Το ποίημα της ημέρας | Οι μικροί γαλαξίες | Νικηφόρος Βρεττάκος

Οἱ μικροὶ γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονταιοἱἄνθρωποι πάνω στὴγῆ.
Σταματᾶνεγιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυστὸνἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲςἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲςἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸνἄλλο, σὰνάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλεςτὶς στέρνες.
Ἤσουναφῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγινανἄξαφναἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸστῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρατὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμετὴγῆ.

 

Επιμέλεια στήλης: Εύη Μουρέλλου