Είσαι 11,η αγαπημένη σου ταινία είναι ο τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας. Ο πατέρας σου σε παίρνει μαζί του στο σινεμά. Δεν έχεις ιδέα τι θα δεις. Κινούμενα σχέδια άκουσες. Εκεί βλέπετε μια ταινία που σε τρομάζει ,σου σφίγγει το στομάχι και σε στοιχειώνει. Την ξαναβλέπεις όταν θα ξαναπάς στο γυμνάσιο.Σε ταρακουνάει , σε συγκινεί. Από τότε δεν την έχεις ξεχάσει. Σε ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα διαβάζοντας λίστες με ταινίες συνηδειτοποίησα με μεγάλη μου εντύπωση πως το Περσεπολις(2007) της Μαριάν Σατραπί δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία του coming of age κινηματογράφου.
Σε ένα κλίμα απολυταρχικών καθεστώτων μία νεαρή Ιρανή βιώνει την ενηλικίωση της. Ταξιδεύει στην Ευρώπη για να γνωρίσει τον εαυτό της καλύτερα και καταλήγει να επιστρέψει στην χώρα της σε μια διαδικασία ανακάλυψης της προσωπικότητας της. Ωριμάζει πολιτικά,κοινωνικά και συναισθηματικά και πολλές φορές η συμπεριφορά της υποδεικνύει το νεαρό , ανώριμο της ηλικίας της ενώ άλλες γίνεται φανερή μία ιδιαίτερα ώριμη,μεγαλωμένη και εντελώς κυνική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Πρόκειται για ένα χαρακτήρα που θα διανύσει αμέτρητες εσωτερικές διακυμάνσεις για να καταλήξει στον ενήλικο εαυτό της. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι έτσι διαμορφωμένη,ώστε να μας παρουσιάσει την προσωπική οπτική του κεντρικού χαρακτήρα σχετικά με τα πράγματα που διαδραματίζονται γύρω του.Πάντα, με ένα καυστικό χιούμορ,μία οξύτητα στις εκφράσεις της και μία αμεσότητα που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με αυτή του μικρού παιδιού.
Αξιοσημείωτο είναι να αναφερθούμε και στο «Αυτή είναι η Αγγλία» του Σέην Μέντοουζ (2006). Βρισκόμαστε στη Θατσερική Αγγλία του 1980. Πρόκειται για ένα αγόρι 12 χρονών το οποίο βιώνει επεισόδια περιθωριοποίησης στο σχολείο λόγω του βάρους του.Σε ένα από τα επεισόδια μία ομάδα νεοναζιστών τον υπερασπίζονται με αποτέλεσμα να ενταχτεί και ο μικρός στην ομάδα αυτή.Σε αντίθεση με το Περσεπολις στο οποίο ξεχωρίζει το επαναστικό πνεύμα και ο αντιρρησίας συνείδησης χαρακτήρας της Μαριάν , εδώ έχουμε την περίπτωση ενός ατόμου που διψά να ξεφύγει απο το περιθώριο και να ενταχτεί σε μία όμαδα που θα είναι αποδεκτός για να μπορέσει να επιβιώσει.Συναντάμε ένα κλασικό παράδειγμα ατόμου που στρέφεται σε τέτοιες πεποιθήσεις λόγω της μοναχικότητας και του παραμερισμού που αισθάνεται από τους γύρω του.Πρόκειται για μια ρεαλιστική ταινία.Δεν ντύνεται με εξωραισμούς η βίαια σκηνικά.Παρατηρούμε μια κατάσταση , απόλυτα υπαρκτή, απόλυτα αληθινή.Η ταινία ενέχει σίγουρα κάποιες υποδείξεις σχετικά με τη γέννηση του φασισμού και του ναζισμού.
Σε παρόμοια ηλικία με τον παραπάνω ήρωα βρίσκεται και ο πρωταγωνιστής (Ζαν-Πιερ Λοντ) του Φρανσουά Τριφό στα «Τετρακόσια Χτυπήματα»Ο σκηνοθέτης στο αριστούργημα του εμπεριέχει μια ηλικία ολόκληρη. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι βιώνει ταυτόχρονα την παιδικότητα και την ενηλικίωση.Γονείς και δάσκαλοι τον αντιμετωπίζουν συχνά ως παιδί με προβλήματα πειθαρχίας.Πολλές φορές καταφεύγει σε εκληματικές πράξεις,όπως μικροκλοπές που στην πραγματικότητα μαρτυρούν το αντισυμβατικό και αθώο της ηλικίας του.Μέσα απ αυτήν την ταινία αισθάνεσαι σοβαρά τις παιδικές αναμνήσεις να περνάνε από μπροστά σου.Αυτό που μου προξενεί εντύπωση σε αυτό το χαρακτήρα είναι η διατήρηση της ανθρώπινης υπόστασης του.Αντιδρά με βάση τον αυθορμητισμό του και την ηλικία του.Δρα και κινείται στο χώρο όπως επιθυμεί και πάντα με μία υπέροχη παιδική ματιά που είναι συνάμα ενήλικη.Λείπει απο το σπίτι,μένει σε φίλους,στο δρόμο και πάντα επιβιώνει με το δικό του τρόπο.Προσωπικά αισθάνομαι πως αυτή η ταινία διαγράφει πολύ πετυχημένα το πέρασμα στην ενήλικη ζωή. Αυτή η μεταβατική φάση σίγουρα παρουσιάζει διαφοροποιήσεις με βάση την εποχή , το περιβάλλον και τις συνθήκες που ζει ένας άνθρωπος αλλά στην πραγματικότητα οι συναισθηματικές εναλλαγές παραμένουν ίδιες.
Δε θα μπορούσα να ολοκληρώσω το κείμενο μου χωρίς την πρώτη και ίσως τη βασικότερη teen ταινία όλων των εποχών. Όλοι γνωρίζουμε το τραγούδι που αποτελεί τον ύμνο στη φιλία.Φυσικά,μιλάμε για το «Στάσου Πλάι μου» του Μπεν.Ε.Κινγκ. Η ομώνυμη ταινία του Ρομπ Ράινερ (1986),επίσης είναι ένα εγκώμιο γραμμένο για τη φιλια. Πέντε έφηβα αγόρια πραγματοποιούν ένα ταξίδι με σκοπό την εύρεση ενός αγνοούμενου αγοριού στο Όρεγκον της Αμερικής στα τέλη της δεκαετίας του 1950.Οι πρωταγωνιστές μας διαθέτουν, ο καθένας τους, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το οποίο βασίζεται στα διαφορετικά περιβάλλοντα στ’οποία έχουν μεγαλώσει. Μέσα από αυτήν την περιπέτεια οι πρωταγωνιστές μας αποκαλύπτουν τις βαθύτερες σκέψεις,τις απορίες και τα συναισθήματα τους. Στηρίζονται μεταξύ τους, αλληλοβοηθιούνται και καταλήγουν να αποκομίζουν πράγματα ο ένας απο τον άλλον.
Σε ένα κλίμα απολυταρχικών καθεστώτων μία νεαρή Ιρανή βιώνει την ενηλικίωση της. Ταξιδεύει στην Ευρώπη για να γνωρίσει τον εαυτό της καλύτερα και καταλήγει να επιστρέψει στην χώρα της σε μια διαδικασία ανακάλυψης της προσωπικότητας της. Ωριμάζει πολιτικά,κοινωνικά και συναισθηματικά και πολλές φορές η συμπεριφορά της υποδεικνύει το νεαρό , ανώριμο της ηλικίας της ενώ άλλες γίνεται φανερή μία ιδιαίτερα ώριμη,μεγαλωμένη και εντελώς κυνική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Πρόκειται για ένα χαρακτήρα που θα διανύσει αμέτρητες εσωτερικές διακυμάνσεις για να καταλήξει στον ενήλικο εαυτό της. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι έτσι διαμορφωμένη,ώστε να μας παρουσιάσει την προσωπική οπτική του κεντρικού χαρακτήρα σχετικά με τα πράγματα που διαδραματίζονται γύρω του.Πάντα, με ένα καυστικό χιούμορ,μία οξύτητα στις εκφράσεις της και μία αμεσότητα που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με αυτή του μικρού παιδιού.
Αξιοσημείωτο είναι να αναφερθούμε και στο «Αυτή είναι η Αγγλία» του Σέην Μέντοουζ (2006). Βρισκόμαστε στη Θατσερική Αγγλία του 1980. Πρόκειται για ένα αγόρι 12 χρονών το οποίο βιώνει επεισόδια περιθωριοποίησης στο σχολείο λόγω του βάρους του.Σε ένα από τα επεισόδια μία ομάδα νεοναζιστών τον υπερασπίζονται με αποτέλεσμα να ενταχτεί και ο μικρός στην ομάδα αυτή.Σε αντίθεση με το Περσεπολις στο οποίο ξεχωρίζει το επαναστικό πνεύμα και ο αντιρρησίας συνείδησης χαρακτήρας της Μαριάν , εδώ έχουμε την περίπτωση ενός ατόμου που διψά να ξεφύγει απο το περιθώριο και να ενταχτεί σε μία όμαδα που θα είναι αποδεκτός για να μπορέσει να επιβιώσει.Συναντάμε ένα κλασικό παράδειγμα ατόμου που στρέφεται σε τέτοιες πεποιθήσεις λόγω της μοναχικότητας και του παραμερισμού που αισθάνεται από τους γύρω του.Πρόκειται για μια ρεαλιστική ταινία.Δεν ντύνεται με εξωραισμούς η βίαια σκηνικά.Παρατηρούμε μια κατάσταση , απόλυτα υπαρκτή, απόλυτα αληθινή.Η ταινία ενέχει σίγουρα κάποιες υποδείξεις σχετικά με τη γέννηση του φασισμού και του ναζισμού.
Σε παρόμοια ηλικία με τον παραπάνω ήρωα βρίσκεται και ο πρωταγωνιστής (Ζαν-Πιερ Λοντ) του Φρανσουά Τριφό στα «Τετρακόσια Χτυπήματα»Ο σκηνοθέτης στο αριστούργημα του εμπεριέχει μια ηλικία ολόκληρη. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι βιώνει ταυτόχρονα την παιδικότητα και την ενηλικίωση.Γονείς και δάσκαλοι τον αντιμετωπίζουν συχνά ως παιδί με προβλήματα πειθαρχίας.Πολλές φορές καταφεύγει σε εκληματικές πράξεις,όπως μικροκλοπές που στην πραγματικότητα μαρτυρούν το αντισυμβατικό και αθώο της ηλικίας του.Μέσα απ αυτήν την ταινία αισθάνεσαι σοβαρά τις παιδικές αναμνήσεις να περνάνε από μπροστά σου.Αυτό που μου προξενεί εντύπωση σε αυτό το χαρακτήρα είναι η διατήρηση της ανθρώπινης υπόστασης του.Αντιδρά με βάση τον αυθορμητισμό του και την ηλικία του.Δρα και κινείται στο χώρο όπως επιθυμεί και πάντα με μία υπέροχη παιδική ματιά που είναι συνάμα ενήλικη.Λείπει απο το σπίτι,μένει σε φίλους,στο δρόμο και πάντα επιβιώνει με το δικό του τρόπο.Προσωπικά αισθάνομαι πως αυτή η ταινία διαγράφει πολύ πετυχημένα το πέρασμα στην ενήλικη ζωή. Αυτή η μεταβατική φάση σίγουρα παρουσιάζει διαφοροποιήσεις με βάση την εποχή , το περιβάλλον και τις συνθήκες που ζει ένας άνθρωπος αλλά στην πραγματικότητα οι συναισθηματικές εναλλαγές παραμένουν ίδιες.
Δε θα μπορούσα να ολοκληρώσω το κείμενο μου χωρίς την πρώτη και ίσως τη βασικότερη teen ταινία όλων των εποχών. Όλοι γνωρίζουμε το τραγούδι που αποτελεί τον ύμνο στη φιλία.Φυσικά,μιλάμε για το «Στάσου Πλάι μου» του Μπεν.Ε.Κινγκ. Η ομώνυμη ταινία του Ρομπ Ράινερ (1986),επίσης είναι ένα εγκώμιο γραμμένο για τη φιλια. Πέντε έφηβα αγόρια πραγματοποιούν ένα ταξίδι με σκοπό την εύρεση ενός αγνοούμενου αγοριού στο Όρεγκον της Αμερικής στα τέλη της δεκαετίας του 1950.Οι πρωταγωνιστές μας διαθέτουν, ο καθένας τους, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το οποίο βασίζεται στα διαφορετικά περιβάλλοντα στ’οποία έχουν μεγαλώσει. Μέσα από αυτήν την περιπέτεια οι πρωταγωνιστές μας αποκαλύπτουν τις βαθύτερες σκέψεις,τις απορίες και τα συναισθήματα τους. Στηρίζονται μεταξύ τους, αλληλοβοηθιούνται και καταλήγουν να αποκομίζουν πράγματα ο ένας απο τον άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου