Φώτα, κάμερα, πάμε! | Φώτης Τάδε

Το πρώτο φως που συναντάς όταν ανοίγεις τα μάτια σου και κλαις για να ζωντανέψουν τα πνευμόνια σου, μία κάμερα που σε ακολουθεί και παράλληλα αποτελείς το σκηνοθέτη που με το εγωιστικότερο μονόπλανο, συνθέτει το σενάριο. Το πάμε και το cut, είναι απότομο, βίαιο και χειμαρρώδες. Ο,τι κόβεται, πεθαίνει. Οι δεσμοί, οι καταστάσεις, τα πιο αλλοπρόσαλλα. Διακόπτες από χρήμα, χρόνο και προσωπική ζωή εναλλάσσονται συνεχώς για να παίξουν το πιο ύπουλο soundtrack στο σενάριο σου. 

Τα κουστούμια διαφοροποιούνται σαν τους χαρακτήρες που θα συναντήσεις. Από τις μεγαλομανείς γραβάτες στα ανέμελα σαλβάρια. Διαλείμματα βρώσης, πόσης και ύπνου. Εθισμοί γεμίζουν με βλαβερούς τρόπους  τα μεσοδιαστήματα πριν αλλάξουν ξανά οι διακόπτες καθώς πλανάσαι πως όλα θα ισορροπήσουν. Η ισορροπία ανήκει στη φύση, εμείς βρισκόμαστε μέσα και έξω από αυτή. Το αλκόολ λαδώνει το χέρι να γράψει, τα τσιγάρα γυρνούν μαζί με ανόητα γέλια του κενού, εκκενώνοντας τις εγκεφαλικές λειτουργίες. Αποκλίνεις από το σενάριο και το χαίρεσαι. Βγαίνεις εκτός του σεναρίου και χάνεσαι, κόβεσαι. Εκεί σταματάει να αποτελεί χαρούμενη εκδοχή. 

Ορισμένο μέτρο είναι χρήσιμο,

 κάθε μέτρο είναι ασφαλές,

το ασφαλές δεν είναι πάντα χρήσιμο,

πόσο μάλλον ευτυχές. 

Ευχάριστο διάλλειμα με στίχο, όχι απαραίτητο, μα λυρικό. Ο λυρισμός είναι που κρατάει την ταινία ζωντανή σαν τους μικρούς εθισμούς σε κάποια πλάνα. Η ταινία δεν είναι μιούζικαλ, ποτέ δεν ήταν. Η υπερβάλλουσα χαρά ήταν πάντοτε εξιδανικευμένη. Δεν χωράει πάντα και παντού μουσική και η χαρά αλλά ομορφαίνει δειγματικά κάποια πλάνα, για ευτυχία ούτε λόγος. 250 ευρώ budget, μία σκληραγωγημένη σχέση και ένα κρεβάτι που μαζεύτηκε για να ξαναγίνει σπίτι. Η τανία δεν είναι τσόντα, η ζωή μας ίσως. Σχέσεις, σεξ και δυνατά αμοντάριστα πλάνα που κόβονται στα πλαίσια του -πολύ προσωπικό- για να συζητηθεί. Όσο και αν μας γαμήσανε στη διαδρομή, ο επίλογος παραμένει πομπώδης αλλά και ανύπαρκτος ως άλλος κόκκος άμμου στις παραλίες της Καραϊβικής. Τι ωραία εικόνα! Επαναφορά από το γλυκό αυτό filler. Ο ρόλος του εικονολήπτη δεν μου ταιριάζει πολλές φορές. Έχω την αρρώστια της αυθεντικής δημιουργίας του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου, αλλά είμαι πολύ ρεαλιστής για να γυρίσω SciFi. Να γράφω, δεν έμαθα μου λέγαν οι καθηγητές μου στο λύκειο και τώρα με διαβάζεις. Άξιζε; Θα το κάνεις να αξίζει; Αν ναι, βάλε το σενάριο σου σε μία σειρά αλλιώς θα σε βάλει ένας τρίτος, ρεαλιστής σκηνοθέτης και -πίστεψε με- δεν θα σου αρέσει αυτό.