Καθρέφτης | Ραφαέλλα Α.Μπούχλα

Υποκινείς τις σκέψεις μου
στερούμενος απέναντι μου,
μα καμία τέτοια παραδοχή δεν θα σε αθωώσει...
Κέντησε με στην άβυσσο σου, άδοξα εξιλεώνοντάς με...
Κάποτε όλα θα τελειώσουν...
Στα πρώτα κρυφά, αναίμακτα και σιωπηλά τελευταία λεπτά όλα θα μας προδώσουν.
Σαν θολωμένο πορτρέτο σε σπασμένο καθρέπτη κοίταξε με...
Μέσα από τις χαρακωμένες του, κάπου ανάμεσα στις ασημένιές πινελιές του ξανά ζωγράφισε με....
Σκόνη και στάχτη σαν λασπωμένο διαμάντι κάθε μας συναίσθημα..
Απόψε ξημέρωσε αργά....
Όταν το φως ανάψεις μες στο σκοτάδι θα έχω χαθεί ...
Όταν στο σκοτάδι θα αφεθώ μες στο φως θα σε έχω σβήσει ....
Μα πάλι ο καθρέπτης αγέρωχα δίκαιος, ορκισμένος σε αιωνία προσταγή θα μας αντικατοπτρίζει ...
Ατέρμονο ακλόνητο αδιάβατο μυστικό σφραγισμένο με τα χείλη ματωμένα...
Επτασφράγιστη δοσμένη παθιασμένη ανυπόγραφη καταστροφή...
Θαρρείς πως από αυτό παίξαμε ίσα σαν ένα!!!
Κάνεις και οι δύο ξέρουμε...
Κάνεις και οι δυο ποτέ δεν θα πούμε...
Φώναζε το ψιθυριστά , θα μας τιμωρήσει ο χρόνος.
Μην ξεχνάς...
Έρωτας ήταν ανάμεσα σε μίσος μα το πάθος πορφυρό γιόρταζε πάντα νικητής..
Ηττημένος οικειοθελώς από την αγάπη...!