Στενεύω Εαυτό | Γωγώ Λιανού

Όλα τα στραβά και τ’ ανήθικα.
Όλα τα ‘’γεια’’ στο τηλέφωνο τα καίω
και στήνω  γύρω τους χορό.
Αποκρουστικός ο άνθρωπος που πεθαίνει μόνος
και πόσο του μοιάζω!
Αυτό το δωμάτιο, είναι το σπίτι μου.
Το ντύνω με χρώματα.
Με όλα τα στραβά και τ’ ανήθικα.
Όσα μου τάξανε και φύγανε.
Ήρθαν άλλοι, καλύτεροι καημοί.
Ασήκωτοι καημοί.
Και πόσα στρίμωξα και τα ‘χω παραχώσει.
Εδώ.
Σ’ αυτό το δωμάτιο.
Πόσα στρίμωξα!
Όλα τα στραβά και τ’ ανήθικα.
Όλα τα φιλιά, τους ύπνους σε στρώματα μονά,
ποτέ διπλά.
Ποτέ διπλά Θεέ μου.
Φύλαξέ με απ’ το διπλό και ψεύτικο στρώμα.
Όταν στενεύουν οι μέρες, στενεύω εαυτό.
Για/να / χωράω /όλες /τις / λέξεις / τις / βάζω /σε /σειρά/
Μα δε βρίσκω την άκρη.
Ήταν μέρες κάποτε,
-ναι για σκέψου, υπήρξαν-
ήταν μέρες, που πίστεψα στον έρωτα