Αθηνών - Κορίνθου | Ραφαέλλα Μανέλη

Απόψε θέλω να καθίσεις αναπαυτικά
 πάνω σε όσα ούτε φέτος άλλαξαν.
Κάθισε πίσω.
Ο ήχος απο κάθε σκουριασμένο τρίξιμο,
 δεν ξέρω, αν ακούς, φεύγει.
Θέλω να στρίψεις το τσιγάρο
 αργά και προσεκτικά,
σαν πρώτο, σαν τελευταίο.
Απόψε σ' ενα μπαρ παλιό,
 ημιφωτισμένο με κόκκικες και πράσινες λαικές αποχρώσεις
 θα μας περιμένουν δυο πηχτά, θερμά ουίσκι.
Απόψε να μου κάνεις έρωτα.
 Σήμερα δεν θα  'ναι όπως οι άλλες μέρες,
 του ταχύπλοου βιοπορισμού, του αυτόματου πιλότου.
Σήμερα έγδυσα απο μέσα μου τα παραμύθια,
τα τοποθέτησα στο ράφι,
δίπλα στους τόμους που ξεφύλλιζα τον άνθρωπο
 κι έψαξα τη ζεστασιά σου μες το σπίτι.
 Αφήνω τις ιδέες με χρόνια,
τα πάντα τα ζυγίζω πια με μεζούρα το αίσθημα,
 αλάνθαστος άξονας η πρόθεση.
Ξύπνησα ξαφνικά.
Γύρισα τα δωμάτια από τοίχο σε τοίχο,
κουρασμένα να σε βρω,
 να ανέβω πάνω σου,
να με κρατήσεις,
να μου πεις πως είμαι σπίτι, πια.
Κι ήταν ένας αιώνας μέχρι να σε φτάσω
 και κλάσματα για να 'σαι πάλι εκεί.
Απόψε να μου κάνεις έρωτα.
Για σήμερα, που λες, είμαστε ζωντανοί.