Σκιές και ψίθυροι οι σκέψεις μας που συνήθως μας συντροφεύουν τις νυχτερινές ώρες. Κραυγές δόλιες, σαγηνευτικές που εκλιπαρούν για λίγη σημασία. Το μυαλό μας ξύνεται από τα «γιατί» των στιγμών.
Πρόσωπα και προσωπεία μας περιβάλλουν καθημερινά με την θέα της καλοσύνης. Κάποιοι απορούν αν όντως έχουν καλό οι άνθρωποι μέσα τους. Όλοι έχουν, μα προτιμούν τη διαφθορά ως έτοιμη συνταγή. Δεν την συνειδητοποιούν βέβαια γιατί έχουν τον εγωισμό ως σύντροφο.
Πόσο ο εγωισμός τους βοήθησε; Πόσο η ζωή τους προχώρησε; Πόσο τις ερινύες βούτηξαν στα βάθη της αβύσσου ώστε η συνείδηση τους να είναι καθαρή;
Απονήρευτα μυαλά υπάρχουν ακόμα σε αυτούς που πλέον μεγάλωσαν και βιώσαν εμπειρίες. Η αθωότητα δεν γκρεμίζεται με το βουνό των εμπειριών, αλλά μόνο όταν το επιλέξουμε εμείς. Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται να συγχωρήσουμε κάποιον που μας πλήγωσε. Αρκετοί πιστεύουν ότι η συγχώρεση λυτρώνει και άλλοι ότι δεν αξίζει να δοθεί.
Και ποιοι είμαστε εμείς που θα το αποφασίσουμε αυτό; Φυσικά δεν το εννοώ από θρησκευτικής απόψεως αλλά γενικώς. Είμαστε πλάσματα αυτού του κόσμου. Θα σφάλλουμε, θα πέσουμε, θα ηττηθούμε και θα προχωρήσουμε.
Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, αλλά μήπως αυτή η διαφορετικότητα να δημιουργεί τα προβλήματα; Πόσο διαφορετικοί δηλαδή είναι οι άνθρωποι; Έχουμε κοινά χαρακτηριστικά , όνειρα, στόχους, σκεπτικά. Η υπόσταση μας είναι διαφορετική.
Πόση δύναμη άραγε χρειάζεται η συγχώρεση; Είναι βαρύ το φορτίο εκείνων των στιγμών που η καρδιά μας μαράθηκε, αλλά θα είναι ακόμα βαρύτερο όταν το μυαλό δεν θα ξεχνάει και η πίκρα θα μετατρέπεται σε μίσος και ύστερα σε αδιαφορία. Γιατί λοιπόν όλο αυτό το βάρος να μας καθοδηγεί;
Ο άνθρωπος είναι σπουδαίο όν. Μπορεί να καταφέρει τα πάντα ή τίποτα. Τι είναι λοιπόν ομορφότερο μια καταστροφή ή μια αρμονία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου