Μια μολπή που τραβά μακριά | Τάσος Μαλεσιάδας

Μέσα από χείμαρρους και χρόνια
βρήκαν τα οστά μου και κανείς δεν κατάφερε
να εξηγήσει πώς και τι.

Φεγγαρένια, αχλύ της νύχτας μου,
σε ξέσκεπα αστέρια και σε παλιούς καμβάδες ζήτησα ζωή
και στα χαρτιά που μάταια με έδειξαν στον κόσμο,
τον κόσμο που μακριά σου σεληνιακό τοπίο μοιάζει, σαν πόνος.

Πέρασαν ώρες και μέρες σαν χιλιετηρίδες,
τα οστά μου βρήκαν και δεν εξήγησαν το πώς και το γιατί
οι νευρώνες και η καρδιά μου ζούσαν με τη δική σου τη μορφή.