοί γονείς. Ο μοναδικοί φταίχτες για το ότι δε σας εμπιστεύεται το ίδιο σας το παιδί δεν είναι άλλοι από εσάς τους ίδιους.

Ξέρετε επίσης πόσα παιδιά έχουν καταλήξει ενοχικά ή με συμπλέγματα κατωτερότητας επειδή κάποτε σας ήρθε να συγκρίνετε τις επιδόσεις ή τις επιλογές τους με άλλων παιδιών προσπαθώντας να τους υποδείξετε τον κατ’ εσάς σωστό δρόμο; Είναι βλέπεις από τις περιπτώσεις που οι άλλοι σας συμφέρουν κι έτσι τους χρησιμοποιείτε κατά το δοκούν. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι νιώθουν ευνουχισμένοι λόγω όσων ονείρων χρειάστηκε να σκοτώσουν για να μη σας απογοητεύσουν; Μιας κι αν τολμούσαν να τραβήξουν στη ζωή τους ένα διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που εσείς είχατε προκαθορίσει για εκείνους σε οποιονδήποτε τομέα θα ένιωθαν τύψεις. Τύψεις που θα φροντίζατε φυσικά με κάθε τρόπο να μεγεθύνετε αντί να υποστηρίξετε τα πραγματικά τους θέλω.

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι εκεί έξω με βάση τις ευνουχισμένες τους προσωπικότητες ασχολούνται με πράγματα που δεν αγαπάνε, δεν τους ταιριάζουν και πολλές φόρες ίσως απεχθάνονται θέλοντας να είστε εσείς καλά και να σας κάνουν τελικά υπερήφανους; Αντί να φροντίσετε με βάση την περιβόητη αγάπη σας να τους δώσετε να καταλάβουν το αυτονόητο: Ότι δηλαδή αγαπάτε τα παιδιά σας γι’ αυτό που πραγματικά είναι, ότι δηλαδή είστε υπερήφανοι γι’ αυτά όταν προσπαθούν και παλεύουν για τα όνειρά τους, τα ταλέντα τους κι όσα αγαπάνε κι όχι όταν τα σκοτώνουν.

Ξέρετε πόσους κομπλεξικούς ενήλικες έχετε δημιουργήσει με τις εγωιστικές σας συμπεριφορές αγαπητοί κατά τα άλλα ανιδιοτελείς γονείς; Γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι με βάση τα κόμπλεξ που έχουν κληρονομήσει από τις οικογένειές τους ξεσπούν σε άλλους ανθρώπους με αποτέλεσμα να την πληρώνουν κάποιοι που δεν έχουν φταίξει σε τίποτε; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι κουβαλούν τα ψυχολογικά προβλήματα που τους έχετε κληροδοτήσει, αγαπητοί γονείς, εσείς κι η αυταπόδεικτη αγάπη σας, μέσα στις δικές τους οικογένειες αναπαράγοντας προβληματικούς ανθρώπους που αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς τους συμβαίνει;

Έχετε καθίσει ποτέ να σκεφτείτε πόσα κατάλοιπα κουβαλάτε κι εσείς οι ίδιοι και πόσα από αυτά μεταφέρετε αβέρτα στα παιδιά σας φορτώνοντας την ψυχή τους με το δικό σας βάρος; Δε θα σας κάνω μάθημα, αγαπητοί γονείς, για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, όχι. Μπορεί να μην έχω γίνει γονιός έχω υπάρξει όμως παιδί και πάντα αναρωτιόμουν γιατί μεγαλώνοντας οι άνθρωποι ξεχνούν προτιμώντας να δικαιολογούν κάθε εγκληματική τους συμπεριφορά με φράσεις όπως «όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις», ή όπως «εμείς το καλό σου θέλουμε».

Έλιωσε η καραμέλα σας αγαπητοί γονείς. Επιθυμία μου είναι να ξεμπροστιάσω το γεγονός πως είστε κι εσείς ατελή όντα όπως όλοι μας γιατί είστε άνθρωποι. Επιθυμία μου είναι να ξεμπροστιάσω την εγκληματική άρνηση παραδοχής των ατελειών σας ώστε με όλη την καλή διάθεση έπειτα να καταφέρετε να τις αντιμετωπίσετε για χάρη των παιδιών σας. Επιθυμία μου είναι να ξεμπροστιάσω κάθε καταστροφική συνέπεια της ανεπίδεκτης αγάπης σας στις ψυχές των παιδιών σας. Επιθυμία μου είναι να μην είμαι μία ακόμη από αυτούς που θα σας χαϊδέψουν τ’ αυτιά θεωρώντας την ιδιότητά σας κάτι εξ ορισμού ιερό.

Επιθυμία μου είναι να φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ σε κάθε παιδί εκεί έξω που έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τον εαυτό του να μη σας φοβάται. Να μην απολογείται γι’ αυτό που πραγματικά είναι κι επιθυμεί. Να μη βάζει τα δικά σας θέλω πάνω από τα δικά του από φόβο μήπως σας απογοητεύσει γιατί αν ήσασταν σωστοί δε θα του επιτρέπατε ποτέ να αισθανθεί μειονεκτικά απέναντί σας λόγω του ίδιου του του εαυτού που υποτίθεται πως τόσο αγαπάτε. Στόχος μου είναι να φωνάξω σε κάθε παιδί εκεί έξω να μην υποκύπτει στους συναισθηματικούς σας εκβιασμούς φοβούμενο ότι θα πέσει στα μάτια σας. Γιατί αν εσείς ήσασταν σωστοί δε θα το αφήνατε ποτέ να νιώσει πως μπορεί να υπάρξει τέτοια περίπτωση κάτι τέτοιο να συμβεί.

Επιθυμία μου είναι να φωνάξω σε κάθε παιδί εκεί έξω να μη σκοτώσει τα όνειρά του, να μη θυσιάσει το είναι του στον βωμό των δικών σας κόμπλεξ και φοβιών. Να του φωνάξω πως έχει τα κότσια να στηρίξει τα θέλω του, την όποια διαφορετικότητά του, τα όνειρά του και την ίδια του τη ζωή νιώθοντας ακόμη πιο υπερήφανο αν τελικά δε σας έχει δίπλα του στον δικό του αγώνα. Να του φωνάξω πως αν τελικά με βάση όλα τα παραπάνω το αφήσετε όντως μόνο του δε σας αξίζει τίποτε παραπάνω από το να σας αφήσει κι εκείνο.

Η πατρότητα κι η μητρότητα αγαπητοί γονείς δε σας τοποθετούν στο απυρόβλητο ούτε σας παραχωρούν το αλάθητο όπως πεισματικά επιλέγετε να θεωρείτε. Η πατρότητα κι η μητρότητα είναι δύο ιδιότητες που απαιτούν έναν διαρκή αγώνα καλυτέρευσης του εαυτού μας για χάρη των παιδιών που έχουμε φέρει στον κόσμο. Κάτι το οποίο δεν επιτυγχάνεται με το να χρησιμοποιούμε την εμπειρία της ηλικίας μας ως όπλο απέναντι στις προσωπικότητες των παιδιών, ούτε την αγάπη μας ως μέσο εκβιασμού για να μας υπακούσουν.

Σας μιλάει με οργή κι απόγνωση μια γυναίκα που δεν είναι και δε θέλει να γίνει μάνα κι έτσι σε όσους εξακολουθούν να προτιμούν να χαϊδεύουν τους εαυτούς τους αντί να κοιτάξουν το παιδί τους κατάματα με σεβασμό, δίνω πάτημα ώστε να μου πουν πως δεν ξέρω τι λέω από τη στιγμή που δεν είμαι γονιός. Θα είναι οι ίδιοι εκείνοι που ίσως ξέρουν λιγότερο απ’ όλους ποιο πραγματικά είναι το ίδιο τους το παιδί.

Θα τελειώσω το συγκεκριμένο κείμενο αφιερώνοντας το σε όσες ψυχές καταστράφηκαν μην καταφέρνοντας να ξεπεράσουν αυτές τις καταστάσεις από φόβο. Επίσης θα το αφιερώσω σε όσους βίωσαν την απόρριψη των γονιών τους επειδή ανακοίνωσαν πως είναι ομοφυλόφιλοι, ή πως θέλουν να γίνουν στη ζωή τους κάτι διαφορετικό από αυτό που οι γονείς τους ονειρευόντουσαν γι’ αυτούς. Θα το αφιερώσω περισσότερο όμως σ’ εκείνους που τελικά δεν υπέκυψαν σε φράσεις όπως «δεν είσαι το παιδί μου εσύ» πνίγοντας το είναι τους λόγω φτηνών εκβιασμών. Σε όσους ξέφυγαν και τράβηξαν τον δρόμο που τους ταιριάζει. Τέλος θα το αφιερώσω στους γονείς εκείνους που με διαψεύδουν με την αληθινή τους αγάπη.

Αγαπητοί γονείς. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δικούς μου γονείς που παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους με έκαναν να νιώσω και να καταλάβω πώς είναι να αγαπάς όντως ως γονιός. Πώς είναι να αγαπάς το παιδί σου. Πως είναι να αγαπάς το πραγματικό παιδί σου κι όχι αυτό που θα ήθελες να είναι το παιδί σου. Πως είναι να μην μπαίνεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς πώς θα ήθελες να είναι το παιδί σου γιατί από τη στιγμή που το έφερες στον κόσμο προτιμάς, επιλέγεις και καμαρώνεις πάνω και πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα αυτό: το παιδί σου.

Η μάνα μου μού έλεγε πάντα πως της αρκεί να με βλέπει ευτυχισμένη. Το εννοεί. Κι ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε μια φράση που έγινε γνώμονας για τη ζωή μου. Ακόμη μου τη λέει. Και με αυτή θα κλείσω απευθύνοντάς τη σε όλα τα μικρά και μεγάλα παιδιά εκεί έξω:
«Άκου. Μην υπακούς.»

Όχι φιλικά,
μία γυναίκα που δεν είναι μάνα αλλά υπήρξε παιδί.