Κερδίζοντας περισσότερη ζωή | Νίκος Γιαμπολδάκης

-Φιλαράκι, μήπως έχεις λίγο καπνό;
-Δυστυχώς όχι, του απαντώ, δεν καπνίζω.
Δυο βήματα μετά, τα οποία χρειάστηκε ίσως για να σκεφτεί την ανταπάντηση, μου λέει: «θα ζήσεις περισσότερο τότε». Γέλασα φωναχτά, για να σιγουρευτώ πως με άκουσε καθώς αποχωρούσε, προχορώντας με έναν φίλο του από τον προαύλιο χώρο της σχολής προς τον κεντρικό δρόμο. Στιχομυθία από εκείνες που κάνουν τη μέρα σου να ξεχωρίζει από μια άλλη. Όχι αρκετή για να θυμάσαι τη μέρα αυτή στο μέλλον ή για πάντα, αλλά τόσο καλή για να μπει η μέρα σου σε μια λίστα με τις ξεχωριστές της τελευταίας, πρόσφατης περιόδου. Μια στιχομυθία έκπληξη, αναπάντεχη για τη ρουτίνα σου, και γι’ αυτό ποιούσα τη μέρα σου ξεχωριστή.

Τελείωσα το γεύμα μου, σηκώθηκα από το παγκάκι και ανέβηκα στο αναγνωστήριο. Ίσως μου φάει αρκετό χρόνο αυτό το κείμενο αλλά ίσως να αξίζει περισσότερο από το διάβασμα. Και αυτός είναι ο λόγος που γράφεται. Ώρα για μια παύση από τη ζωή, την οποιά κατα τα άλλα τρελαίνομαι να εκμεταλλεύομαι και να την τρέχω, ωστόσο μερικές φορές είναι όμορφο να την αναλογίζεσαι ως εξωτερικός παρατηρητής. Το αναγνωστήριο, λοιπόν, είναι το καλύτερο παρατηρητήριο: της φύσης που οργιάζει έξω από τα άσχημα παράθυρα του και των ανθρώπων, που όσο διάγουν σκυφτοί πάνω στα βιβλία τους αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως το βλέμμα μου τρέχει πάνω τους.

Στα δεξιά μου, λοιπόν, το φόντο είναι πορτοκαλί και πράσινο. Ή έτσι λέω στον εαυτό μου για να ξεχάσω τα γκρι κτήρια και να επικεντρωθώ στο όμορφο. Ο μεσημεριανός ήλιος κάνει τη θάλασσα να φαίνεται λευκή και απαστράπτουσα, κι έτσι την «κόβει» από το καρέ βίαια. Το πλαίσιο λοιπόν παραμένει περιορισμένο: το προαύλιο με τα πολύχρωμα δέντρα, τα παγκάκια και τους φοιτητές που αντί να βιαστούν αποφάσισαν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο και να καθίσουν ή απλά έπεσαν θύματα των πλασιέ με τα «νουμεράκια».

Στα αριστερά μου, μια φίλη διαβάζει. Είναι εντυπωσιακή η αφοσίωση που δείχνει στην ανάγνωση των post του κινητού της. Το βιβλίο λειτουργεί ως θέση για το τελευταίο, για να μην χάνεται και η εντύπωση πως το διάβασμα και η ύλη προχωρούν κανονικά. Το αιώνιο δράμα του φοιτητή, να βρει ενδιαφέρον και στις 600 σελίδες του συγγράματος. Ο πράσινος υπογραμμιστής δίπλα στο ροζ στυλό με ζαλίζουν και το βλέμμα πέφτει μπροστά, όπου μια κοπέλα με ροζ μπλούζα δουλέυει στο λαπτοπ της. Πάνω από τον ώμο της και ευθεία στην άλλη άκρη της αίθουσα διακρίνω έναν πράσινο υπογραμμιστή να αναπαύεται σε μια χούφτα, έτοιμος προς χρήση. Τα χρώματα παίζουν μαζί μου; Βαρετές εικόνες, φεύγω.

Μια μακρυμάλλα ξανθιά συμφοιτήτρια κάθεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα ψηλό καλοντυμένο παλληκάρι. Η κατάσταση τους μοιάζει περισσότερο με ραντεβού σε εστιατόριο παρά με διάβασμα, αφού στοιχηματίζω πως το περιεχόμενο των βιβλίων τους δεν είναι ικανό να τους προκαλέσει τέτοια γέλια και αστεία. Με προκαλούν να τους κοιτάξω. Όταν κάθισαν έιχαν γύρει τις πλάτες τους προς τα πίσω, σαν να απέφευγαν τη δημιουργία δεσμών. Πλέον ο μόνος λόγος για να γύρουν πίσω είναι για να φέρουν στη σωστή θέση τα κεφάλια τους για να μην στάξει το ενεργειακό ποτό από το κουτάκι όταν δοκιμάζουν μερικές γουλιές. Τους ακούω μέσα από τα ακουστικά μου να ψιθυρίζουν, αλλά μπορεί απλώς να το νομίζω, επειδή τους κοιτώ να κουνούν τα στόματα τους. Ξαφνικά εκείνη αποχωρεί με μερικά πράγματα της, μάλλον πρόσκαιρα, ίσως κατεβαίνει στο κυλικείο. Ευκαιρία για εκείνον να τη σκεφτεί μόνος, χωρίς να την έχει απέναντι του. Όχι, τώρα διαβάζει με μεγαλύτερη ένταση. Το φαινόμενο ως ειδύλλιο ίσως τελικά να ήταν ενόχληση.

Οι υπόλοιπο θαμώνες διαβάζουν επιμελώς. Κάποιοι ίσως πεινούν, κάποιοι είναι χορτασμένοι. Άλλοι τελειώνουν, ενώ άλλοι ήρθαν πριν από λίγο. Ο χρόνος τους στο αναγνωστήριο είναι ένα δίωρο μέσα στα περίπου 8 δίωρα που έχει η μέρα τους. Έχει προηγηθεί μάθημα ή θα ακολουθήσει τέτοιο, κάποιοι ίσως πάνε για καφέ, άλλοι για ξένη γλώσσα ή χορό ή άθληση. Δεν έχουν χρόνο να το σκεφτούν. Το έχουν σκεφτεί από χθες και μάλλον το έχουν γραμμένο εδώ και μήνες σε χαρτί.

Ένα παλληκάρι από τη ΣΣΑΣ σηκώνεται από την καρέκλα του για να φύγει. Αφήνει το σακίδιο στο περβάζι και ξεκρεμά το μπουφάν του. Την ώρα που το κουμπώνει αξιοποιεί τα δύο δευτερόλεπτα για να ξεκλέψει χρόνο από τη ρουτίνα του και κοιτάζει έξω με βλέμμα συνοφρυωμένο από τον ήλιο που τον χτυπά στο πρόσωπο. Απολαμβάνει για λίγο το πορτοκαλί, το πράσινο, το κίτρινο, το καφέ του βρεγμένου από βροχή χώματος, το πιο ανοιχτό καφέ στο παγκάκι που κάθονται δυο φίλοι, ίσως κι ένα μικρό graffiti στα τζάμια της Θεολογικής.

Δεν ξέρω αν καπνίζει ή όχι. Αν έχει καπνό στις τσέπες του ή αν θα ζητήσει από άλλον έξω. Πάντως, «θα ζήσει περισσότερο».