Είδαμε | Ο δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ | Γιώργος Ρίζος

«Όλα τα φάρμακά μου βρισκόντουσαν στο εργαστήριο ― μια μακρινή διαδρομή: Nα κατέβεις τα σκαλιά από δυο πατώματα, να διατρέξεις το διάδρομο στο πίσω μέρος του σπιτιού, να διασχίσεις την ανοιχτή αυλή και το αμφιθέατρο της ανατομίας, κι όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε μιαν κατάσταση παντελούς τρόμου. Θα μπορούσα βέβαια να καλύψω το πρόσωπό μου. Aλλά σε τι θα μου χρησίμευε αυτό, αφού δεν ήμουν σε θέση να κρύψω την αλλαγή στο μπόι μου;» Ο κύριος Τζέκιλ προσπαθέι να «γεννήσει» ένα φάρμακο που θα λύσει το κακό και θα διατηρήσει το καλή πλευρά του ανθρώπου. Ωστόσο, όλοι θα θέλαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας να πατήσουμε ένα κουμπί και να γίνουμε κάτι άλλο για λίγο και ύστερα να επιστρέψουμε στον εαυτό μας. Αυτό έκανε και ο κύριος Τζέκιλ δημιουργώντας ένα μυστήριο στην Αγγλία του 1886 στην προσπάθειά του να εξερευνήσει τις κρυφές πλευρές του ανθρώπινου ψυχισμού. Πίνει το φάρμακό του και μεταμορφώνεται στον κύριο Χάιντ, έναν μικροκαμωμένο κακομοίρη χωρίς ηθικούς φραγμούς που γεννάται για να δώσει σάρκα και οστά στους φόβους του Τζέκιλ. «Όλοι θέλουν κάποια στιγμή να βγάλουν τον κακό τους εαυτό, να κάνουν πράγματα που σε άλλες συνθήκες θα φοβούνταν να κάνουν», μας λέει ο αφηγητής με ύφος που προκαλεί να παραδεχτείς ότι έστω και για λίγο έχεις ανάγκη έναν άλλον εαυτό. Το κακό όμως είναι ανάγκη ή βιολογικό πρόσταγμα; Το έγκλημα το κάνει το χέρι ή η νόηση; Στο έργο πάντως ο κύριος Χάιντ τρέφεται από τη νόηση και το φόβο του δόκτωρα Τζέκιλ για να διαπράξει τα εγκλήματά του. Το κακό δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς το καλό· επιβιώνει μέσα του και αναπτύσσεται, γίνεται πιο ισχυρό φτάνοντας σε σημείο πλέον οι δύο προσωπικότητες να συγχέονται και να χρειάζεται μεγαλύτερη ποσότητα αντιδότου για την επιστροφή του δόκτωρα Τζέκιλ.
Μια πολύ όμορφη και παραστατική ενσάρκωση του καλού και του κακού, που λαμβάνει χώρα στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης, περνάει με έναν μυστήριο τρόπο τα μηνύματά της και ξυπνάει ενδεχομένως κάποια βαθύτερα ένστικτα δείχνοντας κατανόηση σε όλους όσους νιώθουν δέσμιοι των φόβων τους. Όμως τι σύμβαίνει όταν ο άνθρωπος ξεφεύγει από τα όριά του και δεν μπορεί να επιστρέψει στον πραγματικό του εαυτό;  Και τελικά ποιος είναι αλήθεια ο πραγματικός του εαυτός; Μήπως όταν επέρχεται αυτή η σύγχυση, ακολουθεί και η προσωπική καταστροφή;