Νηπενθή | Μαριάλένα Μιχαηλίδου

Γυρνώ στην τρώγλη των παιδικών μου χρόνων.
Κάποτε, μικρό κορίτσι , κλυδωνιζόμουν σε αβρούς τόπους, γνώριμους,
με τα σκισμένα γεμάτο χώμα γόνατα μου να μη σταματούν να τρέχουν.
Μια σερενάτα γέλιου και κλάματος αντηχούσε σε κάθε γωνιά.
Ένα άρρυθμο βαλς ποδοβολητών, βάλσαμο ψυχής, σηματοδοτούσε το κρυφτό των σωμάτων μας.

Αντίπερα, πατημένα άνθη του μη με λησμόνει με επαναφέρουν στο σήμερα, στο έρεβος που κάλυψε την ηώ.
Τώρα, γελώ και κλαίω.
Και ξαναγελώ και ξανά κλαίω,
μα πλέον θρηνώ.
Άνυδρη ζωή η ενήλικη.
Κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας άδικα, να βρω τη λύτρωση και τη λαχτάρα της ατέρμονης αθωότητας του τότε.
Μα όλα εκείνα ήταν τότε.
Τότε μου Λουίζα μου, τότε.
Και κάθε τόσο που με ρωτούν για τότε, πονάω.
Και σε κάθε τότε που βγαίνει από τα σωθικά μου με γυροφέρνει η αειφυγία,
συνοδοιπόρος στην αναζήτηση του χαμένου φτωχοπαραδείσου.*

*έκφραση του Γιάννη Αγγελάκα