Η άσφαλτος άσθμαινε κάτω από την ποδοπατημένη ενοχή μας
και ίσως το λιγοστό δροσερό αεράκι να θύμιζε την κοφτή ανάσα σου τις νύχτες
ή όταν ήμασταν αγκαλιασμένοι τον τρόπο που με κοιτούσες.
Συχνά ανέβαινα τρέχοντας τις σκάλες
ενός άχτιστου ακόμα οικοδομήματος
και περιμένοντας να βραδιάσει
τύλιγα σκεπτικός την αβεβαιότητα των σκέψεών μου
σ' ένα κομμάτι χαρτί και την έραβα με αργυρή κλωστή επάνω μου.
Όχι όμως για να μη χαθεί -πώς να χαθεί το φεγγάρι μες στη νύχτα-
μα κάθε φορά, βλέπεις, που ο ουρανός σκοτεινιάζει
ή απλά διασχίζω τον δρόμο,
μπορώ να κοιτώ το διακριτό ετούτο σημάδι
και δε νομίζουν οι άλλοι
ότι οι μορφασμοί μου
είναι απόρροια συναισθημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου