Παραλήρημα | Ανδρέας Παπάζογλου

Τίποτα τώρα
Όσους πρόδωσαν
Τους ξεχάσαμε
Όσους αγάπησαν περίεργα
Υποδόρια
Μουχλιασμένα
Σκάψαμε και τους θάψαμε
Ρουφώντας δηλητήρια προσφορά
Γλυστρώντας ξημερώματα
Σ' ανάγλυφα πλακάκια
Σε χύσια ασθενικά
Σε πεζοδρόμια αμείλικτα
Ή 2:25 στο Μετρό κάποια Τετάρτη
Ψάχνοντας πράγματα απλά
Ένα cheese
Μια πάστα φλώρα
Μια χούφτα Carioca
Τους χοντρούς
Ή έστω μία πιατέλα κουραμπιέδες
Στο παλιό σαλόνι
Στο παλιό τραπέζι
Κάτω απ' το παλιό αλουμινόχαρτο
Μια τρύπα να χωθώ ρε
Ν' ανασάνω ρε
Όχι ότι γουστάρω τα δράματα
Αλλά είναι που δυσκολεύομαι
Ξέρεις

Ν' ανασάνω
Εδώ μέσα
Ρε
Μάσκα που ζέχνει
Μάρτη και πλαστικό
Ένα σκιερό προαύλιο
Αίμα, φωνές, χαλίκι
Άγουρη ντροπή και Macarena
Κι αν όχι
Από τις γκρίζες τρίχες στο σαγόνι
Από τι ρε πούστη να κρεμαστείς
Νωθροί
Αφελείς
Ξεχειλωμένοι
Όλο να λέμε ότι μάθαμε
Όλο κάτω
Όλο μακάβρια ξυπνητοί
Και νυσταγμένοι
Σκατά
Ξανά θα ρθει
Και θα σε ξαναβρεί
Και θα σε ξαναπάρει
Ηλίθιε
Κι αν μάθαμε ποτέ
Πώς να κρυβόμαστε
Ξεχάσαμε
Το ξέχασες, ηλίθιε;
Τολμήσαμε, ναι
Κάτω από νιπτήρες
Μες τα ασανσέρ
Ή στις υδρορροές
Μα αν είναι κάτι
Δεν είναι αποτράβηγμα
Ή μωβ συρμάτινη κλωστή
Που τέμνει ανεξέλεγκτα
Πρωινά θανατερά
Ή επετείους
Δεν είναι απόλυτη
Ρητή και ανοξείδωτη εντολή
Βίδα ζαχαρωτή που σκάβει
Ανέμπευστα
Γλυκά
Τα χολιασμένα κούτελα
Ούτε στριφνή ποινή
Ή πρίμα καταδίκη στο λαρύγγι
Είναι εμείς, ηλίθιε
Θηλιές λαστιχένιες
Τέλειες τελείες
Τέλεια ρημαγμένες
Άσεμνα χαραγμένες
Στις μέσες μονολόγων
Αυτάρεσκων χειμμάρων
Ξύλινων λογυδρίων
Σαδομαζό ωραρίων
Ζωών κατεβατών και παναγίων
Μπούτια σπυριάρικα
Λόξυγγας θεός
Και απορία

Υπέροχα αθάνατοι
Υπέροχοι
Ηλίθιε