Ξεβάφουν τα όνειρα | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Κάτσαμε στο κρεβάτι ανασαίνοντας
απο κείνες τις γρίλιες
που γεννηθηκαν μέσα απο ιδρώτα και πνοή
καθώς κάποιες  φωτεινές  χαραμάδες λησμονιάς
κίνησαν να ληστέψουν τα νυσταγμένα μάτια μας,
και σφαλισμένα κι ορφανά
λευτερώθηκαν στην αέναη νύχτα.


Τα τραγούδια τα αφιερωμένα ,
ακόμα ματωμένα στέκονται,
μας κοιτάζουν αλυσοδεμένα
στα κάγκελα των σπασμένων δειλινών.


Η απουσία φωνάζει “παρών”,
μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να ξεχάσουμε
τις ουρές των παθών μας,



η ζωή μας αφού φυτεύτηκε
σε άνυδρο χώμα,
μοιάζει με τα λουλούδια
που ξεφυτρώνουν στα χλωμά μάρμαρα
των νεκροταφείων .


Τέλειωσαν όλα,
μαζί κι η απεγνωσμένη φωνή του ποιητή,
το παιδί μέσα μας ούρλιαξε
αφήνοντας την τελευταία του πνοή.


Το κρυφτό κρύφτηκε,
το κυνηγητό πιάστηκε,
τα μήλα σάπισαν ,
και το σχοινάκι κόπηκε,
κι η κούκλα τρελή βασίλισσα
της  ξεβαμμένης  νιότης
έτρεξε να κρυφτεί
έχοντας  χάσει
το ένα μάτι της.