Ένας σύγχρονος Μακ- Μπεθ στο Υπόγειο | Γιώργος Ρίζος

Ο Οίκος Μάκ - Μπεθ. Ο οίκος του Μακ και της Μπεθ δηλαδή. Ένα ψυχολογικό, πολιτικό θρίλλερ που θα μπορούσε να πει κανείς ότι θυμίζει έναν άλλον οίκο· αυτόν των... καρτών. Με αλλά λόγια πρόκειται για μια παράσταση που μπορεί κανείς εύκολα να παραλληλίσει με τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά “House of Cards”. Μια παράσταση, μέσα απο την οποία προβάλλεται η μανιώδης δίψα του Μακ για εξουσία, οι εσωτερικές συγκρούσεις για να εξοντώσει μέχρι και τους δικούς του ανθρώπους ώστε να ενισχυθεί περισσότερο. Ως ένας σύγχρονος Μάκβεθ διακατέχεται από μια αχαλίνωτη φιλοδοξία στην αναζήτηση ενός σατανικού σχεδίου ώστε να «σκοτώσει» τους σύγχρονους Ντάνκαν και να πάρει το θρόνο.

Σε αυτό το παιχνίδι σημαίνων, ίσως και το σημαντικότερο, ρόλο φαίνεται να παίζει η σύζυγος Μπεθ, η οποία φαίνεται να επιζητά την εξουσία όσο τίποτε άλλο, όμως αυτό που την πνίγει είναι ότι γνωρίζει πολύ καλά πως μπορεί μόνο να την αποκτήσει μέσω του Μακ, και γι’αυτό προσπαθεί κάθε φορά να κινεί τα νήματά του.

Το τρίτο πρόσωπο ενσαρκώνεται από μια πόρνη, η οποία θα μπορούσε να είναι ο καθρέφτης του κοινού της παράστασης· αυτή που έχει βιώσει την αδικία και έχει πάθει στη ζωή της καταγγέλλοντας στο έπακρο το πολιτικό σύστημα. Κάθε φορά που αυτή η γυναίκα εξοργιζόταν, το κοινό γελούσε με τον χυδαίο τρόπο που εκφραζόταν. Ωστόσο, η ουσία παρέμενε η ίδια· αυτά που κάθε φορά ξεστόμιζε δεν αντικατόπτριζαν τίποτε άλλο από τη θλιβερή αλήθεια του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. 

«Αυτόν που ποθούμε, αυτόν μισούμε και θανάσιμα όταν δεν κάνει τα χατίρια μας», δηλώνει η ίδια απογοητευμένη και εμπνευσμένη απο την πληγωμένη της εμπιστοσύνη. Η δική της αλήθεια, όπως λέει, είναι η πορνεία και δεν ντρέπεται για αυτό. Καταγγέλλει όσους κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και στη φενάκη που αποφάσισαν να εγκλωβίσουν τη ζωή τους μη αποδεχόμενοι τον εαυτό τους και ντύνοντας τα μάτια τους με παρωπίδες. Γι’αυτο και προτρέπει το κοινό να «εκπορνευτεί» υποστηρίζοντας ότι «η επιβίωση είναι η δόξα της εκπόρνευσης»· αν δεν «εκπορνευτείς», αν δεν δείξεις τη δική σου αλήθεια, τότε η επιβίωση μοιάζει δύσβατο μονοπάτι. Από αυτό άλλωστε υποφέρει και η Μπεθ φωνάζοντας στο τέλος της παράστασης «Δεν έχω εαυτό, με έχουν ευνουχίσει!»

Μια εξαιρετική μεταφορά της τρέχουσας παράνοιας, που επικρατεί στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και οδηγεί στην αγανάκτηση, αλλά και της υποκρισίας και ασυδωσίας που κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους με μόνη σωτηρία την αλήθεια τους, ώστε να γκρεμίσουν τα τείχη της πλάνης που έχουν χτιστεί μπροστά τους.