Άτιτλο | Σταμάτης Παρασκευάς

Σε ένα ξημέρωμα μέθης που αγκαλιασμένοι μια λαγοκοιμόμασταν και μια ανοίγαμε τα μάτια μας ξανά, μια με όνειρο που δεν ήταν όνειρο και μια στον ξύπνιο μας που δεν ήταν ξύπνιος, φιληθήκαμε. Κι έτσι πια, αυτή η μνήμη κι αυτή η αίσθηση δεν μπορεί να ανήκει ούτε στο όνειρο κι ούτε στο ξαγρύπνισμα. Εξημερώσαμε τον Βαρκάρη που μάς παίρνει από τη ζωή ως να μας βγάλει στον θάνατο, γονδολιέρης πια. Σε ένα ξημέρωμα μέθης αγκαλιασμένοι λίγο ζωντανοί, λίγο αποκοιμισμένοι, λίγο φιλημένοι και λίγο νεκροί, σαν όνειρο του άλλου ο ένας και το ανάστροφο πιστέψαμε πως όντως κάπως έτσι αγκάλιασε τον Ρωμαίο η Ιουλιέτα. Κι επιστρέψαμε μετά από λίγο στον ξύπνιο. Μα ο ξύπνιος αυτός δεν ήταν ίδιος με κανέναν. Έκανε ψύχρα, κάνει ψύχρα. Εξημερώσαμε το όνειρο, τον θάνατο, τον ύπνο, τη ζωή: όχι ολάκερες τις τέσσερις αυτές ράτσες, μα ένα ζωάκι από την κάθε μία για το ξημέρωμά μας αυτό. Το χώμα έχει γεύση από το φιλί σου, χώμα από χώμα μια κι εσύ, χους εις χουν κάποτε: έχουμε λίγη γεύση από κει που ερχόμαστε κι από κει που πάμε. Σε ένα ξημέρωμα μέθης λαγοκοιμηθήκαμε. Ξυπνήσαμε από την πτώση που βλέπουμε πολύ συχνά πριν να μας πάρει ο ύπνος ο βαρύς. Δεν πέσαμε. Και πέσαμε.