Διάλογοι | Σταμάτης Παρασκευάς

- Σας επισκέπτομαι επειδή παρατήρησα μιαν αλλαγή.

- Αλλαγή; Μάλιστα! Τι αλλαγή;

- Εξαίσια!!!

- Εξαίσια...

- Μάλιστα. Απολαυτσική. Απολαυστικά εξαίσια. Εξαιρετικά απολαυστική κι εξαιρετικά απολαυστικά εξαίσια αλλαγή.

- Θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο συγκεκριμένη;

- Ξύπνησα ένα πρωινό και πήγα να φτιάξω τον καφέ μου. Ένιωσα, σε αντίθεση με άλλες μέρες, πως δε χρειαζόμουν τον καφέ μου πια για να νιώσω πιο ενεργή. Ένιωθα πιο ζωηρή από ποτέ, ακόμη κι όταν ήμουν νέα 20 χρονών κι ερωτευμένη.

- Και ποιο το πρόβλημα;

- Στην αρχή κανένα. Ένιωθα υπερβολικά καλά.

- Έπειτα;




- Οι φίλοι μου άρχισαν ν' ανησυχούν. Τα συγχαρητήριά τους για το ξανάνιωμά μου αντικαταστάθηκαν από καχυποψία κι ενδοιασμούς.

- Δηλαδή;

- Λένε πως δεν ταίριαζε στην ηλικία μου να γελώ σα μεθυσμένη -κι ας μην ήμουν.

- Εσείς τι λέτε για αυτό;

- Δεν ξέρω. Ένιωθα παράλογα καλά. Μάλλον είμαι άρρωστη.

- Συναισθηματικά; Ψυχικά;

- Όχι, όχι καλέ!

- Αλλά;

- Σωματικά.

- Δεν καταλαβαίνω.

- Η νόσος του Μικρού Θεού.

- Εννοείτε...

- Του Έρωτος με το φλογισμένα βέλη. Και δεν εννοώ πως είμαι άρρωστα ερωτευμένη.

- Σαφώς. Κατανοώ. Σύφιλη.

- Ω, μα ναι!

- Μάλιστα!

- Ήμουν σε ένα πορνείο πριν αρκετές δεκαετίες. Πολλά κορίτσια εκεί την κολλήσαμε. Ο άντρας μου με πήρε από κει και με παντρεύτηκε. Ήξερα πως μπορεί να μεσολαβήσει μεγάλη λανθάνουσα περίοδος. Κι ήταν μια λανθάνουσα περίοδος που ισοδυναμούσε με μια περίοδο λήθαργου. Σχεδόν είχα ξεχάσει την εποχή εκείνη. Το σώμα του άντρα μου δεν έμοιαζε με κανένα. Οι κινήσεις του δεν έμοιαζαν με κανενός άλλου. Οι οργασμοί το ίδιο. Τίποτε δεν θύμιζε εκείνη την περίοδο. Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα να προχωρούν. Ήμουν μετρημένη, με τρόπους, απολάμβανα τις μικρές χαρές της ζωής με μέτρο.

- Αυτο-διάγνωση;

- Κύριέ μου, ορίστε οι εξετάσεις!

- (έπειτα από αρκετή ώρα μελετώντας ο γιατρός τις εξετάσεις της ηλικιωμένης που είχε μπροστά από το γραφείο του)

- Μάλιστα!

- Πλέον απολαμβάνω αυτό που μου συμβαίνει κι ας είναι αρρώστια. Μαζί με αυτό ήρθαν όλες οι μνήμες. Και το πρόσωπο του ανθρώπου που με κόλλησε. Είμαι βεβαία πως ήταν αυτός. Ίσως να έχει πεθάνει. Ήταν-είναι και πάνω από δεκαετία μεγαλύτερός μου. Και σχεδόν άρχισα να ερωτεύομαι τον άνθρωπο αυτό. Όχι, όμως, κάτι σαν σύνδρομο της Στοκχόλμης, που άκουσα τελευταία. Όχι! Του χρωστώ το ξανάνιωμά μου. Μέχρι σήμερα μού ήταν παντελώς αδιάφορος.

- Και τι θα θέλατε;

- Όχι, πάντως μιαν ολική ίαση.

- Δηλαδή;

- Κοιτάξτε, νιώθω όμορφα, έστω κι αν η αλλαγή στους οικείους μου ξενίζει. Ξενίζει κι εμένα την ίδια. Αλλά, είναι όμορφο να ξανανιώθεις ζωντανή ύστερα από τόσα χρόνια. Κι είναι μια μνήμη νιότης. Δεν είναι η μνήμη των ανθρώπων. Είναι μια μνήμη του αλλοτινού σώματος που πια δεν το έχω. Κι είναι μια μικρή ανάσα πριν τον θάνατο που έρχεται, κύριέ μου.

- Κατανοώ. Υπάρχει η χρυσή τομή, για να απολαύσετε την άρση των αναστολών σας, χωρίς να επεκταθεί η βλάβη, αλλά και χωρίς να αναστραφεί.

- Όμορφα!

*Οι διάλογοι είναι εμπνευσμένοι από την ιστορία "Η Νόσος του Μικρού Θεού" που βρίσκεται στο βιβλίο του Oliver Sacks "Ο άντρας που μπέρδεψε την γυναίκα του με ένα καπέλο", εκδ. Gutenberg