Εν λευκώ | Μανώλης Τελώνης

Έχει νόημα να γράφεις λευκά μόνο όταν το φόντο είναι μαύρο. Αυτά μας κάνει η νύχτα. Έβλεπα την καύτρα του τσιγάρου στη σκιά του.

Έλαμπε, καθώς οι αντανακλάσεις απ' τα φώτα του λιμανιού ζωγράφιζαν τα μάτια σου, που φώτιζαν τρεμάμενα στα σκοτεινά νερά του.

Είδα το ρολοϊ της πλατείας να πηγαίνει προς τα πίσω. Ήθελε να μου χαρίσει λίγη ώρα παραπάνω με τον εαυτό μου.

Δεν καθρεφτίζονταν πια τίποτα. Δεν υπήρχαν πρόσωπα. Μονάχα χείλη που μου έλεγαν να σταματήσω. Και όχι, δε σταμάτησα.


Ακούστηκε ένα φερμουάρ να κλείνει. Θα ελεγα πως κάποιος κρύωνε αν δεν ήταν οι φωνές που κρύφτηκαν γιατί άκουσαν το ήλιο να γελάει.

Όλοι κοιμούνται. Αν μπήξω στις φωνές τώρα θα με βάλουν στο τμήμα και δε θα ξέρω τι να τους πω.


Όταν δε μιλάς είναι καλύτερα;