Οι έρωτες αυτοκτονούν | Έλλη Πράντζου

Αγαπήθηκες τόσο για να μείνεις τελικά μόνος.

Αγάπησες τόσο για να μείνεις κενός.

Πώς αυτοκαταστρέφονται έτσι οι έρωτες…

Σαν να φοβούνται τους εαυτούς τους, αυτοκτονούν.

Πού πάνε οι ερωτευμένοι όταν παύει το μαζί;

Πού θα καταλήξουμε κι εμείς αγάπη μου;

Μη νομίζεις πως με νοιάζει.

Έτσι, ρώτησα, μη δίνεις σημασία.

Δεν κουβαλάμε κανέναν άλλον μέσα μας

Παρά μόνο τους εαυτούς μας και κομμάτια

Ιδεών κι αναμνήσεων

Όσων αγαπήσαμε τόσο.

Θυμάμαι, θα λες κάποτε.

Ήμασταν, θα λες.

Νιώθαμε.

Παρατατικός.

Που έτσι απλά σε κάποιο παρόν

έπαψε να έχει συνέχεια.

-Θα με θυμάσαι;

-Μη με ξεχάσεις.

Τι νόημα έχει μάτια μου ν’ αποζητάς τη μνήμη

Όταν παύει το συναίσθημα;

Η πρώτη δεν πεθαίνει.

Το δεύτερο χάνεται.

Κι εσύ αγάπησες τόσο για να μη νιώθεις κενός.

Αγαπήθηκες τόσο για να μη νιώθεις μόνος.