Με άδειασες.
Κανένα στίγμα προδοσίας.
Σαν να μην άγγιξες ποτέ.
Σε συγχαίρω.
Με άδειασες .
Για να αδειάσεις ,όμως,κάποιον
Πρώτα τον γεμίζεις.
Με γέμισες.
Έσπειρες την τόση αφεγγιά μου
Με σπόρους ημερόβιας ευωδίας.
Όπως
ένας Ήλιος
Γεννάει
αστράπτοντα βρέφη
Με τον
πυρετό του συμπαντός του .
Σε
φώναζα,θυμάμαι,
με το
όνομα του Ήλιου,
γιατί
έλεγαν πως είδωλό του εγενήθη
Κάθε
μέρα τον τηρώ
μες τα
μάτια .
Και
όχι πια απ’τις σκιές του .
Δεν
τυφλώνομαι .
Γιατί
βαθιά μέσα μου κατοικείς εσύ
κι έγινε
συνήθεια το ηώς
της
ύπαρξής Σου .
Κάθε
μέρα τηρώ
τις
μενεξεδένιες του απομιμήσεις
μέσα
από τις ηλιοφίλιτες τουλίπες
της
καρδιάς σου .
Και χουγιάζω
Στο
χέρσο μου κόσμο
πως
κάποια στιγμή είδα
μέσα
απ’την λάμψη Σου,
Ολόκληρη
τη ζωή μου.
Με άδειασες.
Με
γέμισες.
Καμία
σημασία πια.
Αφού στα χέρια σου σμιλεύτηκε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου